Αργο πεθαινω!

Καλησπερα σ ολους και Χρονια πολλα!!! Εχω αναφερθει και παλι στο κυριως προβλημα μου που ειναι η κοινωνικη φοβια,(απο ο,τι ειδα πασχουν πολυ απο το ιδιο προβλημα......)Εκτος το ο,τι δεν μπορω να χαρω τιποτα πλεον στην ζωη μου,δεν μοπρω να μιλησω ουτε με εναν ανθρωπο..Κατευθειαν μπλοκαρω και νιωθω να μα διακατεχει μια μεγαλη καουρα σ ολο μου το σωμα!!Ποτε δεν στεριωσα κουβεντα καθως ημουν με παρεα,και παντα ειχα την ταση να προετοιμαζω μια ομιλια πριν βγω ωστε να φανω καπως....Ομως το θεμα μου κατελειξε σε μια πιο βαρια μορφη,ισως καταθλιψη-μανιοκαταθλιψη!!!Σκεφτομαι ο,τι δεν ειμαι για κοσμο,πως δεν μπορω να κανω κατι που εστω ν μ θυμιζει ο,τι ειμαι φυσιολογικος ανθρωπος!! Και καταλιγο να κλεινομαι σ ενα δωματιο σκεπτομενος για ωρες!!!!!...Δεν γλιτωνω τον ψυχιατρο δεν μπορω αλλο...... Υ.Γ θα ποσταρα στο θεμα που εχει ηδη γινει κοινωνικη φοβια και φαρμακα,αλλα ακολουθουσε κ αυτο της καταθλιψης και...

Ξέρω πως νιώθεις , ακόμα και σήμερα και μετά απο πολύ προσπάθεια έχω ακόμα πρόβλημα με το να μιλάω με ξένους ανθρώπους , μέχρι πέρισυ άμα μου λέγανε να πάω να ρωτήσω ένα ξένο στον δρόμο δεν θα μπορούσα να το κάνω , θα λυποθιμούσα επιτόπου η απλά θα έτρεχα , πήγαινα να πάρω ψωμί στον φούρνο και το μονο που μπορούσα να πω ηταν ένα ευχαριστώ και αυτο με το ζόρι .... Δεν ξέρω ποιοι λόγοι σε έχουν οδηγήσει στην αντικοινωνικότητα αλλά είναι μια πολύ σύσκολη και χρονοβόρα κατάσταση , απο εμπειρία και μόνο θα σου πω οτι δεν χρείαζεται να πιέζεις τον εαυτό σου πανω στο θεμα , οσο πιο πολύ τον πιέζεις τοσο πιο πολυ σκατά θα γίνεσαι .Η έλλειψη αυτοπεποίθησης σε οδηγεί σε αυτή την κατάσταση , είχα ορκιστεί στον εαυτό μου χρόνια πριν οτι δεν ήθελα να γίνω μέλος αυτος της αρρωστημένης κοινωνίας και της χαζής μάζας και ετσι απο τοτε ήμουνα πολύ αντικοινωνικός , λόγου ότι με οδύγησε σε κοινωνινικό αποκλεισμό δεν είχα λογω να μιλήσω σε καποιον και ένιωθα τοσο διαφορετικός απο τους υπόλοιπους και αυτο με έκανε πολύ σιωπυλό .Το να δείξεις εμπιστωσύνη σε καποιον και να του μιλήσεις θέλει πολύ δουλεία και χρόνο για όλους τους ανθρώπους , φυσιολογικό είναι να μην μπορείς να εκφραστείς σε όλους το ίδιο γιατι απλά δεν τους ξέρεις και δεν τους εμπιστεύεσαι , και έτσι το να μιλήσεις με θάρρος και αυτοπεποίθηση σε κάποιον ξένο καθιστά δύσκολη ενέργεια για όλους τους ανθρώπους , κανείς δεν μπορεί να βγει σε ενα κοινο και να μιλήσει χωρις να κομπλάρει ( εστω την πρωτη φορα ) .Μην σε βάζει κάτω το γεγονός οτι δεν μπορείς να επικοινωνίσεις καλονικά με τους υπόλοιπους , πρέπει πρώτα να πολεμήσεις την πηγή του προβλήματος την αυτοπεποίθηση . Αυτο το link θα σε βοηθήσει απίστευτα πιστεύω http://e-psychology.gr/selfhelp/257-...ve-self-esteem Και εγώ έχω κάνει πρόβα στον καθρέφτη , οπως και πολύ απο μας , δεν είχα και πάντοτε καποιον να πιστεύει σε μενα και η αυτοπεποίθηση ηταν χαμηλη .Κάνε βήματα σιγά σιγά πάνω στο θέμα , ξεκίνα με τους κοντινούς φίλους , μετα τους γείτονες κλπ . Ο άνθρωπος ήταν απο τα αρχαία χρόνια και θα είναι κοινωνικό ον , μόλις βγείς μέσα απο το ''κουτί'' σου τα υπολοιπα θα σου φένονται φυσιολογικά .Το θέμα το παλεύω χρονια τώρα , είναι πολύ δύσκολη περίπτωση , δώσε χρονο στον εαυτό σου , δεν είναι εύκολο όπως είπα .Καλή τύχη και καλή χρονιά να έχεις

