Η ξαφνική απώλεια του πατερούλη μου
καλησπέρα σας ,
ηθελα κ εγω να μοιραστώ με ανθρώπους που βρίσκονται στην ιδια μοιρα με εμενα τον δικο μου πονο σχετικα με τον ξαφνικο θάνατο του αγαπημενου πατερούλη...ειλικρινα γράφοντας αυτές εδώ τις σειρες μου φαινεται αδιανοητο το γεγονος ότι εχω χασει τον μπαμπα μου...δεν μπορω να το πιστεψω...Ηταν 68 ετων κ τον εχασα ξαφνικα σε τροχαιο στις 9 Αυγουστου. Από τοτε αλλαξε η ζωη ολων μας ...Τον λάτρευα τον μπαμπα μου , ηταν η αδυναμία μου , το στηριγμα μου ...οποτε τον χρειαζομουν ηταν παντοτε εδώ να βοηθησει , να με συμβουλεψει...Οι συζητήσεις μας απειρες κ αστειρευτες ...Εχω κ 2 παιδακια τα οποια ειχαν ιδιαιτερη σχεση με τον παππου τους..Ολοι μας είχαμε . Πηγαινω στο σπιτι της μαμας κ μου φαινεται τοσο αδειο...Δεν ξερω πως θα αντεξω τον χαμο του κ ειδικα τωρα που ερχονται Χριστούγεννα δεν ξερω τι να κανω ..στις 25 θα ειχε την γιορτη του . Δεν υπήρξε ουτε μια χρονια που δεν περασαμε μαζι τις γιορτες κ τωρα τι?? Τι θα κανω? Πως να αντεξω την κατασταση αυτή? Νιώθω τοσο μονη μου παρολο που ο αντρας μου είναι παντα διπλα μου κ με βοηθαει , παρολο που εχω τα πιτσιρικακια μου για να ξεχνιέμαι. Τα συναισθηματα μου είναι τοσα πολλα..Νιωθω απέραντη θλιψη και ενοχες γιατι 2 χρονια πριν είχαμε τσακωθεί (ποτε ξανα δεν ειχα ανταλλαξει κουβεντα ασχημη με τον μπαμπακουλη μου) .Παρόλο που οι σχεσεις μας επανηλθαν δυστυχως δεν του ζητησα ποτε συγνωμη γι'αυτο κ τωρα είναι αργα...Προσπαθω να βγαζω αυτές τις σκεψεις από το μυαλο μου κ να λεω στον εαυτο μου ότι ηξερε ποσο πολύ τον λατρευα . Τουλάχιστον αν ηταν αρρωστος κ περιμενα την εξελιξη αυτή θα ειχα προλαβει να του πω αυτά που εχω μεσα μου κ δεν μπορω να μοιραστω με κανεναν άλλο..
