Καλησπέρα σε όλους. Με λενε Βαγγελη και σας διαβάζω εδώ και κάμποσο καιρό. Τα 3-4 τελευταια χρονια εχω αναπτυξει μια υποχονδριαση. Σε καμια περιπτωση, ωστοσο, δεν ειχε επηρρεασει την ποιοτητα της ζωης μου και δεν ειχα αλλες φοβιες, κρισεις πανικου κλπ. Απλως, συνηθισμενα μαλλον συμπτωματα με ανησυχουσαν περισσοτερο απ' οσο επρεπε. Λογου χαρη, ξαφνικοι υψηλοι πυρετοι χωρις αλλα συμπτωματα για μενα σημαιναν μηνιγγιτιδα, αρρυθμιες και ταχυπαλμιες = προβλημα στην καρδια, πατημα αιχμηρου αντικειμενου στην παραλια σιγουρο τετανο, για μια ελια με λιγη δυχρωμια κι ενα σημαδι υπερκερατωσης ημουν βεβαιος οτι προκειται για μελανωματα, συνεχεις αμυγδαλιτιδες με πυον και πυρετους με φοβιζαν για περιαμυγδαλικο αποστημα και φλεγμονη στην καρδια. Ειναι και το ρημαδι το ιντερνετ καταρα για τυπους σαν εμενα. Ωστοσο τα συμπτωματα υποχωρουσαν σταδιακα κι εγω δεν εδινα τοση σημασια.
Οποτε και φτανουμε στο φετινο Σεπτεμβρη, 3 μηνες πριν. Γυριζω απ' τη δουλεια, κανω μπανιο και παρατηρω ενα ανοιχτο καφε σημαδι στο κεντρο του μεγαλου νυχιου στο ποδι. Δεν εμοιαζε με αιματωμα απο χτυπημα (αλλωστε μου εχουν βγει καμποσα νυχια απο χτυπημα και τα ξεχωριζα πλεον), ουτε και πονουσα. Βρωμια θα ναι, λεω. Δεν καθαριζε με σαπουνι, ομως, το ξυσα και με λιμες, νυχοκοπτες. Τιποτα. Στην ακρη του μυαλου μου ηξερα οτι υπαρχουν μελανωματα στα νυχια, αλλα λεω, μπα αστο, θα μεγαλωσει το νυχι και θα φυγει. Αρχες Οκτωβρη, τελος η δουλεια, περιμενα να ανοιξει η σχολη, ακομα εκει αυτο και ημουν βεβαιος οτι ειχε εξαπλωθει προς το παρωνυχιο, τη βαση του νυχιου. Ψαξιμο στο ιντερνετ. Διαβαζω σε ξενα αρθρα οτι ελιες στα νυχια δε βγαινουν, καθε δυσχρωμια στο νυχι ειναι abnormal και πρεπει να ερευναται παραυτα. Βλεπω και εικονες, βρηκα κανα 2 με παρομοιο χρωμα με του δικου μου, ηταν και λιγο σαν ραγισμενο το νυχι σε εκεινο το σημειο (συμπτωμα) - τεζα εγω. Διαβαζω και οτι το βασικο προβλημα ειναι οτι στις περισσοτερες περιπτωσεις υπονυχιων μελανωματων γινεται λαθος διαγνωση επειδη ειναι σπανια, δεν υπαρχει εξειδικευση και οι γιατροι τα περνανε για μυκητιασεις και αιματωματα, οποτε η βιοψια ειναι η μονη σιγουρη οδος. Με ζωνουν τα φιδια εμενα και κανω σκεψεις για καρκινους και μεταστασεις, αλλα λεω να περιμενω λιγο ακομα μπας και μετακινηθει με το νυχι. Εν τω μεταξυ, μια γαστρεντεριτιδα ταλαιπωρουσε τους παντες στο σπιτι και μεσα οκτωβρη ανεβασα κι εγω πυρετο 37,2. Φτου, λεω, αυτο μου λειπε τωρα. Ελα ομως που ουτε διαρροια, ουτε εμετο εκανα. Τα δεκατα ομως εκει. Μια βδομαδα. Δεκα μερες. Κανω συνειρμους εγω για το νυχι, μεταστασεις κλπ. Εκτοτε εχω παει σε 3 διαφορετικους δερματολογους, μια στα εκτακτα του Συγγρου (αφου μου την ειπε πως δεν ειναι εκτακτο), μου ειπε πως μαλλον προκειται για χτυπημα, ισως και μυκητιαση. Εγω ετυχε να εχω 2 αλλα νυχια ενα με αιματωμα κι ενα με μυκητιαση και τα 2 με εντελως διαφορετικο χρωμα. Και τη ρωτησα καλοπροαιρετα να μου πει τις διαφορες στην οψη του μελανωματος και στην οψη του δικου μου νυχιου μου για να ξερω. Τσαντιστηκε που την αμφισβητησα και μου απαντησε πως δε θα μου κανει μαθημα δερματολογιας και να κλεισω ραντεβου για να μου κανουν καλλιεργεια λεπιου για μυκητιαση. Εγω ειχα κλεισει ηδη, απλα ηταν σε 2 εβδομαδες. Μυκητιαση ειπε και η 2η γιατρος στο ραντεβου, εγω επεμεινα για βιοψια, αλλα ουτε λεπι μου πηραν, ουτε καν δερματοσκοπιο δε χρησιμοποιησε (το εψαξε 10 δευτερολεπτα και δεν το βρηκε) αν και ειχα πληρωσει το 5ευρω κανονικα. Ε, ειπα να μην το κανω θεμα και τσακωθω και με αυτην, στο τελος δε θα ειχα γιατρο να παω. Αντιμυκητικο μανο η αγωγη για 2 μηνες και στο μηνα να ξαναπαω. Εξακολουθουσα να εχω αμφιβολιες εγω, αφου διαβαζα σε ολα τα ξενα αρθρα πως ελαχιστοι γιατροι εχουν εμπειρια απο υπονυχια μελανωματα και πρεπει να προτιμουνται οι βιοψιες. Ενα μηνα μετα δεν ειχε ελλατωθει καθολου η δυσχρωμια - ισα ισα εχει σιγουρα εξαπλωθει. Πηγα και στο ΙΚΑ, μου ειπε ο γιατρος να περιμενω 3-4 μηνες να δουμε αν προχωραει με το νυχι. "Το εχω ηδη τουλαχιστον 3 μηνες και βαζω και μανο 1 μηνα", ειπα εγω. "Δεν ειναι επισφαλες να περιμενω κι αλλο αν ειναι μελανωμα πχ"; Μου λεει πως μανο δεν κανει δουλεια, χαμενος χρονος ειναι και οτι "το μελανωμα ειναι ετσι" (δειχνοντας το κατα μαυρο λαπτοπ του). Ημουν σιγουρος πως ο τυπος ειχε να δει μελανωμα σε νυχι απο τη σχολη και αν, αφου πολλες φορες ειναι ακομα και αχρωμα.
