Καλησπέρα.Είμαι 22 ετών και σε πολύ λίγους μήνες παίρνω το πτυχίο μου.Είμαι μία απ'τους άπειρους που με αγχώνει το μέλλον.Δεν νομίζω να χρειάζεται να υπεραναλύσω την άρνησή μου να συμβιώνω με την οικογένειά μου μετά από 4 χρόνια που έμενα μόνη.ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Από μικρή λάτρευα την μοναχικότητα,αγαπώ την ελευθερία (δεν είναι καταπιεστικοί οι γονείς μου,είναι πολύ καλοί και οι 2) όμως είναι στη φύση μου να μπορώ να ζω μόνο αν είμαι ανεξάρτητη.Επί του θέματος..μόλις πάρω το πτυχίο μου (νομικής αν έχει καμιά σημασία) θέλω να φύγω όχι μόνο από το πατρικό μου αλλά και από την πόλη μου (επαρχία ζω)..Έχω όλη την επιθυμία,το πάθος,την λαχτάρα να αυτονομηθώ όμως δεν δέχομαι καμία βοήθεια από τους δικούς μου.Αρκετά ήμουν υπό τη χορηγία του μπαμπάκα 4 χρόνια σπουδών.Δεν αντέχω άλλο να με ταϊζουν.Όμως δεν έχω και τα οικονομικά μέσα έστω για ένα ξεκίνημα (π.χ να νοικιάσω και την πιο φθηνή γκαρσονιέρα).Δεν έχω πρόβλημα να κάνω οποιαδήποτε εργασία.Όμως από το μηδέν πώς??? Να το επιχειρήσω? Να τολμήσω? Να φύγω από το σπίτι με 2 αλλαξιές ρούχα και λεφτά μόνο για τα εισιτήρια? Ξέρω να χάνω αλλά σε αυτήν την περίπτωση αν φύγω απ τους γονείς τρέμω και στην ιδέα ότι μπορεί να γυρίσω σ'αυτούς με το σκυμμένο κεφάλι της ηττημένης.Όμως,ήττα δεν είναι και να βυθίζομαι άπραγη στη μιζέρια μου???? Μια ώθηση θέλω..Μία σπρωξια.Ένα πειστικό "προχώρα όπως είσαι"...Μήπως είμαι ονειροπόλα? Μπορεί...Αλλά αυτά τα όνειρα με αποτρέπουν από την κατάθλιψη.Θέλω την γνώμη σας.Ευχαριστώ.
