Για αρκετό καιρό έκανα πολύ παρέα με ένα παιδί.Ήμασταν σχεδόν όλοι μέρα μαζί,συζητάγαμε,γελάγαμε,β� �αίναμε ,μου ανοίχτηκε όσο κανέναν για το διάστημα που γνωριζόμασταν.Μεταξύ μας υπήρχαν και τα ερωτικά υπονοούμενα και οι αντίστοιχες πλάκες αλλά και οι δυο πετάγαμε τη λέξη ¨φιλαράκι¨ και μέναμε εκεί.Με τον καιρό άρχισα να τον βλέπω διαφορετικά και άρχισε να με ενοχλεί που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γιατί δεν ήξερα πως νιώθει.Αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι μεταξύ μας για πολλούς και διάφορους λόγους.Έκανα όμως την αυθόρμητη και απερίσκεπτη κίνηση να του πω ότι η φιλία μου εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό κάτι που δεν θα έπρεπε και πως θέλω να μην κάνουμε πλέον παρέα και πως είναι το καλύτερο για μένα.Δεν είπε τίποτα απλά το δέχτηκε και απομακρύνθηκε.Μετά από μέρες άρχισε να μου λείπει πολύ η παρέα του και να τον βλέπω από μακριά χωρίς να μιλάμε.Δεν ήξερα τι να κάνω,ήμουν πολύ χάλια συναισθηματικά και έτσι του έστειλα μήνυμα,χωρίς βέβαια να σκεφτώ τις συνέπειες,όπως άλλωστε και την πρώτη φορά,λέγοντας του ότι έκανα λάθος,παρερμήνευσα τα αισθήματα μου και θέλω πίσω το φίλο μου.Μου απάντησε ότι του είναι πολύ δύσκολο αυτό και ότι το χειρίστηκα με τον καλύτερο τρόπο και ότι είναι καλύτερα έτσι και μην στενοχωριέται κανένας από τους δύο.Του εξηγούσα με επιχειρήματα αυτή την απερισκεψία,ότι όλοι κάποια στιγμή νιώθουμε κάτι πλατωνικό για κάποιον και ότι είναι άδικο να με κρίνει τόσο απόλυτα αλλά ήταν πραγματικά απόλυτος.Έτσι σταμάτησα να τον ενοχλώ και τώρα απορώ..γιατί είναι τόσο αρνητικός στο να κάνουμε πάλι παρέα?Έκανα λάθος..το αναγνώρισα..γιατί λοιπόν?Άμα η φιλία μας ήταν τόσο σημαντική γιατί δεν το προσπερνά?
