Καλησπέρα..
Πέρασα τα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν γεμάτα ‘’ζωή’’ .
Τα πρωϊνά δούλευα, τα απογεύματα πήγαινα σχολή. Τα Σαββατοκύριακα πήγαινα για καφέ.
Είχα λεφτά να κινούμαι, να αγοράζω πράγματα για να καλύπτω τα κενά μου -έστω πρόχειρα και προσωρινά, είχα παρέες να απασχολώ το μυαλό μου, να γελάω , να διασκεδάζω, να μαλώνω, να γνωρίζω, να μαθαίνω .
Πριν από αυτά τα τελευταία 2 χρόνια, δεν είχα τίποτα. Είχα σταματήσει το σχολείο, ήμουν όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι κυριολεκτικά, είχα βαριά κατάθλιψη , δεν υπήρχε ούτε ένας – ούτε ένας!- άνθρωπος στη ζωή μου για να μιλήσω , να πω κάτι, να περάσουμε ευχάριστα γιατί οι γονείς μου ήταν πάντα αδιάφοροι –σαν ξένοι-και χειρότερα από ξένοι γιατί είναι και κακοί- έμενα όλη την ημέρα κλεισμένη στο δωμάτιο μου, μόνη μου. Δεν έχω καμία ευχάριστη ανάμνηση . Δεν πέρασα ποτέ ευτυχισμένα παιδικά, ανέμελα χρόνια.
Σαν παιδί υπέφερα από τους οικογενειακούς καυγάδες κι όταν φοβόμουν ή λυπόμουν δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να μου πιάσει το χέρι και να μου πει ''μη φοβάσαι'' ή ''μη στεναχωριέσαι'' - ούτε η ίδια μου η μάνα. Θα ΄λέγα ότι έχω βιώσει παραμέληση.
Ως έφηβη , ξεκίνησα κι εγώ με πολλά όνειρα , όλα όμως μου διαλύθηκαν νωρίς . Ποτέ δεν επρόκειτο να πραγματοποιήσω κανένα. Προσγειώθηκα στην ωμή πραγματικότητα που με περίμενε γερά. Στο σχολείο πέρασα απαίσια . Ειδικά στο Λύκειο πέρασα τα πιο εφιαλτικά χρόνια της ζωής μου. Ήμουν από τα κορίτσια που δέχονταν κοροϊδία, απόρριψη, αδιαφορία την ίδια στιγμή που άλλες κοπέλες ξεκινούσαν.. τότε ήταν που μου διαλύθηκε κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης, αισιοδοξίας. Παράτησα κάθε προσπάθεια για τα πάντα , έχασα κάθε διάθεση για ζωή . Το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω , να μην υπάρχω , να μην υποφέρω.. Και πάλι δεν βρέθηκε κανείς να μου πει ένα καλό λόγο μια φορά, μια καλή κουβέντα.. να με υποστηρίξει κάπως. Ήμουν ολομόναχη χωρίς καμία ελπίδα. Έβλεπα γύρω μου όλα αυτά που χάνω , έβλεπα όλη τη ζωή να φεύγει, έβλεπα το πόσο όμορφα περνούσαν οι γύρω μου - ο καθένας πάντα με τα δικά του προβλήματα- ενώ εγώ απλά κοιμόμουν και ξυπνούσα έτσι. χωρίς να κάνω τίποτα.
Έκανα εκείνη την νέα αρχή μια μέρα, πάντα βέβαια είχα την ασχήμια μου για παρέα που με εμπόδιζε να βρω και κάποιον να είμαστε μαζί, παρ’ όλα αυτά ό,τι είχα , νομίζω πως ήταν αρκετό για να είμαι καλά, να γίνομαι καλύτερα και να προσπαθώ.
Κάποια στιγμή κλάταρα πάλι (έχω ξαναγράψει στο φόρουμ) κι έπεσα στην απόγνωση και την απελπισία επειδή με βασάνιζε το ότι είμαι άσχημη και δεν έχω ούτε μια ελπίδα να είμαι με κάποιον ποτέ – επειδή δεν μπορούσα κι εγώ να ζήσω τελικά όπως ακριβώς όλες οι άλλες κοπέλες της ηλικίας μου – όπως όλοι οι άλλοι απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι στην τελική!
Τέλος πάντων , όλα ήταν αρκετά όμως μέχρι..
που τελείωσε η σύμβαση εργασίας μου, τελείωσε κι η σχολή μου. Τι μου έμεινε, λοιπόν?
