Κοινωνική Φοβία και φάρμακα
Καλησπέρα σας. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι πιστεύω ότι πάσχω από κοινωνική φοβία. Λέω πιστεύω διότι δεν έχω επισκεφτεί κάποιο γιατρό όμως
από τα συμπτώματα που έχω διαβάσει είμαι σχεδόν 100% σίγουρος πως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Όταν διαβάζω αυτά τα συμπτώματα μου
είναι τόσο γνώριμα που μερικές φορές νιώθω πως διαβάζω τις σκέψεις μου.
Είμαι τώρα 22 χρονών και έχω αυτό το πρόβλημα περίπου 10 χρόνια. Ξεκίνησα να το καταλαβαίνω όταν ήμουν ανάμεσα σε παρέες και
μπορεί να μην έλεγα κουβέντα για ώρες. Πολλοί μου λέγαν "άντε πες και εσύ τίποτα" πράγμα που το έκανε 10 φορές χειρότερο από
την πίεση που έτρωγα εκείνη την στιγμή. Το φαινόμενο έγινε χειρότερο από το γυμνάσιο στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο έφτασε στο
αποκορύφωμα.
Αρχικά νόμιζα ότι ήταν τα ενδιαφέροντά μου διαφορετικά από τους άλλους (έπαιζα όλη μέρα παιχνίδια στους υπολογιστές) και για αυτό
δεν είχα τι να πω. Όμως καθώς περνούσε ο καιρός παρατήρησα πώς δεν έφταιγε αυτό καθώς πολλά παιδιά ήταν στην ίδια φάση με μένα
κι όμως μπορούσαν να βγουν για ένα καφέ ή να συζητήσουν για διάφορα θέματα με μεγάλη άνεση. Πρόσφατα συνειδητοποίησα
ότι μπορώ να είμαι ενεργός σε μία συζήτηση μόνο όταν κατέχω πλήρως το θέμα της συζήτησης και αυτά που θα πω είναι 100% σωστά.
Για να κάνω πλάκα ή αυτό που λέμε "κουβεντούλα" με κάποιον ούτε θέμα...
Μπορούσα να κάνω μία μικρή συζήτηση πιο πολύ απαντώντας κυρίως μονολεκτικά όταν όμως έπρεπε να πω μια μεγάλη ιστορία όπου
στρέφονταν τα βλέμματα πάνω μου αγχωνόμουν απίστευτα. Κοκκίνιζα και ίδρωνα. Γι αυτό το λόγο δεν έχω πει ανέκδοτο τα
τελευταία 10 χρόνια.
Στις συναναστροφές μου σκέφτομαι συνεχώς ότι πρέπει να πω κάτι με αποτέλεσμα να μπλοκάρει το μυαλό μου από το να σκεφτώ όντως
κάτι για να πω. Επίσης λόγω του παραπάνω μπορεί να μην ακούω καν τι μου λέει ο άλλος λόγω του άγχους για το πως του απαντήσω εγώ μετά.
Σε κάποιες απεγνωσμένες προσπάθειες κάνω άκυρες ερωτήσεις στον άλλο προκειμένου να μιλήσει αυτός αντί για εμένα. Λόγω όλων
αυτών των σκέψεων πολλές φορές δεν συγκρατώ αυτά που μου λένε ακόμα και αν αφορούν τις ερωτήσεις που κάνω εγώ.
Κάθε συνεύρεση με παρέα είναι μια κόλαση για μένα και δεν μπορώ να περάσω καλά γιατί το μυαλό μου είναι γεμάτο με αυτές τις σκέψεις.
Στο πανεπιστήμιο είχα πολύ κόσμο που δεν με ήξερε και προσπάθησα να το διορθώσω. Δεν τα κατάφερα όμως και μάλιστα έμπλεξα
και με πολύς κακές παρέες που αντί να με βοηθήσουν με κατάλαβαν και έκαναν συνεχώς πλάκα γύρω από το γεγονός ότι δεν μιλάω, κάτι
που με έφτασε στα άκρα. Το πρόβλημα εκεί το αντιμετώπισα με αλκοόλ. Το λάτρεψα καθώς με την επίδραση του ένοιωθα να απολαμβάνω τη ζωή.
