Ανορεξία-τροπος ζωής?

Γεία σας,
Μπήκα τυχαια στο φορουμ αυτο και διαβάζοντας διαφορα άλλα θέματα ένιωσα αρκετα οικεία ωστε να μιλήσω και εγω για το πρόβλημα που αντιμετωπίζω ή μαλλον που ''προκαλω'' στον εαυτό μου.
Δεν ειμαι σίγουρη έαν ειμαι ανορεξικία,είμαι βεβαιη όμως πως η εμμονή μου με το φαγητό πλεόν ελέγχει τον τρόπο ζωης μου και έχω πλήρης συνήδειση για το πόσο πολυ με επηρεάζει ψυχολογικά όλο αυτο,ομως δυστυχώς αυτή η κατάσταση ειναι μέρος της ζωής μου 3.5 χρόνια τωρα και δεν μπόρω να το ελεγξω πλεον.Το ακομη χειρότερο ειναι πως δεν ξέρω έαν θέλω να το ελεγξω,και θα εξηγήσω στην συνέχεια τι εννοώ με αυτό.Αρχικα να πώ πως ποτέ δεν είχα προβλημα με το βάρος μου,αυτή την στιγμή έχω ύψος 1.67 και ειμαι 46 κιλά ενω
όταν ξεκίνησα να φλερτάρω με την ανορεξία ήμουνα 58 κιλά.Ξεκίνησα θέλοντας να χάσω 4 κιλά,και πάντα αποδεχόμουνα τον εαυτό μου οπως ήμουνα και μάλιστα μου άρεσα αρκετα.Όταν έχασα ομως τα πρώτα κιλά μπήκα αυτομάτως στην παγίδα του να θέλω να χάσω και άλλα και εφτασά να ζυγίζω το περασμένο καλοκαίρι 43 κιλά.Αρχισα να καταλαβαίνω πως έχω πρόβλημα όταν εποιανα τον εαυτό μου να αποφεύγει να πιεί ακομα και χυμό με φίλους μου γιατί πιστευα πως αυτό θα με παχαινε.Ζήτησα βοήθεια απο έναν διατολόγο και με εβαλε σέ ένα πρόγραμμα διατροφής και έβαλα 10 κιλα σε 2 μήνες.Εγινα 53 κιλά και το αποτελεσμα ήτανε να πέσω σχεδον σε καταθλιψη και να βλέπω τον εαυτό μου χοντρο και άσχημο.Ενιωθα αποτυχημένη(ενω η ιδια αρχικα ήθελα να πάρω κιλά)και κλειστηκα στο σπιτι μου για καιρο χωρίς εκτος απο το να πηγαινω στην σχολή και στην δουλεία μου να κάνω τίποτα άλλο.Οπότε πολύ γρηγορα πάλι
έπεσα στα 41 κιλά,και ένιωθα και πάλι ικανοποιημένη με την εικόνα μου.Τους τελευταίους εξι μήνες με πολλά παράπονα απο το αγόρι μου άρχισα να τροω και πάλι λίγο και πήρα 5 κιλά.Το θέμα είναι οτι με αυτά τα κιλά νίωθα και πάλι χοντρή ενω ξερω πως δεν ειμαι και δεν θέλω καν να βγαίνω απο το σπίτι,στεναχωρόντας και το αγόρι μου και τον ευατό μου.
Το χειροτερό όλων είναι οτι ενω μέχρι τώρα δέν έκανα καμία κίνηση ωστε να αποβάλλω το φαγητό,πλεόν αρχισα να
λειτουργώ και με αυτό τον τρόπο.Και αυτό θέλω να το σταματήσω..Ομώς οσο ασχημό και περίεργο και αν ακουγεται
τρεμω στην ιδέα να πάρω κιλά.Είχα κάποιες δυσκολίες στην ζωή μου αλλα ξέρω καλα πως αυτό δεν είναι δικαιολογία γιαυτη την κατασταση..
Ντρεπομαι πολύ που γράφω για το προβήμα αυτο ενώ υπάρχουν πολυ χειρότερα,αλλα θα ήθελα να ακουσω κάποια συμβουλη.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Γεια σου crasalide,

Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι, είναι σημαντικό που θέλησες να μιλήσεις για κάτι τέτοιο.

Έχεις σκεφτεί να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο?

Μπορείς να βρείς ποιο είναι το ιδανικό βάρος για το ύψος σου και να στοχεύεις στη διατήρηση αυτού.

:)

Δεν μπορώ να εξηγήσω σε κάποιον χωρίς να του ακουστεί παράλογο πως ασφαλής νίωθω μόνο με χαμηλά επιπεδα κιλών.Το προβλημά μού είναι πως μόλις πάρω εστω και ελάχιστα βάρος πέφτω σχεδόν σε κατάθλιψη,δεν βγαίνω απο το σπίτι,δέν θέλω να κάνω τίποτα παρα μόνο να χάσω τα ενα ή δυο κιλά που χω πάρει.Σας είπα την πρώτη φορα απο μόνη μου προσπάθησα να πάω σε διαιτολόγο και μολις πηρα λίγο βάρος για μένα ήτανε καταστροφικό.Μέ έχει κουράσει όλο αυτό ψυχολογικά αλλα δεν μπορώ να το ελεγξω.
ευχαριστώ για το χρόνο σας οπως και να έχει.

