Έφυγε ένας καλός άνθρωπος...

Παιδιά καλησπέρα,

Καλώς σας βρίσκω κατ' αρχήν,είμαι νέο μέλος και φανερός ο λόγος που γράφω.
Πριν λίγες μέρες έχασα τον πατέρα μου, δυστυχώς.Έφυγε τόσο ήσυχα,όσο ήσυχη ήταν και η ζωή του.
Δεν ταλαιπώρησε κανένα.Δεν ήθελε ποτέ να μας ταλαιπωρεί.
Πριν 15 μέρες διαγνώστηκε καρκίνος σε πνεύμονα και συκώτι,τελευταίο στάδιο.Δε μπορούσα να το πιστέψω,έλεγα λάθος κάνουν.
Οι γιατροί δεν του χορηγούσαν τίποτα,έλεγαν το παραμικρό φάρμακο θα τον σκοτώσει.Περίμεναν να ανακάμψει για να προσπαθήσουν κάτι,
να μην πεθάνει με κατεβασμένα τα χέρια.
Τις τελευταίες μέρες κοιμόταν πολλές ώρες και δεν έτρωγε.Φαινόταν που πήγαινε η κατάσταση.Πόνο δεν ένιωθε σχεδόν καθόλου.
Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο πολλές ώρες μπορούσα κοντά του.Να του κάνω παρέα.
Ποτέ δεν ήμασταν κολλητοί.Ποτέ δεν ανοίχτηκε στα παιδιά του.Ποτέ δε ζήτησε κάτι.Πάντα έδινε,όσο μπορούσε, και δε ζητούσε ανταμοιβή.
Όταν χαιρόταν,το καταλάβαινες.Όταν λυπόταν επίσης.Πάντα όμως από εκφράσεις,ποτέ δε μιλούσε.Δεν ήθελε να μας ταλαιπωρεί,έλεγε.
Είναι γεγονός ότι είχε "κουμπιά".Στενοχωριέμαι που δεν τα βρήκα ποτέ.Έχω ατελείωτες τύψεις για αυτό.
Όπως έχω τύψεις σχετικά με την υγεία του.Δε μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε σε τόσο χρόνο,από υποτίθεται μία μακροχρόνια ασθένεια.
Ψέματα δε θα πω,αλλά δεν είμαι χάλια τώρα.Έχω ανάγκη όμως να γράψω,να μιλήσω.Πιθανό να μην το έχω καταλάβει ακόμα.
Τα βράδια είναι δύσκολα,κλαίω.Όπως και τα πρωινά.
Είδα τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από τη νιότη του και έκλαιγα συνέχεια.Απλά δεν το πιστεύω.
Παιδιά συγνώμη για τις ακατάστατες σκέψεις μου,αλλά είχα ανάγκη να γράψω.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις,να είστε όλοι υγιείς.

Αρχικα συλληπητήρια και καλή δύναμη για αυτο το ασχημο γεγονός.
Το θέμα ειναι ότι με προβλημάτισες πάρα πολυ με αυτο που έγραψες γιατι απλά ειναι σαν να περιγράφεις τον πατερα μου.
Τέτοιος άνθρωπος,κρύβει τα συναισθήματα του,δεν μας ανοίγεται ενώ ξέρω ότι μας αγαπάει πολύ και μας νοιάζεται και πολύ φοβάμαι ότι όταν κάποια μέρα που θα
μας αφήσει θα νιώθω όπως εσύ.Απλά ότι δεν μπόρεσα να τον καταλάβω και να φτάσω να τον νιώσω..
Και πάλι τα συλληπητήρια μου

Andy σε ευχαριστώ.
Ναι,αυτός ήταν,όπως το είπες: έκρυβε τα συναισθήματά του.
Οι μοναδικές φορές που εξέφρασε τα συναισθήματά του ήταν όταν έπρεπε τα παιδιά του να πάρουν αποφάσεις για το επαγγελματικό τους μέλλον.
Μόνο τότε μιλούσε.Ποτέ άλλοτε.Και είχε δίκιο.
Μόνο τον τελευταίο καιρό φαινόταν κάτι να αλλάζει.Ίσως αισθανόταν ότι κάτι θα συνέβαινε.
Παρ' όλο που κάποιος θα μπορούσε να διαβάσει όλα αυτά και θα έλεγε ότι νιώθω κάτι αρνητικό για εκείνον,η αλήθεια είναι πώς δεν είναι έτσι.
Κάθε άλλο.Μία πικρία έμεινε που δεν έκανα μεγάλη προσπάθεια να γνωριστούμε πολύ καλά.
Ήταν μία καλή ψυχή που ο Θεός τον έστειλε και γω τον αγνόησα ίσως.

Για αυτό σε προτρέπω να κάνεις το πρώτο βήμα και να τον γνωρίσεις.Ίσως είναι δύσκολος,αλλά έχει "κουμπί".Όλοι έχουμε.
Θα έδινα πολλά να τον είχα 6 μήνες ακόμα.

