Διάρκεια θεραπείας

Ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω πόσο πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από τις επιπλοκές του άγχους... Μέχρι που ξεκίνησα να ψάχνω στο Internet δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Είμαι 32 ετών και μπορώ να πω ότι η δουλειά μου είναι ιδιαίτερα απαιτητική και κατά συνέπεια αγχωτική. Για να μπορέσεις δηλαδή να βγάλεις ένα αξιοπρεπές ποσό πρέπει να σου βγει η πίστη ανάποδα και να ξενυχτάς μερόνυχτα (πολλές φορές). Εδώ και πολύ καιρό έχω πονοκεφάλους σε καθημερινή βάση με αποτέλεσμα να παίρνω 2 περίπου παυσίπονα σε ημερήσια βάση για να λειτουργήσω. Στη συνέχεια ξεκίνησαν οι ζαλάδες. Αρχικά νόμιζα ότι είναι η ιδέα μου, μετά ότι οφείλονται στους πολλούς καφέδες και έπειτα ότι οφείλονται αποκλειστικά στο αλκοόλ που κατανάλωνα συχνά - πυκνά για να χαλαρώνω. Τα έκοψα όλα αυτά και περίμενα. Τότε και χωρίς κανένα λόγο έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού (σε μία πολύ σοβαρή συνάντηση με πολύ κόσμο άρχισα να χάνομαι και προσπαθούσα να κρατηθώ μέχρι να τελειώσει για να τρέξω στο σπίτι-μαρτύριο). Το καλοκαίρι δε και εκεί που είπα να πάω 2 εβδομάδες διακοπές να ηρεμήσω, η κατάσταση χειροτέρεψε, πλέον ζαλιζόμουν κάθε μέρα από το βράδυ και μετά. Όταν επέστρεψα, οι ζαλάδες συνεχίστηκαν (σύγχυση εναλλάξ με αίσθημα ότι είμαι σε πλοίο), αναστάτωση και εσωτερικό τρέμουλο, πονοκέφαλοι ακμαιότατοι. Ξεκίνησα τις εξετάσεις: Αίματος, ούρων, για λαβύρινθο ειδικές, έλεγχος για αυχενικό, μαγνητική εγκεφάλου και φυσικά δεν έδειξαν τίποτα. Πριν από λίγες ημέρες επισκέφθηκα ψυχίατρο, διέγνωσε "σωματοποίηση άγχους" και μου συνέστησε τα Seropram. Τα παίρνω εδώ και 5 ημέρες. Οι ζαλάδες συνεχίζονται και αγχώνομαι (το άγχος του άγχους) επειδή δε μπορώ πλέον να κυκλοφορήσω καθόλου και δουλεύω αποκλειστικά κατ' οίκον, δεν βγαίνω καθόλου έξω και έχω καταπέσει πολύ ψυχολογικά με την όλη ιστορία. Πέραν αυτού πρέπει (οπωσδήποτε) να είμαι σε συγκεκριμένα σημεία συγκεκριμένες ημέρες λόγω δουλειάς και έχω πελαγώσει. Το θετικό είναι ότι δεν έχω πονοκεφάλους (μπορεί και να είναι αυθυποβολή, αλλά από την πρώτη κιόλας ημέρα που πήρα την αγωγή δεν ξαναπήρα παυσίπονο....) Σε πόσο διάστημα περίπου, παρατηρείται βελτίωση, έστω και σχετική από τα δυσλειτουργικά συμπτώματα (ζαλάδες); Θα κρατήσει αυτή η ιστορία, έστω και με διαλείμματα, χρόνια; Με τρομάζει και μόνο η σκέψη.
ΥΓ: Καλή μας υπομονή και καλό κουράγιο....

Relia,
καλως ήρθες!

Να σου πω οτι αν κ δεν εχω κρισεις πανικου ή όπως τις περιγράφεις έχω πολύ αγχωτική κ πιεστική δουλεια κ καταννοώ το αγχος σου.

Εγω θα σου έλεγα, πως ειναι δυσάρεστη αλλά παρολα αυτά ειναι ευκαιρια να δώσεις περισσοτερη σημασία στο άγχος σου. Να δεις πως παρασύρεσαι απο αυτο κ τα χανεις. Προσωπικά θα σου προτεινα να δεις εκτος απο ψυχίατρο κ εναν ψυχοθεραπευτή. Πιστεύω οτι θα δουλέψεις περισσοτερο στο τί σε απασχολει κ δεν θα μεινεις στα συμπτωματα.