kalispera isol.... axaxaxxa ti mou thimises twra..... perasa 6 mhnes etsi akrivws..... kathe fora pou evgaina eksw me epiane tromos kai fovos.... ase otan mou milousan proetoimaza to ti tha pw 1 wra pio prin... hmoun perhfanh gia ton eayto kou... otan erxotan h wra na ta ksestomisw h en ta elega katholou h petousa vlakeies..... den eisai monos /monh;;;;
se katalavainw apolita... oxi den eisai trelos/h eisai apla ena s kathimerinos antrwpos..... den xreiazesai farmaka.... apla ksekina me to na milas se antrwpous pou aisthanesai aneta.... pes oti soue rxetai sto kefali... akoma kai vlakeia na einai... tha eisai poli kalitera meta

Καλησπερα Isol,
Οπως εχεις διαβασει στο ποστ μου "διαταραχες ομιλιας" αλλα και "κοινωνικη φοβια κ φαρμακα" εχω και γω το ιδιο προβλημα. Βεβαια σε σχεση με σενα, μπορω να μιλαω με ανθρωπους στην αρχη, και το περιεργο με μενα ειναι οτι τα παω καλυτερα με ανθρωπους που γνωριζω για πρωτη φορα. Λογω κοινωνικης φοβιας νομιζω πως με οδηγησε σε διαταραχη ελλειματικης προσοχης, μου μιλανε και απο το αγχος δεν δινω σημασια (οχι παντα, αλλα συμβαινει, αναλογα με το ποσο αγχωμενος ειμαι και ποσο περιπλοκο ειναι αυτο που παει να μου εξηγησει). Αυτο με την προετοιμασια ομιλιας το κανω και γω ! Πριν βγω ετοιμαζω ολα τα θεματα για τα οποια θα μιλησω, και τελικα τα θεματα αυτα καταληγουν να συζητιουνται οχι πανω απο 5 λεπτα της ωρας και μετα μουγκα !
Με την παρεα που εχω τρεμω στην ιδεα να τους παρω ενα τηλεφωνο για καφε, φοβαμαι οτι νιωθουν οικτο για μενα και με κανουν παρεα ή οτι απλα μπορει να μη με θελουν και δεν ξερουν πως να με απομακρυνουν. Ενταξει αυτο δειχνει τρομερη ελλειψη αυτοπεποιθησης αλλα πιστευω οτι οφειλεται στην αποφευτικη διαταραχη και δεν ξερω πως να το φτιαξω.

Μεσα σε συζητησεις συνηθως απανταω μονολεκτικα ή με μικρες προτασεις. Αν και καταφερνω να μιλαω, καμια φορα κοκκινιζω, ιδρωνω, τρεμουν τα χερια μου συχνα και εχω ταχυπαλμιες (προσφατα και αρρυθμιες), και σφιγγω τα χειλια μου απο μεσα

Καμια φορα στις παρεες, μπορει να μιλανε για τελειως χαζα θεματα (αν μπορεις να τα πεις θεματα και οχι φλυαρια) με καμια απολυτως ουσια, δεν εχω τιποτα να πω, και απλα καθομαι και τους κοιταω. Οταν μου λενε γιατι δεν λες τιποτα, εχεις κατι ? Τοτε γινεται σκετο μαρτυριο και εκει ειναι που μπλοκαρω τελειως.

