Φαυλος κυκλος

καλησπερα σε ολους,

το δικο μου προβλημα δεν πιστευω πως ειναι ιδιαιτερα σοβαρο,απλα αισθανομαι την αναγκη να μιλησω λιγο για αυτο δεδομενου οτι δεν αισθανομαι ανετα να το συζητω με φιλους και συγγενεις και καποιες φορες που το προσπαθησα απλα ο αλλος αδιαφορησε.τελοσπαντων.γεν ικα ειμαι ενα πολυ ανασφαλες ατομο,κατι που ξεκιναει απο το δημοτικο θα ελεγα (ειμαι 22 τωρα).δεν μπορω να πω οτι το περιβαλλον μου με ειχε βοηθησει και ιδιαιτερα.μεχρι να τελειωσω το σχολειο ακουγα συνεχεια υποτιμητικα σχολια για την εμφανιση μου (ακομα και μεσα στο σπιτι μου και κυριως απο τον μπαμπα μου),λογω παραπανω κιλων,αυξημενης τριχοφυιας κτλ.στην εφηβεια αισθανομουν ακομα χειροτερα ακομα και αν τα σχολια ειχαν καπως μειωθει,αλλα εφηβεια ειναι αυτη και σε συνδυασμο με απανωτες ερωτικες απογητευσεις(κοινως χυλοπιτες :p),φιλιες που δεν ευδοκιμησαν και διαφορα οικογενειακα θεματα εφτασα σε σημειο να σιχαινομαι τον ιδιο μου τον εαυτο,να αποφευγω να κοιτιεμαι σε καθρεφτες,να κλειστω αρκετα στον εαυτο μου,να πεφτω αποτομα ψυχολογικα και να αναπτυξω καποιες εμμονες ιδεες θα ελεγα.γενικα οι γυρω μου δεν ειχαν καταλαβει κατι πιστευω γιατι φροντιζα να ξεσπαω οταν ημουν εντελως μονη μου, ημουν καλη μαθητρια,ειχα παντα μια παρεα με την οποια ημουν πιο ανοιχτη και γενικα το μονο που ανησυχουσε τους δικους μου ηταν να μην πεσουν οι βαθμοι μου και να μην εξελιχθω σε κανα φρικιο.Οταν περασα στο πανεπιστημιο μπορω να πω οτι αλλαξαν αρκετα πραγματα προς το καλυτερο.Ωστοσο ημουν και παλι πιο κλειστη και ειχα μονιμως τον φοβο μην ρεζιλευτω,μην με κοροιδεψουν κτλ.επισης αν και η εμφανιση μου αλλαξε ποτε δεν αισθανθηκα απολυτα ανετα με το σωμα μου και με τον εαυτο μου γενικοτερα.ντρεπομουν πολυ,ειδικα οσον αφορα τις σχεσεις και οι πρωτες μου εμπειριες αργησαν να ερθουν.τελοσπαντων καπου στο 2ο-3ο ετος ολο αυτο που ειχα μεσα μου ηταν σαν να γιγαντωθηκε και αρχισε να με καταπινει.δεν ξερω πως να σας το περιγραψω,απλα ενιωθα ωρες ωρες σαν να βουλιαζα στο σκοταδι και με επιανε πανικος.σε αυτες τις φασεις απλα δεν μπορουσα να παρω ανασα απο τα κλαματα και καποιες φορες κατεληγα να κατεβαζω μονη μου μισο μπουκαλι κρασι μπας και ηρεμησω.εβλεπα παλι τον εαυτο μου σαν ελλατωματικη και καποιες φορες σκεφτομουν την αυτοκτονια χωρις ομως ποτε να θελω να κανω κατι τετοιο.Παρολαυτα τον τελευταιο χρονο αισθανομουν οτι ειχα συνελθει καπως,αφου εφυγα για ερασμους και εκει βρηκα καπως τον εαυτο μου,χωρις ομως να τα αφησω εντελως ολα αυτα πισω μου.απλα το σκοταδι για το οποιο σας μιλησα πιο πανω αισθανομουν οτι ηταν πολυ μακρια μου.Δυστυχως μετα απο μια προσφατη συντομη και αποτυχημενη σχεση (που ηταν και η πρωτη μου) αρχισα παλι να πεφτω.οχι τοσο ασχημα οπως πριν 2 χρονια αλλα αρχισα παλι να μισω τον εαυτο μου.με θεωρω ασχημη και ανικανη για τα παντα.ξερω οτι δεν μπορει να ειναι ετσι αλλα μου ειναι αδυνατον να το δεχτω.αρχισα παλι να σκεφτομαι αυτα τα οικογενειακα θεματα που με βασανιζαν στο παρελθον και γενικα καταστασεις που πιστευα οτι ειχα ξεπερασει.θελω πολυ ομως να ξεφυγω απο αυτο και να μην γυρισουν παλι εκεινες οι μαυρες μερες.πιστευω οτι πρπ να αντιμετωπισω ριζικα ολα αυτα τα προβληματα γιατι δεν γινεται καθε φορα που θα βιωνω μια απορριψη (φιλικη,ερωτικη ή και επαγγελματικη) ολο αυτο να επαναλαμβανεται με αποτελεσμα να γινομαι κουρελι και να με τιμωρω.απλα δεν ξερω τι να κανω γιατι ειναι μια ιστορια που ξεκιναει απο 5-6χρ.ειχα σκεφτει και την λυση του ψυχολογου παλιοτερα πριν φυγω αλλα για διαφορους λογους κολλαω.Αν εχετε εσεις να μου προτεινετε κατι πολυ ευχαριστως να το ακουσω :)