Γρήγορα όμως έχασα την μπάλα και έφτασα όμως σε τραγικό σημείο καθώς ξεφτιλιζόμουν κάθε φορά που έβγαινα έξω.
Έπινα 3-4 ποτήρια κάθε φορά πριν βγω και άλλα τόσα όταν ήμουν έξω μόνο και μόνο για να συμπεριφέρομαι σαν κανονικός
άνθρωπος. Πάνω που είχα πιάσει πάτο (ήμουν στο τσακ να σταματήσω τις προσπάθειες και απλά να το γυρίσω στα παιχνίδια για όλη μου την ζωή
χωρίς να αντιμετωπίζω άμεσα ανθρώπους, τουλάχιστον όσο είναι εφικτό) ευτυχώς γνώρισα μία κοπέλα και ξέκοψα από όλους αυτούς.
Αρχικά έπινα σχεδόν κάθε μέρα για 3-4 μήνες μέχρι να αποκτήσω οικειότητα μαζί της. Τώρα (4 χρόνια μετά) είναι ο μοναδικός
άνθρωπος που μπορώ να επικοινωνήσω χωρίς να φοβάμαι αν θα με κρίνει. Να αναφέρω όμως ότι πλέον δεν έχω καθόλου άλλους φίλους, παρά μόνο
ότι γνωριμίες κάνω μέσω της κοπέλας μου, άρα δεν έρχομαι τόσο πολύ αντιμέτωπος με το πρόβλημα μου τελευταία.
Έχω πλέον καταλάβει πως όλα είναι μέσα στο μυαλό μου, δηλαδή δεν μου δίνουν όλοι τόση σημασία στο τι λέω, τι φοράω, πως κάθομαι στη καρέκλα,
με ποιο τρόπο είπα το "γεια" σε κάποιον που συνάντησα στο δρόμο (!!!), και γενικότερα ότι κάποια πράξη μου μπορεί να με κάνει ρεζίλι...
Όμως ότι αυτή η συνειδητοποίηση ελάχιστα βοήθησε στο να το ξεπεράσω καθώς νομίζω μου έχει γίνει εμμονή.
Τώρα έχω κόψει το αλκοόλ εδώ και 2 χρόνια. Το πρόβλημα παραμένει όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολλά άτομα. Δεν με πειράζει αυτό όταν
γίνεται στη παρέα, προσπαθώ να το πολεμήσω σιγά σιγά (αν και με βήματα χελώνας...) Αυτό που με προβληματίζει είναι τα επαγγελματικά.
Έχω ρίξει πολύ δουλειά και πολύ διάβασμα τα τελευταία 2 χρόνια. Σε λίγο καιρό έχω να παρουσιάσω την πτυχιακή μου μπροστά σε κάποιους καθηγητές.
Αργότερα θα έχω να πάω σε συνεντεύξεις για δουλειά. Η σκέψη και μόνο αυτών των καταστάσεων με τρελαίνει! Η καρδιά μου σφίγγεται και το στομάχι
μου γίνεται κόμπος! Όπως επίσης με τρελαίνει και η σκέψη ότι τόσος κόπος μπορεί να πάει χαμένος επειδή δεν θα μπορώ να τα πάω καλά σε συνεντεύξεις για
μεταπτυχιακά και δουλειές λόγω του θέματός μου.
Πρόσφατα διάβασα ότι σε κάποιες περιπτώσεις η κοινωνική φοβία αντιμετωπίζεται με φάρμακα.
Γι αυτό έγραψα λοιπόν εδώ. Θέλω την άποψη κάποιου που έχει βιώσει αυτά που περιγράφω και μπόρεσε να το αντιμετωπίσει με κάποια
φαρμακευτική αγωγή. Δηλαδή υπάρχει κάτι που μπορεί να διώξει αυτή την φοβία έστω και για λίγες ώρες? Διάβασα σε άλλα θέματα ότι
τα αντικαταθλιπτικά απαιτούν μακροχρόνια χρήση για να δράσουν.
Ισχύει το ίδιο και με τα ηρεμιστικά όπως Xanax ή Lexotanil? Τι δόσεις πήρατε για να δείτε διαφορά?
Ζητώ συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο και ευχαριστώ!