Θα έγραφα όσο πιο τεχνηέντως γίνεται τις δικαιολογίες μου , να πείσω πρώτα τον εαυτό μου και μετά εσάς τους υπόλοιπους ότι την αγάπη και τον έρωτα μπορώ να τα βιώσω τόσο απόλυτα ώστε το κάθε μου βίωμα να είναι στην παρυφή ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο , ανάμεσα στην ζωή και το τίποτα.
Η επιλογή να πονάμε και να υποφέρουμε ή για να χαιρόμαστε /λυπόμαστε είναι δική μας , ολότελα όμως και στην περίπτωση μου αφού πλέον έχω καταλάβει ως επί των πλείστων τα λάθη μου , είναι συνειδητή . Δεν είναι μια μαζοχιστική τάση , ότι κάνω και ότι επιλέγω το βασίζω στην πίστη μου.
Προσπαθώ να είμαι διπλωμάτης ανάμεσα σε δύο εκδοχές σε δύο πρόσωπα , μείνε στάσιμος , προχώρα μπροστά. Το έχω κάνει σαν να φαίνεται με αιώνιο εθνικό ζήτημα , στο οποίο ξέρουμε πως ούτε η ιστορία θα φέρει οριστική λύση. Απλά συμβιβάζεσαι ελέγχεις τα συναισθήματα και οι πτυχές της υπόλοιπης ζωής καθορίζονται με αργά βήματα , ορισμένες φορές αδιάφορα , άλλες βασανιστικά και ενίοτε με χαρούμενη διάθεση.
Είναι λάθος για σας να μην είμαστε αυτόφωτοι; Είναι λάθος να σκέφτομαι ότι εκείνη είναι το κλειδί για να κατακτήσω τις απολαύσεις τις ζωής και την ερμηνεία της; Να έχω μαζί της μια κοινή πορεία κατανόησης του κόσμου , να αναθεωρήσω την κοσμοθεωρία μου εν ανάγκη δεν έχω δογματικές διαθέσεις . Να αποκτήσω μαζί της ένα παιδί , να την γευτώ όχι μόνο σαν ερωμένη , αλλά και σαν μάνα σαν γυναίκα.
Είναι λάθος να θεωρώ που χωρίς εκείνη δεν δύναμαι να προχωρήσω ; Είναι λάθος , μα εγώ το κάνω συνειδητά , καταπατάω την λογική γιατί την βλέπω σαν ένα τοίχο μπροστά στο όνειρο. Ποιο είναι αυτό το όνειρο ; Να μπορώ απολαύσω την μετριότητα , ήσυχα όμορφα μέσα σε μια ροή γεγονότων και όχι στασιμότητας , να μπορώ να δω κατάματα τους ανθρώπους και αν και θα προσπαθούσα να τους αγκαλιάσω σε μια έκρηξη ενθουσιασμού , εγώ λέω πως απλώς θέλω να τους κατανοήσω.
Ό,τι στην ζωή μου έκανα συνήθεια , αγάπησα σκέφτηκα , προέρχεται από την ίδια πηγή , ωστόσο είμαι παρατηρητής του τίποτα , σαν να σέρνεται ο χρόνος μπροστά μου. Γιατί περιμένω εκείνη , πιστεύω σε εκείνη . . .