Μου έμεινε ένα άχρηστο πτυχίο, μερικά ρούχα, παπούτσια και άλλα υλικά αγαθά... ένας άδειος λογαριασμός τραπέζης, 1 φίλη, εμπειρία και πολλές πολλές ευχάριστες αναμνήσεις . Ήμουν τόσο χαρούμενη!
Όμως πάλι βρέθηκα κλεισμένη μέσα στο σπίτι , μόνη. Ό,τι έχτισα, γκρεμίστηκε.
Οι παρέες χάθηκαν μαζί με τα λεφτά, γιατί όταν δεν έχεις ευρώ να αγοράσεις ούτε ένα εισιτήριο ώστε να μετακινηθείς- πόσο μάλλον να βγεις για καφέ!- οι γνωστοί εξαφανίζονται, αν μάλιστα δεν έχεις και την δυνατότητα να τους φέρνεις σπίτι σου ώστε να συσφίγγονται με κάποιο τρόπο οι σχέσεις..
Άντε να έχω βγει 4 φορές μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες που είμαι χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά , πότε με την φίλη που μου απέμεινε και πότε με την ξαδέρφη που έχω πάντα.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά και χωρίς σύντομη προοπτική της, χωρίς φίλους καρδιακούς,χωρίς παρέες, χωρίς λεφτά που όσο λίγα και να είναι αποτελούν την κινητήριο δύναμη για πολλά σημαντικά θέματα, χωρίς σχέσεις με το άλλο φύλο ούτε δυνατότητα να υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο.
Δηλαδή: ημιαμόρφωτη, άσχετη, ανώριμη ίσως –πώς να ωριμάσω εφόσων δεν έχω τριφτεί με την κοινωνία όσο μου πρέπει, ηλίθια, περιττή, κακάσχημη, άχρηστη, φτωχή – συνεχίζεται μέχρι αύριο η λίστα..
Τι να κάνω σε αυτή την ζωή πια?
Νιώθω και είμαι τόσο αβοήθητη, νιώθω απελπισία , μοναξιά.. Μερικές φορές κλαίω όλη την ημέρα απαρηγόρητη , ξυπνάω μια άλλη και είμαι οκ – το ‘’οκ’’ για εμένα σημαίνει: κάθισμα από τον υπολογιστή στο κρεβατί εναλλάξ, μέχρι να έρθει η νύχτα να κοιμηθώ χωρίς να κλαίω. Μερικές φορές μάλιστα έχω και όρεξη, βάζω δυνατά μουσική ..τι λέω? τι να το κάνεις αυτό?
Τι????? τι να το κάνεις ?
Ρε παιδιά, δεν μπορώ. Δεν μπορώ.
Δεν είχα ζήσει ποτέ τίποτα στη ζωή μου, είχα το απόλυτο τίποτα και πάντα μια στεναχώρια. Πάνω που νόμιζα ότι μπορώ να ξεκινήσω και να προχωρήσω για κάτι καλύτερο, πάλι μου τα πήρε όλα πίσω.
Δεν αντέχω να ζήσω άλλα- πόσα χρόνια δεν ξέρω- σε αυτό το σπίτι που σιχαίνομαι, έκανα όνειρα για το δικό μου που θα νοίκιαζα, δεν θα αντέξω άλλα τόσα χρόνια πάλι μόνη , χωρίς φίλους- άραγε θα βρεθεί πάλι ο τόπος όπου θα μπορέσω να κάνω νέους? Δεν το ξέρουμε. Μπορεί να μη μπορέσω να κάνω πάλι ποτέ.
Είμαι πολύ δυστυχισμένη.
Αυτό που με απελπίζει είναι πως τίποτα δεν είναι στο χέρι μου. Τίποτα δεν είναι επιλογή μου. Δεν μπορώ να επιλέξω να έχω δουλειά ή όχι, δεν μπορώ να επιλέξω να βγω ή όχι γιατί δεν έχω ούτε δεκάρα, δεν μπορώ να επιλέξω να βρω γκόμενο ή όχι γιατί είμαι άσχημη, δεν μπορώ να επιλέξω να είμαι μόνη κλεισμένη μέσα στο σπίτι ή όχι γιατί δεν έχω λεφτά να μετακινούμαι κι εκτός από αυτό, δεν γίνεται κάθε μέρα να πηγαίνω στο σπίτι κάποιου πχ- έχουν κι άλλοι τη δική τους ζωή.