Πω πω αυτό το σχολείο πια.. Πόσοι έχουμε περάσει δύσκολα χρόνια εκεί πέρα..
Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ, Clementine, κι εγώ τα ίδια περίπου έχω περάσει και νιώθω.
Σίγουρα είναι δύσκολο να αποδεχθείς και να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου αφού έχεις φάει τόση απόρριψη μα πρέπει να σκεφτείς ότι τι να κάνουμε; Πρέπει να ζήσουμε.
Δεν θα σου πω πως είσαι όμορφη, γιατί ούτε κι εγώ νιώθω όμορφη και το ξέρω πως δεν είμαι. Θα σου πω όμως ότι πρέπει να προσπαθήσεις να μη λυπάσαι τόσο πολύ γι' αυτό , όσο γίνεται. Γιατί διαφορετικά όλο θα καταπέφτεις.
Τα οικογενειακά σου θέματα πρέπει να τα διαγράψεις και να μην σε νοιάζουν καθόλου , αν το μπορέσεις αυτό, διότι δεν είναι καλό να βασανιζόμαστε εξ αιτίας άλλων ανθρώπων που μας έφεραν στον κόσμο ενώ εμείς δεν το διαλέξαμε, εκείνοι είχαν την επιλογή όμως κι έτσι εμείς δεν φταίμε σε τίποτα να μας διαλύουν την ψυχολογία κάθε λίγο και λιγάκι.
Επίσης, κάνε υπομονή και πάλευε το κάθε μέρα και έχε την ελπίδα ότι μπορεί να βρεθεί κάποιο αγόρι καινούριο που θα σε κάνει ευτυχισμένη. Αν μη τι άλλο, ακόμη κι αν ο καινούριος έρωτας δεν αποδειχθεί ο καλύτερος, θα αποκτήσεις μια ακόμη εμπειρία στη ζωή σου.
¨Οσο για τον ψυχολόγο, μην το σκέφτεσαι καθόλου! Αν πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει, πήγαινε αμέσως. Δεν υπάρχει λόγος να μην πας . Θες να μας πεις για ποιους λόγους κολλάς?
Εγώ λέω να πας . Αν υπάρχει οικονομικό θέμα, μπορείς να απευθυνθείς σε Κέντρο Ψυχικής Υγείας.