Μου εχει προκαλεσει και μενα καταθλιψη αυτη η κατασταση, θυμαμαι χαρακτηριστικα που μια εβδομαδα κοντευα να τρελαθω και ενιωθα οτι πνιγουμουνα. Ημουν κλεισμενος στο σπιτι, δεν ειχα καμια παρεα τοτε (και μιλαμε για κανα 2μηνο πριν) και που κ που με επαιρναν τα ζουμια. Θα ελεγα οτι ακομα ειμαι ψιλοχαλια, οταν ειμαι μονος ειμαι καπως ετσι, και οταν εχω παρεες ειμαι μεσ' το αγχος, στο θυμο και στον φοβο οτι θα με εγκαταλειψουν. Δεν μπορω πλεον να ευχαριστηθω τιποτα, ειμαι σε μια κατασταση ανηδονιας.
Σκεφτομαι το μελλον που δεν εχω και νιωθω τρομοκρατημενος, πως θα βρω δουλεια σε αυτην την κατασταση (και δε μιλαω για κριση, και ολα τελεια να ηταν παλι θα ειχα σοβαρο θεμα), πως θα βρω κοπελα, πως θα κανω οικογενεια ? Ειδικα τα 2 τελευταια νομιζω πως ανηκουν στη σφαιρα της φαντασιας για μενα.
Κατα τη γνωμη μου πρεπει να επισκεφθεις ψυχιατρο να σου γραψει καποιο αντικαταθλιπτικο. Εχω δει πολλα ατομα σε forum κοινωνικης φοβιας του εξωτερικου να εχουν εξαφανισει το προβλημα και να συνεχιζουν με τη ζωη τους.
Ετσι λοιπον με καποιο SSRI/SNRI που συνταγογραφουνται συνηθως, θεραπευεις (εξαφανιζεις τα συμπτωματα τελος παντων) 2 προβληματα, και καταθλιψη και κοινωνικη φοβια. Μην το αφηνεις ετσι, δεν θα καλυτερεψει και δεν ξερεις σε ποιο σημειο μπορει να σε φτασει η καταθλιψη. Εγω πλεον αν και δεν εχω αυτοκτονικες τασεις, σκεφτομαι συχνα στο μυαλο μου οτι γινεται καποιο ατυχημα, καταληγω, και δυστυχως νιωθω καλα με αυτη την ιδεα. Αυτο μαλλον οφειλεται στο οτι δυσκολευομαι να δω μελλον για μενα.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Καλησπερα Isol,
Οπως εχεις διαβασει στο ποστ μου "διαταραχες ομιλιας" αλλα και "κοινωνικη φοβια κ φαρμακα" εχω και γω το ιδιο προβλημα. Βεβαια σε σχεση με σενα, μπορω να μιλαω με ανθρωπους στην αρχη, και το περιεργο με μενα ειναι οτι τα παω καλυτερα με ανθρωπους που γνωριζω για πρωτη φορα. Λογω κοινωνικης φοβιας νομιζω πως με οδηγησε σε διαταραχη ελλειματικης προσοχης, μου μιλανε και απο το αγχος δεν δινω σημασια (οχι παντα, αλλα συμβαινει, αναλογα με το ποσο αγχωμενος ειμαι και ποσο περιπλοκο ειναι αυτο που παει να μου εξηγησει). Αυτο με την προετοιμασια ομιλιας το κανω και γω ! Πριν βγω ετοιμαζω ολα τα θεματα για τα οποια θα μιλησω, και τελικα τα θεματα αυτα καταληγουν να συζητιουνται οχι πανω απο 5 λεπτα της ωρας και μετα μουγκα !
Με την παρεα που εχω τρεμω στην ιδεα να τους παρω ενα τηλεφωνο για καφε, φοβαμαι οτι νιωθουν οικτο για μενα και με κανουν παρεα ή οτι απλα μπορει να μη με θελουν και δεν ξερουν πως να με απομακρυνουν. Ενταξει αυτο δειχνει τρομερη ελλειψη αυτοπεποιθησης αλλα πιστευω οτι οφειλεται στην αποφευτικη διαταραχη και δεν ξερω πως να το φτιαξω.

