Κάτι που δεν περίμενα ποτέ να συμβεί....
Ειμαι 23 ετων και προσφατα χωρισα από μια σχεση ενός ετους..Δεν ξερω αν εχω ερωτευτεί στη ζωη μου για να κρινω,παντως για εκεινον ενιωθα ξεχωριστα πρωτόγνωρα πραγματα..
Ξεκινήσαμε μια καλη σχεση,χωρις ουσιαστικα προβλήματα..είχαμε προστριβες όπως όλα τα ζευγάρια αλλα όχι τιποτα ουσιαστικο.Οσο περνουσε ο καιρος δενομασταν ολο και παραπανω,ημασταν ο ενας για τον αλλον,σε σημειο που ειχα χαθει απ ολους και όλα και το ποσο ειχα δοθει είναι κατι που πιστευω ακομη δεν εχω αντιληφθεί πλήρως.
Γυρω στο 7 μηνο ειδα έναν ανθρωπο διαφορετικο..πιεστικο και επιμονο,ηθελε να με ελεγχει σε όλα,χωρις να του εχω δωσει κανενα δικαιωμα αμφιβολίας,ζηλευε με το παραμικρο και ετσι ξεκινήσαμε να τσακωνόμαστε συνεχεια..Δε λεω φταιω καπου και γω,είμαι ενας νευρικος ανθρωπος και υπηρχαν φορες που δεν εδειχνα κατανοηση δεν εκανα πισω το τραβουσα..Οι καυγάδες μας στην αρχη ηταν λεκτικοι,ειχα νιωσει πολλες φορες να μ μιλαει ασχημα,υποτιμητικα και να με προσβαλλει,αλλα προσπαθουσα αφου τα βρίσκαμε να τα ξεχασω και να δικαιολογω την πραξη του λεγοντας φταινε τα νευρα του,δε τα εννοουσε..Επειτα στους τσακωμους μας επανω,ειχε τυχει πολλες φορες να χτυπάει και ν σπαει πραγματα όπως επισης και να με σπρωχνει χωρις να μπορει να συγκρατει τον εαυτο του.Απορω αν καταλαβαινε τι μου εκανε καθως ποτε μα ποτε δε ζητησε συγγνωμη..απορω όμως τι περιμενα και γω να δω παραπανω και εμεινα σε αυτή τη σχεση..
Ωσπου μια μερα για μια αφορμή που ουτε καν θυμαμαι,βρεθήκαμε να καυγαδίζουμε εντονα στο αμαξι,εκει εχασε τον εαυτο του..Ξεκινησε να με χτυπάει χωρις σταματημο,να μην ακουει τιποτα..με πεταξε κυριολεκτικα στο δρομο και εφυγε..Δε θελω να θυμαμαι λεπτομερειες απ εκεινη τ βραδια,ημουν μια βδομαδα γεματη μελανιες και χτυπήματα στο κεφαλι και πραγματικα είμαι τυχερη στην ατυχια μου,γτ μπορουσα να εχω χτυπησει ασχημα..
Εκεινος αφαντος,δεν επικοινωνησε ποτε,σαφως ουτε και γω.Μετα από πολλες μερες μου εστειλε γραπτο μηνυμα,λεγοντας μου πως δεν είναι καλα και πως θελει απλα να ξερει αν εγω είμαι καλυτερα,μ ειπε ακομη πως επελεξε να χαθει γιατι δεν εχουν σημασια οι συγγνωμες αλλα εγω να είμαι καλυτερα..και πως θελει να βρεθουμε να μιλησουμε από κοντα να τελειωσει αξιοπρεπως..
Μετα απ ότι μου κανε,μετα από οση ψυχολογικη ζημια μου προκαλεσε γιατι να τον σκέφτομαι ακομη?Γιατι να σκέφτομαι τις καλες στιγμες και αξια να μην εχει μονο ότι μ κανε εκεινο το βραδυ?Δεν ξερω πως να το ξεπερασω..κάθε βραδυ περιμενω ένα του μηνυμα διαβαζω και ξαναδιαβάζω οσα μ γραψε και ψαχνω εστω και κατι μικρο να τον δικαιολογησω μεσα μου,πιστευω πως δεν ενας τετοιος ανθρωπος το κακο που προκαλει δε μπαινει στ διαδικασια να το καταλαβει και ξερω πως δεν πρεπει να γυρισω ποτε ξανα ότι και να νιωθω,αλλα χρειαζομαι βοηθεια να το πιστεψω και να το ξεπερασω..