Α και κάτι τελευταίο. Για ποια πράγματα θεωρείς τον εαυτό σου ανίκανη? Να ξέρεις, όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Μπορεί όχι τόσο καλά όσο άλλοι , αλλά όλο και για κάτι είμαστε όλοι ικανοί.

Να μη σε κοροιδέψουν. Και να μη ρεζιλευτείς έγραψες ε? Κοίτα, να σε κοροιδέψει κάποιος μπορεί να βρεθεί, και πολλοί να σε κοροιδέψουν
πάλι μπορεί. Το θέμα είναι αυτοί που δεν θα το κάνουν, υπάρχουν στη ζωή σου? Υπάρχει δηλαδή στο περιβάλλον σου η θετική τροφοδότηση
ώστε να μην καταρρέει η αυτοεικόνα σου που την εξαρτάς ολοκληρωτικά από τους άλλους? (και αυτό είναι ένα θέμα, θέλει λίγο ψάξιμο από εσένα).
Ολοκληρωτικά αν την εξαρτάς, κρέμεσαι από τον κάθε άσχετο. Αν δεν την εξαρτάς παρά σε ένα βαθμό, τότε το ποσοστό που η άπορριψη, το ζαβό
σχόλιο, το κακόπιστο γέλιο θα σε ενοχλήσουν, πικράνουν, μειώνεται. Και, ξέρεις, έχει και η δική σου συμπεριφορά ρόλο στο τι θα δεχτείς.
Δηλαδή, αν έχεις μάθει να είσαι ανεκτική και έχεις ευαλωτότητα στο σημείο αυτό, τότε οι άσχετοι ηλίθιοι να ξέρεις πως το μυρίζονται.
Κάποιοι είναι και ειδικοί σε αυτό. Οπότε, η ευαλωτότητα πρέπει να μεταμορφωθεί ή τέσπα να αποκτήσεις και λίγη σκληράδα εσωτερική.
Δλδ για σκέψου το, δε μπορεί να κρέμεσαι από τις διαθέσεις του κάθε βλάκα.
Ή να εξαρτάσαι βρέξει χιονίσει από το αν ο άλλος είναι καλοπροαίρετος ή όχι. Και φυσικά, εξαρτάται και από το πού έχεις βάλει για σένα τον πήχυ.
Στο άπειρο? Λυπάμαι, βασανίζεσαι. Στο δεν πάει παρακάτω? Λυπάμαι, δεν θα προσπαθήσεις να αλλάξεις.
Λογικά και με σύνεση οι απαιτήσεις σου από εσένα, εξέτασε δλδ τις δυνατότητές σου, μην τις υπερεκτιμάς, ούτε και υποτιμάς.

Όσο για τη σχέση σου, θες να γράψεις γιατί την χαρακτηρίζεις ως αποτυχημένη και ποια θα ήταν για σένα μια πετυχημένη αντίστοιχα?

Σε ψυχολόγο θα πας αν νιωθεις πως έχεις θεματα τα οποία αφορούν ψυχολογία και κατάλαβες πως από μόνη σου δεν ξερεις πως να τα ξεπεράσεις. Στον ψυχολογο παμε όταν βρίσκουμε τον εαυτο μας αδύνατο ή σε σύγχυση ή να πελαγοδρομεί ή να μην ξέρει τον τροπο στο πως να αντιμετωπίσει και αντεπεξέλθει σε διαφορες καταστασεις που αντιμετωπίζουμε. Οταν η σκεψη μας δε μας βοηθα, όταν απ τη μια ειναι οι αρνητικες σκεψεις, η ψυχολογικη καταπτωση, η χαμηλη αυτοεκτιμηση, η αναμοχλευση γεγονοτων που μας πληγωνουν κι απ την αλλη το να μην ξερουμε πως θα τα βγαλουμε περα με ολα αυτα. Ετσι, κατα βαθος συνηδητοποιησαμε πως χρειαζόμαστε πλέον τη βοηθεια κάποιου τριτου που να κατέχει καλύτερα από εμας αφού ηδη αναγνωρίσαμε πως δυσκολευομαστε από μονοι μας να αντιμετωπίσουμε τοσο τις καταστασεις όσο και τις βασανιστικές μας σκέψεις. Οταν για τους λόγους αυτούς νιωθουμε εντονα την αναγκη αυτου του τριτου που να ναι ειδικος κι οχι απλα καποιος που να τον εμπιστευομαστε απευθυνομαστε σε ψυχολογο. Ενας καλός ψυχολόγος θα σε βοηθησει να εντοπισεις τις αιτιες, τις συνεπειες τους στη συμπεριφορα και στον τροπο σκέψης σου αλλά και τη μέθοδο, τοπν τροπο με τον οποίο θα τα λύσεις. Το ποιος ειναι ο καταλληλος εσυ θα το ανακαλύψεις αναλογα με το αν νιωθεις ότι σε βοηθα και βλεπεις διαφορα.

