Καλησπέρα σε όλους και σε όλες!
Νέος στο φόρουμ, ωστόσο με μακρά προϊστορία στις αγχώδεις διαταραχές και γω..Ολα ξεκίνησαν το έτος 2000 (20 ετών τότε) όταν έπαθα την πρώτη τρομακτική κρίση πανικού, μετά από μια περίοδο έντονης ψυχολογικής φόρτισης και μελαγχολίας εξαιτίας ενός προσωπικού θέματος..Έκανα λοιπόν καρδιογράφημα, γενικές αίματος, θυροειδή και ήταν όλα καθαρά, όμως ο φόβος μιας νέας κρίσης πυροδοτούσε συχνά κρίσεις ταχυκαρδίας, ζαλάδες, δύσπνοια κλπ..Μετά από 2-3 μήνες ξαναπάω σε καρδιολόγο για εξετάσεις και με πιάνει τρομερός φόβος σε σημείο να φτάσω 170 σφυγμούς με πίεση 170/110..Υπερκοιλιακή ταχυκαρδία μου είπε και μου συνέστησε να παίρνω Inderal όταν το παθαίνω. Εμένα όμως μου είχε καρφωθεί η ιδέα ότι είχα κάποιο πρόβλημα παθολογικό με αποτελέσμα να σταματήσω τις αθλητικές δραστηριότητες και να μην μπορώ να χαρώ τα φοιτητικά μου χρόνια όπως ήθελα..Ακόμα και στο σεξ νόμιζα πως θα πάθω ανακοπή..Πάθαινα κρίσεις σε αυτοκίνητα, αεροπλάνα, σινεμά, οδοντίατρο, παρουσιάσεις ενώπιον κοινού κλπ..Σχέσεις με κοπέλες δεν μπορούσα να κάνω καθώς όλη αυτή η κατάσταση με είχε ρίξει ψυχολογικά και η αυτοπεποίθηση μου ήταν στο 0..Σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο δεν πήγα ποτέ και γενικά όλο αυτό το περνούσα μόνος μου, διότι πίστευα ότι θα με θεωρήσουν παλαβό φίλοι και οικογένεια..Σταδιακά και χωρίς φάρμακα παρουσίασε ύφεση η διαταραχή ωστόσο μετά από κάθε στρεσογόνο ερέθισμα ένιωθα χάλια..Στο στρατό ο γιατρός του κέντρου εκπαίδευσης, αφού πήγα πάλι 2 φορές για καρδιογράφημα, μου είπε "να δεις ψυχίατρο!"..Τέλος πάντων τα επόμενα χρόνια ήταν σχετικά καλά, πήγα εξωτερικό για μεταπτυχιακό, μετά πίσω Ελλάδα, άρχισα σιγά σιγά να γυμνάζομαι, έπιασα δουλειά και άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου! Μέχρι πέρσι όμως που απολύθηκα..Στην αρχή όλα καλά, έκανα παράλληλα μαστερ πήγαινα βόλτες με φίλους για ποδηλασία και ήμουν αισιόδοξος ότι θα βρώ σύντομα δουλειά..Εδώ ήρθε η μεγάλη απογοήτευση..Να έχεις 3 πτυχία και να βασανίζεσαι έτσι? Το τελευταίο δίμηνο έχω φοβερές μεταπτώσεις στη διάθεση, διαταραχές στον ύπνο, πονοκεφάλους, ταχυκαρδίες και έμαθα και γω τις έκτακτες συστολές (στην αρχή νόμιζα ότι συσπάται ο οισοφάγος μου!!) που μου κόβουν τα πόδια..Είμαι 33 ετών και αισθάνομαι ανήμπορος να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, να δημιουργήσω, να ερωτευτώ, να κάνω οικογένεια, να είμαι παραγωγικός και ανεξάρτητος οικονομικά. Με κατακλύζουν αρνητικές σκέψεις, έχω πάλι έμμονες ιδέες για θέματα υγείας (μετράω την πίεση μου κάθε μέρα!) και δεν έχω μια κοπέλα να με στηρίζει. Θέλω τόσα να δώσω και δεν μπορώ..Σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να φύγω εκτός Ελλάδας αλλά ακόμα και αυτή η σκέψη με γεμίζει φόβο και ανασφάλεια
Ελπίζω να μην σας κούρασα με το μακροσκελές μου κείμενο (σίγουρα θα έχω επαναλάβει τις ανησυχίες πολλών!)