Τέλος να σου πω πως αυτή η ιστορια μπορει να μην κρατήσει χρονια, αν ομως δεν το δεις ως κρύωμα που θα παρεις αντιβίωση για να περάσει...έτσι πιστεύω τουλάχιστον εγω.

Το να κάνεις κάτι για να καταπολεμήσεις και την αιτία και όχι μόνο τα συμπτώματα το έχεις σκεφτεί;
Υπάρχουν δύο παράγοντες που δημιουργούν την αιτία: 1. Ο τρόπος που ο εαυτός σου αντιμετωπίζει τις αγχωτικές καταστάσεις (δηλαδή οι άνθρωποι αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο στο ίδιο ερέθισμα π.χ. κάποιο δεν αντέχουν καμία ευθύνη) και 2. Οι ίδιες οι αγχωτικές καταστάσεις (δηλαδή αντικειμενικά αν το εξετάσουμε υπάρχουν καταστάσεις που δεν αφήνουν κανένα ανεπηρέαστο όσο καλές άμυνες κι αν έχει)

Τα συμπτώματα αυτή τη στιγμή τα καταπολεμάς με τα φάρμακα, οι αιτίες όμως θέλουν άλλη αντιμετώπιση.
Ο πρώτος παράγοντας για να καταπολεμηθεί θέλει δουλειά με τον εαυτό σου. Αυτό μπορεί να γίνει υποσυνείδητα ή συνειδητά κατά τη διάρκεια της θεραπείας με τα φάρμακα με ή χωρίς εξωτερική βοήθεια (δηλαδή ψυχίατρο ή ψυχολόγο).
Ο δεύτερος παράγοντας χρειάζεται μια αναθεώρηση των αγχωτικών καταστάσεων, αναγνώρισή τους και καταπολέμησή τους με ελάττωση ή εξάλειψή τους.
Δηλαδή όσο και δουλειά να κάνουμε με τον εαυτό μας υπάρχουν και κάποια όρια για τον καθένα.
Τώρα για το πότε θα δεις βελτίωση κλπ εξαρτάται από τη δική σου ιδιοσυγκρασία, τα βήματα που θα κάνεις. Ο γιατρός σου φαντάζομαι θα σου έδωσε περιθώριο ένα μικρό διάστημα για να αρχίσεις να βλέπεις βελτίωση και θα σου είπε ότι αν μέσα σε αυτό το διάστημα δεν αλλάξει τίποτα θα εξετάσει μήπως η συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή δεν είναι κατάλληλη για σένα.
Η ουσιαστική βελτίωση μπορεί να γίνεται παράλληλα αλλά δε μπορεί κάποιος να δώσει συγκεκριμένο χρόνο.

Προσπάθησα και το πρωί να αναρτήσω μήνυμα, αλλά μάλλον το site είχε τεχνικές δυσκολίες και δεν το πέρασε. Έλεγα λοιπόν, ότι καμιά φορά, όπως στην δική μου περίπτωση, γνωρίζεις πολύ καλά τις αιτίες του άγχους, τα προβλήματα δηλαδή (και τα βαθύτερα εξ αυτών) που σε απασχολούν, εντούτοις καλώς ή κακώς δεν μπορείς να βρεις τρόπο να τα λύσεις επειδή απλά δεν υπάρχει λύση. Σε τέτοιες περιπτώσεις και ειδικά αν τα προβλήματα είναι πολλά και υποκειμενικά σοβαρά, πλην όμως υπαρκτά και χειροπιαστά, τα σκέφτεσαι τα σκέφτεσαι, προληματίζεσαι, στονοχωριέσαι κ.λπ. μέχρι που ξυπνάς μια ωραία ημέρα και διαπιστώνεις ότι πέρα από την ψυχολογία σου κρασσάρισε και ο οργανισμός σου. Γι αυτό και δεν ξέρω κατά πόσο τελικά θα ήταν χρήσιμη η ψυχοθεραπεία, αλλά καλύτερα να μην αφορίζω προτού τη δοκιμάσω. Θα δείξει. Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας!

Relia,

η ψυχολογια μας δεν ειναι ασχετη με το πως νιωθουμε κ με το σωμα μας. Στον οργανισμο μας ολα έχουν επίδραση. π.χ. αν ειμαι χαλια ψυχολογικα νιωθω κ κομματια...οτι δεν μπορω να παρω τα ποδια μου...ή έχω δυσπνοια οταν εχω αγχος, τρεμω ή ξεροκαταπίνω....Αν απαλλαγώ απο το αγχος μου ή μαθω να το ελεγχω πιθανότατα υποχωρουν κ τα αντιστοιχα συμπτωματα...

Καλή αρχή κ καλή δύναμη:)