Οσον αφορα την εξωτερική εμφανιση ειναι στο χερι σου να τη διορθωσεις, φτανει να εχεις θεληση να το κανεις. Θα σου ανεβει κατα πολύ η αυτοεκτιμηση και η διαθεση αμα το καμεις και θα εχεις πολλές και καλες προτασεις σχεσης απο αντρες. Βαλε επίσης μια κοκκινη γραμμη στα οσα συμβαινουν στο σπιτι και σε σενα, διαχωρισε τα στη σκεψη σου, βρες τον τροπο να μη σε επηρεαζουν, ως να προκειται για δυο ξεχωριστα κεφαλαια. Η προτεραιοτητα σου τωρα ειναι οι σπουδες σου και οι καλοι βαθμοι όπως σωστα σου υποδεικνυουν. Το χειροτερο ειναι οταν κλεινεσαι στο εαυτο σου, καπου μονη, και σκεφτεσαι με τις ωρες τα προβλήματα. Εκει ειναι που κατεβαινουν όλες οι καταστροφικές σκέψεις. Βρισκε παντα κατι να κανεις ωστε να μην βρισκεις τον εαυτο σου σε τετοια θέση, κρατα οοσ μπορεις τον εαυτο σου σε εγρηγορση κάνοντας κατι που να σου αποσπα την προσοχη απο τις σκεψεις σου αυτες πχ διαβασμα, χομπι, παρεα.

Καλημέρα!
Άτομο με τέτοια συγκροτημένη σκέψη και με τόσο καλή ροή λόγου δεν μπορεί παρά να είναι ένας πολύ όμορφος άνθρωπος. Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω....όπως κι εσύ η ίδια είπες, αφού βρήκες μια φορά τον εαυτό σου θα τον ξαναβρείς! Το μόνο που χρειάζεσαι είναι δύναμη και θέληση και εμένα μου φαίνεται πως τα έχεις και τα δυο! :)

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις :)

Γενικά κολλάω να πάω σε ψυχολόγο γιατί πιστεύω πως για να λειτουργήσει αυτή η σχέση θα πρέπει να στο βγάλει κάπως και ο άλλος και αν δεν αισθανθώ άνετα θα μου είναι πολύ ψυχοφθόρο απλά να κάνω τυχαίες συνεδρίες μέχρι να βρω τον καλύτερο.το οικονομικό δεν είναι τόσο πρόβλημα απλά εξαρτάμαι οικονομικά από τους γονείς μου και δεν θα ήθελα να το μάθουν.Όσον αφορά το περιβάλλον μου τα πράγματα είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από ότι στην εφηβεία μου,έχω φίλους που με αγαπούν και με θαυμάζουν(αν και αποτυχημένες φιλίες υπάρχουν και σε αυτή την φάση της ζωής μου) και οι οποίοι πιστεύουν τα εντελώς αντίθετα από οτι εγώ για τον εαυτό μου.απλά το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορω να τους πιστέψω,θεωρώ ότι επειδή είναι φίλοι ή συγγενείς αισθάνονται υποχρεωμένοι να μου πουν κάτι καλό.εν αντιθέσει ο άσχετος που δεν έχει να περιμένει κάτι από μένα,θεωρώ ότι μιλάει αντικειμενικά όταν κάνει ένα αρνητικό σχόλιο.αν και για να είμαι ειλικρινής μου είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ θετικά σχόλια ακόμα και από αγνωστους,κάτι που πιστεύω με εμπόδισε στο να κάνω κάποια σχέση μέχρι τώρα.Ξέρω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι προβληματικός απλά όταν για αρκετά χρόνια ακούς ως επί το πλείστον αρνητικά,στο τέλος μονο αυτα δεχεσαι.

