σκέφτομαι που μου είπε κάτι μια φίλη μου.Ήρθα στην πόλη όπου σπούδαζα για κάτι δουλειές και είδα κάποιες παλιές μου φίλες με τις οποίες έχουμε κρατήσει επαφή.Και στην μία της λέω ότι κάνω ψυχοθεραπεία κτλπ, το ήξερε ούτως ή άλλως αλλά πιάσαμε ξανά την κουβέντα και της είπα τί κάνω στην Αθήνα.Και μου λέει εδώ ήσουνα μια χαρά και τώρα πήγες στην Αθήνα και κατέληξες σε κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης.Και της λέω πές ότι ερχόσουνα εδώ στην Αθήνα χωρίς σχεδόν κανέναν γνωστό και δεν είχες βρεί δουλειά τί θα έκανες.Θέλω να πώ ότι υποστήριξα τις επιλογές που έκανα.Δλδ ότι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, πηγαίνω γυμναστήριο, διαβάζω για την σχολή κτλπ.Απλά το θέμα μας είναι η κοινωνικοποίηση.Αλλά θέλω κάπου αλλού να καταλήξω.
Καλά ξέρει η φίλη μου ότι και οι 2 είμαστε σε δύσκολη θέση γιατί περνάει και αυτή μοναξιά στην πόλη όπου είναι και μου το λέει έμμεσα ή άμεσα και πάει να βγεί απο πάνω ενώ εγώ κάνω κινήσεις προς την κοινωνικοποίηση?Αυτό το θεωρώ μέγιστη γαιδουριά και μου έρχεται στο μυαλό ότι είμαστε στον πάτο και ο καθένας προσπαθεί να βρεί οποιονδήποτε τρόπο για να ξεφύγει από αυτό, έστω και αν πατήσει πάνω στον άλλο.Και επίσης θέλω να το συμπληρώσω με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή την στιγμή.Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.Είμαστε στον πάτο οικονομικά και κοινωνικά και ο καθένας προσπαθεί να πατήσει πάνω στον άλλον για να ανέβει αντί στις δύσκολες στιγμές να υπάρξει κατανόηση και στόχευση για το καλύτερο.(Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο).