ειναι παραλογο.......αλλα πολυ πιο συχνο απ οτι ισως φανταζεσαι....
κι εγω θα λεγα να απευθυνθεις σε καποιο ψυχολογο ειδικευμενο στισ διατροφικες διαταραχες...δεν εχεις να ντραπεις για κατι, δυστυχως συναντουν καθημερινα περιπτωσεις σαν την δικη σου, δεν σοκαρει κανεναν τους, μην ανησυχεις γι αυτο. αρκει να θες εσυ να κανεις κατι για να ξεφυγεις...
http://www.eatingdisorders.gr/forum/index.php
κανε και μια βολτα εδω....ισως κατι βρεις που σε ενδιαφερει ;)

σε ευχαριστώ πολύ.

Είχες προετοιμαστεί ψυχολογικά για την αύξηση του βάρους σου; Δηλαδή είχες από πριν φανταστεί τον εαυτό σου με περισσότερα πιασίματα, στρογγυλέματα στο πρόσωπο και στο σώμα και σου άρεσε; Συνέχισες να φαντάζεσαι τον εαυτό σου όπως θα είναι μετά καθόλη τη διάρκεια της αύξησης του βάρους; Ο λόγος που σε ρωτάω είναι γιατί οι αλλαγές στο σώμα μας και στο πρόσωπό μας είναι επώδυνες και αγχωτικές για όλους ειδικά αν δεν έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα και δεν τις προσμένουμε με χαρά. Ακόμα και οι άνθρωποι που είναι παχύσαρκοι και χάνουν κιλά αν έχουν συνηθίσει τον εαυτό τους με τα περισσότερα κιλά και η εικόνα τους στο μυαλό τους είναι αυτή του παχύσαρκου, αν χάσουν κιλά χωρίς να έχουν πρετοιμαστεί για την αλλαγή είναι πολύ πιθανό να μην αντέχουν την καινούρια τους εικόνα.

Υπάρχουν πολλά ψυχολογικά ζητήματα που σχετίζονται με τη νευρική ανορεξία. Ένα από αυτά είναι η προσπάθεια για διατήρηση ελέγχου σε τουλάχιστον ένα τομέα της ζωής μας. Όπως ανέφερες νιώθεις ασφαλής με το να ελέγχεις το βάρος σου σε χαμηλό επίπεδο.
Άλλα ζητήματα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που θέλουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας π.χ. να διατηρηθούμε σε μία εφηβική κατάσταση. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι πολλοί λόγοι.
Κι εγώ θα σε προέτρεπα να επισκεφτείς ψυχολόγο γιατί το επίπεδο βάρους σου και οι διατροφικές σου συνήθειες είναι πρωτίστως επικίνδυνες για την υγεία σου.

http://www.youtube.com/watch?v=a36gHdehgxw&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=xcr3TAwglaw&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=eyUdkBK-UHE&feature=related

Εχω μια αλλη απορια. Το καταλαβαινω πως για καποιους λογους, νιωθεις ασφαλης μονο με τα λιγα σου κιλα. Το καταλαβαινω οτι το γεγονος οτι εβαλες εστω και ενα γραμμαριο σε τρελαινει, σαν να αναβοσβηνει μεσα σου ο συναγερμος οτι πηρες φωτια!
Αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι το οριο να μπαινει μονο προς τα πανω. Δηλ ενω λες, δεν θελω να παω πανω απο 43 κιλα, δεν βαζεις ενα αναλογο οριο προς τα κατω, του στυλ, μεχρι 40 μου επιτρεπω να φτασω, πιο κατω ειναι επικινδυνο για την υγεια μου. Αυτο δεν καταλαβαινω με το σκεπτικο των οσων πασχουν, την απληστια τους να χασουν κι αλλο. Βεβαια ειναι καθαρη εξαρτηση απο τη στερηση. Μου φαινεται σαν να φλερταρεις με την ιδια την δυναμη της ζωης μπροστα στο θανατο, να μαχεσαι με τα πιο ακραια κομματια του εαυτου σου, να κρυβεσαι απο μια εξωγενη πιεση, το περιβαλλον, οι αλλοι, τα βλεμματα. Δεν ξερω, μπορεις να με διαφωτισεις σ αυτο?

Για τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα μιλήσω....αλλά σε γενικές γραμμές δυο βασικά ψυχικοί μηχανισμοί μπορούν να οδηγήσουν στη ψυχογενή ανορεξία.Ο ένας είναι η κακή σχέση που έχουμε με το σώμα μας και η διαστρεβλωμένη γι αυτό.....και ακριβώς αυτή η παραποιημένη αντίληψη για το σώμα αναλογεί σε ψυχωτικές ή προψυχωτικές δομές προσωπικότητας. Ο άλλος ψυχικός μηχανισμός έχει να κάνει με την αίσθηση ελέγχου και κατα κάποιο τρόπο είναι καταναγκαστικής φύσεως.

Το να τσουβαλιάζουμε τους ανορεκτικούς σε μια κατηγορία δεν βοηθάει πουθενά.Η διατροφική διαταραχή κρύβει πίσω της άλλα αίτια και εκείνα χρήζουν προσοχής και εργασίας απ τον ειδικό.Είναι σοβαρή κατάσταση η ανορεξία σε ότι αφορά τις παθολογικές/σωματικές επιπτώσεις αλλά την αιτία ή τα αίτια πρέπει να τα σκαλίσουμε σε μεγαλύτερο βάθος. Και αναφέρομαι κυρίως στην εφηβική ανορεξία......