Γενικά ασχολούμαι με πράγματα(έχω την σχολή μου,τα ενδιαφέροντα μου,τα χόμπυ μου,βγαίνω),δεν κάθομαι να τα σκέφτομαι όλη μέρα και να μιζεριαζω,απλά μου έχει γίνει συνήθεια να σκέφτομαι πως ότι και αν κάνω δεν θα είμαι πότε αρκετά καλή/ενημερωμένη ή οτιδήποτε (κάτι που μου προκαλεί εν μέρει πρόβλημα και στην σχολή γιατί το κλίμα είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικό και αν σε μυριστούν αδύναμο σε πατάνε ή σου την λένε συχνά πυκνά)

Ο λόγος που θεωρώ αυτή την σχέση αποτυχημένη είναι επειδή τέλειωσε σύντομα και άδοξα όχι απο μέρους μου.ήταν με έναν άνθρωπο ο οποίος με έκανε να αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου και να μην υψώνω τείχη όπως έκανα μέχρι τώρα αλλά όσο απρόσμενα άρχισε τόσο απρόσμενα τέλειωσε και εγώ έμεινα να μαζεύω τα κομμάτια μου και να αναρωτιέμαι τι έκανα στραβά και δεν μπόρεσα να τον κρατήσω.(συμφωνα με εκείνον τίποτα,αλλά αυτά τα "εσύ δεν φταις,εγώ έχω το πρόβλημα" μου ακούγονται εντελώς ψεύτικα.ο,τι ανασφάλεια και φόβο να έχει ο άλλος αν σε θέλει αρκετά δεν το σκέφτεται)Τέλοσπαντων ενώ στην αρχή ήμουν πολύ θυμωμένη με την στάση του,τώρα έχω φτάσει σε ένα σημείο να πιστεύω ότι και πολύ έκατσε μαζί μου δεδομένου ότι ήταν πολύ καλός για μένα.εντελώς αξιολύπητο,το ξέρω αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ αλλιώς.

Κλημεντινη δε θεωρώ οτι είναι τοσο σοβαρό το πρόβλημά σου που να κρίνεται επιτακτική η ανάγκη να πας σε ψυχολόγο. Υποκειμενικά μιλάω φυσικά, αλλα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αυτές τις σκέψεις τις έχει κάνει και τις διατηρεί ακόμα τεράστιο πλήθος ατόμων. Μόνο πρωτότυπες δεν είναι. το βασικό σου θέμα ποιο είναι θα λεγες? Η γενική ανασφάλεια που επιτείνεται απο την πρόσφατη άδοξη κατάληξη μιας σχέσης? Οτι είσαι άσχημη?