Μεσα σε συζητησεις συνηθως απανταω μονολεκτικα ή με μικρες προτασεις. Αν και καταφερνω να μιλαω, καμια φορα κοκκινιζω, ιδρωνω, τρεμουν τα χερια μου συχνα και εχω ταχυπαλμιες (προσφατα και αρρυθμιες), και σφιγγω τα χειλια μου απο μεσα

Καμια φορα στις παρεες, μπορει να μιλανε για τελειως χαζα θεματα (αν μπορεις να τα πεις θεματα και οχι φλυαρια) με καμια απολυτως ουσια, δεν εχω τιποτα να πω, και απλα καθομαι και τους κοιταω. Οταν μου λενε γιατι δεν λες τιποτα, εχεις κατι ? Τοτε γινεται σκετο μαρτυριο και εκει ειναι που μπλοκαρω τελειως.

Μου εχει προκαλεσει και μενα καταθλιψη αυτη η κατασταση, θυμαμαι χαρακτηριστικα που μια εβδομαδα κοντευα να τρελαθω και ενιωθα οτι πνιγουμουνα. Ημουν κλεισμενος στο σπιτι, δεν ειχα καμια παρεα τοτε (και μιλαμε για κανα 2μηνο πριν) και που κ που με επαιρναν τα ζουμια. Θα ελεγα οτι ακομα ειμαι ψιλοχαλια, οταν ειμαι μονος ειμαι καπως ετσι, και οταν εχω παρεες ειμαι μεσ' το αγχος, στο θυμο και στον φοβο οτι θα με εγκαταλειψουν. Δεν μπορω πλεον να ευχαριστηθω τιποτα, ειμαι σε μια κατασταση ανηδονιας.
Σκεφτομαι το μελλον που δεν εχω και νιωθω τρομοκρατημενος, πως θα βρω δουλεια σε αυτην την κατασταση (και δε μιλαω για κριση, και ολα τελεια να ηταν παλι θα ειχα σοβαρο θεμα), πως θα βρω κοπελα, πως θα κανω οικογενεια ? Ειδικα τα 2 τελευταια νομιζω πως ανηκουν στη σφαιρα της φαντασιας για μενα.
Κατα τη γνωμη μου πρεπει να επισκεφθεις ψυχιατρο να σου γραψει καποιο αντικαταθλιπτικο. Εχω δει πολλα ατομα σε forum κοινωνικης φοβιας του εξωτερικου να εχουν εξαφανισει το προβλημα και να συνεχιζουν με τη ζωη τους.
Ετσι λοιπον με καποιο SSRI/SNRI που συνταγογραφουνται συνηθως, θεραπευεις (εξαφανιζεις τα συμπτωματα τελος παντων) 2 προβληματα, και καταθλιψη και κοινωνικη φοβια. Μην το αφηνεις ετσι, δεν θα καλυτερεψει και δεν ξερεις σε ποιο σημειο μπορει να σε φτασει η καταθλιψη. Εγω πλεον αν και δεν εχω αυτοκτονικες τασεις, σκεφτομαι συχνα στο μυαλο μου οτι γινεται καποιο ατυχημα, καταληγω, και δυστυχως νιωθω καλα με αυτη την ιδεα. Αυτο μαλλον οφειλεται στο οτι δυσκολευομαι να δω μελλον για μενα.

---

Εχω ακριβως ολα τα παραπανω που ποσταρες μα ολα ομως!!!! Δεν αντεχω αλλο,ως ποτε θα ειναι ετσι ρε γαμωτο???..... Ειναι σαν να μην ζεις. Εσυ παρακολουθεις καποιον ψυχιατρο αν δεν γινομαι αδιακριτος?

Ευχαριστω για το ενδιαφερον παιδια... Και χρονια πολλα καλη χρονια με υγεια και ευτυχια πανω απο ολα!!