Και φτανουμε στο σημερα. Τα δεκατα καλα κρατουν 50 μερες σχεδον τωρα. Απογευμα και βραδυ γυρω στο 37.2 με αποκορυφωμα 37.6 χθες. Το πρωι συνηθως κοντα στο 36,5. Χωρις αλλα συμπτωματα. Εξαντληση ιδιαιτερη δε νιωθω, εχω χασει 1-2 κιλα, αλλα μια χαρα ορεξη εχω. Εχω καταντησει πλεον να ψαχνω παντου στο σωμα μου συμπτωματα. Περα απο μετασταση μελανωματος, εχουν περασει απ' το μυαλο μου: ενδοκαρδιτιδα (απο τις αμυγδαλες μου που μαζευουν πυον συνεχεια, ή απο κάτι σφραγισμενα δοντια που ειχαν προκαλεσει πρηξιμο και πονο και τα αμελησα + λογω αρρυθμιων, αισθηματος παλμων και 85-100 παλμων σε ηρεμια χωρις να ειμαι αγχωμενος), ογκος στον εγκέφαλο (με εχει πιασει 5-6 φορες τον τελευταιο μηνα ενω ειμαι στο κρεβατι ενας σφαχτης στο ποδι στο υψος του γονατου, ο οποιος περναει μετα απο λιγα δευτερολεπτα χωρις να εχω αλλη ενοχληση + οτι τα τελευταια 3 χρονια εχω συχνα σε καθημερινη βαση κατι σαν μυοκλονιες για τις οποιες δεν εχω παει σε γιατρο - τιναζεται δηλαδη ενας μυς μονος του για μισο λεπτο και μετα απο καμια ωρα αλλος), φυματιωση, ελονοσια, αποστημα σε ζωτικο οργανο ή ογκος (ειχα κατι ενοχλησεις προσφατα κατω δεξια στα πλευρα κατα την εκπνοη και πηγα στα εκτακτα που με εδιωξαν με νευροπονο και μου ειπαν να ξαναπαω αν επιμενει) και αλλα πολλα. Πηγα και σε παθολογο για τα δεκατα (εχοντας μαζι μου απο την προσφατη επισκεψη στα εκτακτα γενικες αιματος, ουρων, δεικτες ηπατος ακτινογρ θωρακα καθαρες). Μου εγραψε CRP ποιοτικη, τεστ μονοπυρηνωσης, τεστ ρευματοειδους αρθρητιδας - ολες αρνητικες, δεικτες θυροειδους φυσιολογικοι. Ξαναπηγα στον παθολογο, αλλα επεσα στις απεργιες του ΕΟΠΠΥ και για να με ξεφορτωθει αφου δε μπορουσε να γραψει εξετασεις, μου ειπε πως δε βλεπει κατι παθολογικο, αλλα να ξαναπαω μολις τελειωσουν οι απεργιες αν συνεχιζουν τα δεκατα.
Με 5 εξετασεις συμπερανε οτι δεν εχω κατι παθολογικο. Εγω εχω σκασει. Περναω μια απ' τις χειροτερες φασεις της ζωης μου και ειμαι μολις 20. Η κοπελα μου μου λεει να παω για εισαγωγη σε νοσοκομειο να μου κανουν κι αλλες εξετασεις (ειδικες, υπερηχους κλπ) αλλα εχω κουραστει και πλεον φοβαμαι πολυ τη διαγνωση. Ασε που εχω καταντησει να αμφιβαλλω πολλες φορες για τη διαγνωση των γιατρων. Αλλοι μου λενε πως ειναι ψυχοσωματικα τα δεκατα. Ειναι δυνατον; Μια χαρα ημουν προτου εμφανιστουν αυτα και μια χαρα θα ειμαι αμα υποχωρησουν. Ημουν λιγο υποχονδριος, αλλα ποτε δεν επηρρεασε εντονα τη ζωη μου η φοβια αυτη. Εχω απηυδησει, εχω παρατησει τη σχολη και ολη μερα ασχολουμαι με την υγεια μου και παροτι οι γυρω μου με στηριζουν, εχω γινει βαρος στην κοπελα, στην οικογενεια, οι φιλοι κουραστηκαν. Δε με αναγνωριζω. Δε ξερω τι να κανω.
Συγγνωμη για το σεντονι, απλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιους που θεωρω οτι καταλαβαινουν.
