Originally Posted by
azia3
Γεια σας, ειμαι 16 χρονων, μαθητρια 2ας λυκειου και βρισκομαι στη χειροτερη στιγμη της ζωης μου. μπηκα σε αυτο το σαιτ μηπως μπορει καποιος να με συμβουλεψει και να με κανει να νιωσω καλυτερα.. πρωτα απο ολα ημουν και ειμαι διαφορετικη απτα παιδια γυρω μου. στο τροπο που σκεφτομαι, στις αντηληψεις, σε ολα. απο μικρη ετσι ηταν. εγω και η οικογενεια μου δεν ειμαστε απο ελλαδα, αν και εγω εδω γεννηθηκα και παρολοι που το κρυβω υπαρχουν ατομα που το ξερουν και εχει αρχισει να μαθαινεται. καποιες φιλες μου δεν το ξερουν καν, το αρνουμαι. οι πιο κοντινες μου ξερουν τη μιση αληθεια. οι γονεις μου ειναι ανρθωποι με πολλες σπουδες και παρολο που ειναι απο ξενη χωρα εχουν πολυ υψηλες θεσεις εργασιας. ετσι απο μικρη με βαλανε σε μπαλετο και πιανο και ηταν αρκετα αυστηροι μαζι μου. σε ολο το δημοτικο ημουν η καλυτερη μαθητρια, η πιο οργανωμενη και σωστη αλλα παραλληλα και η πιο σνομπ. θεωρουσα τουσ συμμαθητες που κατωτερους μου και παρολο που ειχα φιλους δεν τους αισθανομουν κοντα γιατι πιστευα οτι δεν μου ταιριαζουν. οταν πηγα γυμνασιο αλλαξα σχολειο με την κολλητη μου η οποια ειναι η μονη που εχω διπλα μου και με καταλαβαινει, παρολα αυτα ομως δεν μπορει να με συμβουλεψει. στο γυμνασιο λοιπον παρεμεινα η καλη μαθητρια και ειχα τη δικια μου παρεα και ηταν η μονη περιοδος της ζωης μου που ενοιωθα οτι ανηκω καπου. αν και ειχα πολλα προβληματα με τους γονεις μου γιατι δεν με καταλαβαιναν. δεν με αφηναν να βγαινω να βαφομαι να εχω αγορι.. τιποτα! εβλεπαν την εικονα που ειχα στο δημοτικο να εχει αλλαξει εντελως και θελανε να με επαναφερουν, αλλα προσπαθουσα να ισορροπισω τις καταστασεις.. τελη τριτης γυμνασιου κλειστηκα στον εαυτο μου γιατι δεν μπορουσα να χειριστω πια τους γονεις μου και αρχισα να χαρακωνομαι. εφτασα σε σημειο να παρω χαπια γιατι δεν αντεχα αλλο τη ζωη μου. ευτυχως δεν επαθα ζημια. το καλοκαιρι αλλαξα παρεα, με πιεση των γονιων μου αρχισα να ξανακανω παρεα με τα παιδια απο το δημοτικο γιατι μονο αυτους εμπιστευονταν. ετσι στο λυκειο μαζι με την κολλητη μου αλλαξαμε παλι σχολειο. στις αρχες της χρονιας ολα κυλουσαν ωραια μετα ομως καταλαβα οτι δεν ταιριαζα πολυ σε αυτην την παρεα.. ετσι ξεκοψα και δεθηκα με μια αλλη κοπελα. ηταν ενα αγορι που με ηθελε εμενα ομως δεν μαρεζε και ετσι αρχισε να με βριζει. με λιγα λογια μαθευτηκε οτι ειμαι απο αλλη χωρα, πολυς ρατσισμος λεγοντουσαν διαφορα για μενα με κοροιδευανε αυτος και η παρεα του που εχουν την κυριαρχια στο σχολειο, τα κοριτσια που καναμε παρεα στις αρχες της χρονιας στραφηκαν εναντιων μου και εκτος απο την παρεα μου οι περισσοτεροι στο σχολειο δεν με συμπαθουσαν. τα χριστουγεννα τα βρηκαμε με αυτο το παιδι και μετα απο λιγο καιρο αρχισε να μαρεσει και ημασταν μαζι για ενα διαστημα. μετα ομως χωρισαμε. εγω συνεχισα να τον θελω και μεχρι τελος χρονιας συνεχιζοταν αυτη η κατασταση. με αυτα και με εκεινα, ειχα πεσει απιστευτα πολυ απτα μαθηματα, στο πιανο δεν τα πηγαινα καλα, και δεν ημουν ο εαυτος μου. ημουν μια μετρια και εκανα οτι εκανε η μαζα για να ημουν αποδεκτη. με αυτο το παιδι τα ξαναβρηκαμε το καλοκαιρι και ημασταν ολο το καλοκαιρι μαζι. φετος αρχισε το σχολειο και δεν ημασταν πια μαζι αλλα με απασχολουσε αλλο θεμα. εχω ενα ονειρο. να φτασω ψηλα στη μουσικη. κανω πιανο και τραγουδαω ολη μου τη ζωη, η μουσικη ειναι η ζωη μου. ο μονος τροπος για να πραγματοποιησω το ονειρο μου ειναι να φυγω στην αμερικη γιατι εδω δεν εχω μελλον. εκτος απο αυτο κανεις δεν πιστευει οτι μπορω να το κανω. περσυ τραγουδησα στο σχολειο και η παρεα του αγοριου αυτου και αυτος ο ιδιος με κοροιδευαν. ειναι κομπλεξικοι αλλα κομπλεξαρανε και μενα. οι γονεις μου ουτε που να ακουσουν για αυτο. ετσι, τους ειπα οτι θελω να σπουδασω ιατρικη στην αμερικη και να παω να μεινω στον θειο μου. συμφωνησαν μονο με την προυποθεση οτι φετος θα βγαλω πολυ καλους βαθμους ωστε να μπορεσω να κερδισω ενα ποσο υποτροφιας γιατι αλλιως ειναι μεγαλο το ποσο. αρχισα καλα με τα μαθηματα αλλα μου ειναι πολυ δυσκολα και δεν ξερω αν μπορω να το καταφερω, ολοι πιστευουν οτι ειμαι μια μετρια και δεν πιστευουν οτι θα τα παω καλα. και εγω βλεπω οτι μου ειναι πολυ δυσκολα ολα. οι φιλες μου δεν πιστευουν σε μενα κατι το οποιο με δυσαρεστει. με το αγορι αυτο τα ξαναβρηκαμε αλλα ουτε αυτος πιστευει οτι ειμαι πολυ καλη και μπορω να γινω ακομα καλυτερη. ξερω οτι μπορω και θελω να το αποδειξω σε ολους, αλλα μου ειναι τοσο δυσκολο! νοιωθω τοσο μονη χωρις καμια υποστηριξη και ο δρομος μπροστα μου πολυυυ δυσκολος! δεν ξερω τι να κανω πιστευω οτι δεν θα τα καταφερω... σας παρακαλω πειτε μου καποια συμβουλη νοιωθω πολλες φορες οτι στο τελος δεν θα καταφερω τιποτα... και θα βγει ο λογος τους, οτι ειμαι μια μετρια...
ευχαριστω πολυ για το χρονο σας, και συγνωμη για το μεγεθος του κειμενου..