Κουραγιο αγαπητο μελος κ συλληπητηρια απο μενα!Ο δικος μου πατερας ηταν υγιεστατος σωματικα αλλα αντιμετωπιζε εντονο στρες για διαφορα που τον οδηγησε σε καταθλιψη επαθε αυπνια κ σκοτωθηκε ζαλισμενος απο την αυπνια οταν γλιστρησε απο ενα λοφο,Ηταν ακριβως οπως περιγραφεις κ τον δικο σου νοιαζοταν για μας δεν εκφραζονταν ποτε αλλα επισης ηταν πολυ αυστηρος,Ειναι τρομερο το γεγονος οτι λιγες μερες πριν τον θανατο του τσακισμενος απο αυπνια κ καταθλιψη ενδιαφερθηκε για ενα προβλημα μου κ μιλησαμε οπως πρεπει για πρωτη κ τελευταια φορα,Εσυ δεν ευθυνεσαι σε κατι δεν ηθελες ουτε σκεφτηκες ποτε οτι θα φυγει τοσο συντομα παψε να νιωθεις τυψεις κ κουραγιο

Quote:

---

Originally Posted by turing

Παιδιά καλησπέρα,

Καλώς σας βρίσκω κατ' αρχήν,είμαι νέο μέλος και φανερός ο λόγος που γράφω.
Πριν λίγες μέρες έχασα τον πατέρα μου, δυστυχώς.Έφυγε τόσο ήσυχα,όσο ήσυχη ήταν και η ζωή του.
Δεν ταλαιπώρησε κανένα.Δεν ήθελε ποτέ να μας ταλαιπωρεί.
Πριν 15 μέρες διαγνώστηκε καρκίνος σε πνεύμονα και συκώτι,τελευταίο στάδιο.Δε μπορούσα να το πιστέψω,έλεγα λάθος κάνουν.
Οι γιατροί δεν του χορηγούσαν τίποτα,έλεγαν το παραμικρό φάρμακο θα τον σκοτώσει.Περίμεναν να ανακάμψει για να προσπαθήσουν κάτι,
να μην πεθάνει με κατεβασμένα τα χέρια.
Τις τελευταίες μέρες κοιμόταν πολλές ώρες και δεν έτρωγε.Φαινόταν που πήγαινε η κατάσταση.Πόνο δεν ένιωθε σχεδόν καθόλου.
Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο πολλές ώρες μπορούσα κοντά του.Να του κάνω παρέα.
Ποτέ δεν ήμασταν κολλητοί.Ποτέ δεν ανοίχτηκε στα παιδιά του.Ποτέ δε ζήτησε κάτι.Πάντα έδινε,όσο μπορούσε, και δε ζητούσε ανταμοιβή.
Όταν χαιρόταν,το καταλάβαινες.Όταν λυπόταν επίσης.Πάντα όμως από εκφράσεις,ποτέ δε μιλούσε.Δεν ήθελε να μας ταλαιπωρεί,έλεγε.
Είναι γεγονός ότι είχε "κουμπιά".Στενοχωριέμαι που δεν τα βρήκα ποτέ.Έχω ατελείωτες τύψεις για αυτό.
Όπως έχω τύψεις σχετικά με την υγεία του.Δε μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε σε τόσο χρόνο,από υποτίθεται μία μακροχρόνια ασθένεια.
Ψέματα δε θα πω,αλλά δεν είμαι χάλια τώρα.Έχω ανάγκη όμως να γράψω,να μιλήσω.Πιθανό να μην το έχω καταλάβει ακόμα.
Τα βράδια είναι δύσκολα,κλαίω.Όπως και τα πρωινά.
Είδα τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από τη νιότη του και έκλαιγα συνέχεια.Απλά δεν το πιστεύω.
Παιδιά συγνώμη για τις ακατάστατες σκέψεις μου,αλλά είχα ανάγκη να γράψω.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις,να είστε όλοι υγιείς.

---

Αν οι λεξεις μπορουν να βοηθησουν ...και τα δικα μου συλληπητιρια.
Διαβαζοντας και τους αλλους αλλα και το δικο σου κειμενο καταλαβα ποσο κοινος ειναι αυτος ο τυπος του πατερα που γραφεις. Τοσο κοινος ομως τοσο υπεροχα απλος και αξιαγαπητος...ειναι αυτο που γραφεις πιστευω...απλα ένας καλός άνθρωπος...
Ο δικος μου πατερας τα καταφερνει ακομα στα 78 του χρονια μετα απο δυο εγχειρισεις περισυ για εμφραγμα και για καρκινο στο στομαχι. Ομως εχει και καρκινο στο συκωτι που οπως φαινεται εξελισεται αργα πιθανως λογω ηλικιας, ετσι ειπαν οι γιατροι.
Αυτο που θελω να πω σε ολους ειναι να κοιταξουν να βρουν τροπους να πλησιασουν πιο πολυ και πιο ξεκαθαρα τους γονεις τους και να μην μενουν με την αισθηση οτι υπαρχει χρονος και καποια στιγμη στο μελλον θα τους δειξουν ποσο τους αγαπανε.
Εγω με τον πατερα μου παντα ειχα την κλασικη σχεση πατερα γιου ...λιγα λογια και περισσοτερο συνενοηση με τα ματια. Ομως οχι αυτο δεν φτανει... η περσινη περιπετεια της υγειας του μου διδαξε οτι τετοια πραματα δεν τα αφηνουμε για το μελλον αλλα πρεπει πραγματικα να του δειξουμε με λογια το ποσο τον αγαπαμε και παραλληλα να μας δειξει κι αυτος το ποσο μας αγαπαει. Και ειναι μεγαλη χαρα και ικανοποιηση οταν το κανεις πιστεψτε με....