Χμ,θα ελεγα μια μονιμη ανασφαλεια για το πως ειμαι,το τι κανω,πως θα καταληξω και γενικα ολο το πακετο.απλα επικεντρωνεται κυριως στο θεμα της εμφανισης.κατα καιρους συγκρινομαι με αλλες κοπελες (ακομα και τυχαιες που περνανε διπλα μου) και σκεφτομαι,τι καλα που θα ηταν αν ημουν σαν εκεινη.θα ειχα το ενα,θα εκανα το αλλο,θα,θα,θα.η αποτυχια της σχεσης μου απλα επιβεβαιωσε αυτα που πιστευα παντα για τον εαυτο μου κατα καποιο τροπο.ο λογος που θελω να αλλαξω ειναι γτ κουραστηκα και μου ειναι πολυ ψυχοφθορο να σκεφτομαι ετσι.ισως αν "με αγαπησω" να μπορεσω να αντιμετωπιζω καλυτερα καποιες καταστασεις και να μην "βουλιαζω" μονιμως οποτε κατι δεν μου καθεται καλα.επισης οπως ειπα και στο 1ο μνμ εκεινη η "μαυρη περιοδος" που περασα ηταν πολυ τρομακτικη και δεν θελω να ξαναπεσω σ αυτη την λουπα για κανενα λογο.απλα αν συνεχισω να σκεφτομαι ετσι θεωρω οτι ειναι μονοδρομος

Clementine, μπορεί ο άνθρωπος με τον οποίο είχες σχέση να μην την είχε ίσως δει τόσο σοβαρά όσο εσύ.
Υπάρχει και περίπτωση εσύ να δέθηκες γιατί το είχες ανάγκη, ενώ αυτός όχι, και όταν ένιωσε έτοιμος να φύγει
να το έκανε δίχως να σε προετοιμάσει γι αυτό. Κακώς δε σου έδωσε μία εξήγηση καθαρή, αλλά από τέτοια, γίνονται.
Σε ποιους τομείς είσαι καλή? Τι σου αρέσει και σου προσφέρει αγαλλίαση, νιώθεις χαρούμενη όταν το κάνεις, τι απ' όλα θα
μπορούσες να εκμεταλλευτείς, να στραφείς εκεί και να λάμψεις? Πρόσεξε τι έγραψες, ό,τι κι αν κάνω ποτέ δε θα είμαι
αρκετά καλή/ ενημερωμένη ή οτιδήποτε. Γιατί? Δεν έχεις ακούσει το practice makes perfect?
Η αντίδρασή σου απέναντι σε κάθε θετικό σχόλιο που σου κάνουν, είναι ενδεικτική του πόσο χαμηλά σε βάζεις και σε αξιολογείς.
Δεν ειναι δυνατό να είσαι σε όλα αδύναμη, σε όλα ξενέρωτη και μείον, σε όλα άχρωμη και κοινή, πιθανότατα θα υπάρχουν και πράγματα
στα οποία οι ικανότητές σου είναι μεγαλύτερες, ποια είναι αυτά, μπορείς δλδ να μας πεις μερικά? Και όταν λέμε είμαι καλή σε κάτι
δε σημαίνει να είμαι η καλύτερη, η τέλεια, η υπερφυσική, λέμε είμαι καλή. Απλά πράματα.

Γενικα τον τελευταιο καιρο,προσπαθω να αλλαξω αυτα που με ενοχλουν πανω μου,να ασχοληθω με καινουρια πραγματα για να ξεφευγει το μυαλο μου,επικεντρωνομαι περισσοτερο στην σχολη μου και στο πως θα γινω καλυτερη κι εκει,εχω βρει καποια εκπαιδευτικα προγραμματα στο εξωτερικο ωστε να αποκτησω επιπλεον εμπειριες και να ξεφυγω απο καταστασεις που με πληγωνουν.ωστοσο το κενο παραμενει.ενω ολη την ημερα ειμαι σχετικα καλα,λιγο πριν κοιμηθω σκεφτομαι ολα αυτα που με στενοχωρουν,τα υπεραναλυω,αισθανομαι σκουπιδι ως συνηθως και να παλι τα κλαματα και οι πονοι στο στηθος.αισθανομαι εντελωσ αξιολυπητη πλεον.ξερω οτι ειναι λαθος να καθοριζεις την προσωπικη σου αξια με βαση την απορριψη ή μη ενος τριτου (ειτε φιλικη,ειτε ερωτικη,ειτε επαγγελματικη) αλλα δυστυχως παντα ετσι λειτουργουσα και μου ειναι δυσκολο πλεον να το αλλαξω :/