Μπορώ να επιλέξω να αδιαφορήσω για όλα τα παραπάνω . Να πω.. ‘’και τι με νοιάζει? Όπως είμαι, ό,τι έχω’’. Μα πώς μπορεί ένας άνθρωπος να επιλέξει να αδιαφορήσει για τη ζωή που χάνει?
Πώς να μην με νοιάζει και να μην με καταθλίβει το ξενύχτι που δεν έκανα με την παρέα μου σ’ ένα ροκ κλαμπ πίνοντας μπύρες, ο έρωτας που δεν μοιράστηκα με κάποιον , η βόλτα στις 12 το βράδυ στην παραλία, ο πρωινός καφές στην καφετέρια παρέα με την αγαπημένη μου φίλη, ένα μπάνιο στη θάλασσα χωρίς ντροπή, το δικό μου μικρό νοικιασμένο σπίτι, η αίσθηση της δυνατότητας του να μπορείς να κάνεις χαρούμενους τους άλλους κι οι άλλοι εσένα!
Τίποτα μωρέ – δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να κάνω.
Τουλάχιστον, ρε παιδί μου , αν είχα και κάποιο ταλέντο να γεμίζω τον χρόνο μου , θα πήγαινε καλά. Πες ότι ήμουν ζωγράφος ή γλύπτης ή μπορούσα να γράφω ποιήματα! Θα καθόμουν όλη μέρα και θα δημιουργούσα τέχνη –στα διάλα όμως- ούτε αυτό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω, έχουν από κάτι. Κάποιου του λείπουν τα λεφτά μα έχει μια αγαπημένη φίλη, κάποιου άλλου του λείπουν οι φίλοι μα έχει μια λατρεμένη σύντροφο.. ένας άλλος δεν έχει τίποτα από τα δύο αλλά έχει ομορφιά ή εξυπνάδα ή κάποιο ταλέντο ..και παραπέρα μια άλλη κοπέλα έχει δυο υπέροχους γονείς...
‘Γωω.. τίποτα.
Κάποιοι δεν έχουμε τίποτα .
Και όχι μόνο αυτό, μα δεν μας δίνεται κι η ευκαιρία να αρπάξουμε κάτι.
Φτύνουμε αίμα για να τα καταφέρουμε το πιο απλό, το πιο καθημερινό, το πιο συνηθισμένο και αυτονόητο για άλλους και στο τέλος μένει μία τρύπα στο νερό.
Προσπαθούμε για το λίγο, για το ελάχιστο καλύτερο και στο τέλος πάλι η ίδια ιστορία, μηδέν.
Νιώθω σαν να έχτιζα ένα διώροφο 2 χρόνια που πήγαινε για τριώροφο μα κάποιος σεισμός μου το κατεδάφισε ολοσχερώς.
Τίποτα. Μείνανε μερικά μπάζα.
Νιώθω να πνίγομαι.
Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι περνάω αυτή τη ζωή εντελώς άδεια. Είναι τόσο λυπητερό αυτό. Να έρχεται ένας άνθρωπος στη ζωή και να μην μπορεί να ''ζήσει''. Πόσους ανθρώπους έχασα.. Σε πόσους ανθρώπους δεν χωράω στη δικιά τους ζωή..
Για άλλους είναι ένας χαρούμενος κόσμος, για εμένα είναι ένας κόσμος γεμάτος κατάθλιψη που μ' έχει πετάξει απ' έξω γιατί δεν γεννήθηκα σε μια ευκατάστατη οικογένεια που θα μου έδινε τα εφόδια να προχωρήσω, δεν είχα σωστούς γονείς ώστε να με αναθρέψουν σε ένα υγιή ενήλικα, έτυχε να μην ανταποκρίνομαι στα πρότυπα της κοινωνίας ούτε να έχω κάποια ιδιαίτερη κοινωνική δεξιότητα/ ικανότητα / ατού που θα με βοηθούσε να πλασαριστώ ομαλά και καλά, συμβαίνει να μην έχω αυτά που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος για είναι καλά: αγάπη, υποστήριξη, φιλία, έρωτα...
Όπως και την προηγούμενη φορά, απλώς έγραψα.. έτσι ...για να νιώσω ότι κάπου τα λέω (?)
(το τραγούδι έχει βασικά πολιτικό περιεχόμενο)
http://www.youtube.com/watch?v=sapPy1DJXNs
