Κρισεις πανικου - κουραστηκα!

Γεια χαρά σε όλους/ες
Ένιωσα παρηγοριά αλλά και τρόμο όταν βρήκα αυτό το forum. Δεν είχα ιδέα οτι τοσο πολλοί άνθρωποι υποφέρουν απο κρίσεις πανικού.
Δεν θα κουράσω με το ιστορικό μου. Μερικές αναφορές μόνο.
Καταρχήν έχω "περάσει" απο seroxat, xanax, promazine, efexor και τα τελευταία 5 χρόνια παίρνω τα 3 τελευταία.
Ναι με βοήθησαν. Όχι δεν αρκούν για να βγεί κανείς απο τον λαβύρινθο.
Κανένας ψυχίατρος δεν μου πρότεινε ψυχοθεραπεία, ούτε καν κάτι πρακτικό για τις στιγμές που "με βρίσκουν" οι κρίσεις.
Ένα διάστημα έφτασα να παίρνω 8 mg xanax καθημερινά γιατί όταν έλεγα στον γιατρό μου οτι δεν νιώθω καλά η μόνιμη απάντηση ήταν να παίρνω 1 xanax τις στιγμές αυτές.
Τα έκοψα βέβαια 1 μηνα μετά αφού είδα τον εαυτό μου να πέφτει στο δρόμο συνέχεια λόγω έλλειψης ισορροπίας και να μην μπορεί να ολοκληρώσει μια πρόταση απο τα σαρδάμ.
Ο νέος γιατρος (τρίτος στη σειρά) με βοήθησε πολύ ως προς τα φάρμακα αλλά εως εκεί.
Μετά απο αρκετό καιρό αποφάσισα να τα κόψω. Έβλεπα και βλέπω ακόμη εφιάλτες οτι ξεχνάω στο σπίτι τα φάρμακά μου και ξυπνώ κάθιδρη.
Μείωσα τη δοσολογία, πάντα με τη καθοδήγηση γιατρού, ακριβώς στη μισή και έτσι την κράτησα για περίπου 6 μήνες.
Ένιωθα υπέροχα. Σιγά σιγά έφευγε ενα μεγάλο βάρος απο πάνω μου και ανακάλυπτα τον εαυτό μου απο την αρχή.
Τον Ιανουάριο μετά απο πολλά μαζεμένα αγχωτικά γεγονότα ήρθε το πισωγύρισμα.
Οι εφιαλτικές στιγμές επανήλθαν, οι κρίσεις ήταν συνεχείς και επώδυνες.
Ξαναγύρισα στην παλιά δοσολογία.
2 εβδομάδες πρίν έγινε το ίδιο. Αυτήν την φορά σε πιο ήπια μορφή.
Αναρωτήθηκα...γιατί συμβαίνει αυτό αφού υποστηρίζομαι απο φάρμακα;
Έψαξα τα γιατί και τα πως.
Η απάντηση του γιατρού μου ήταν "είναι θέμα ευαισθησίας".
Σαφώς γιατρέ. Αν ήμουν αναίσθητη δεν θα σας ενοχλούσα.
Κουράστηκα.
Πρίν λίγες μέρες άλλαξα γιατρό και οπτική ως πρός το θέμα.
Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ανακτήσουν τον έλεγχο μόνοι τους και καποιοι χρειάζονται καθοδήγηση.
Ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Προσπαθώ να βρώ τρόπους να ελέγχω τις κρίσεις, με σοβαρή βοήθεια πλέον απο έναν γιατρό που δείχνει να νοιάζεται.
Ονειρεύομαι την ημέρα που θα ζω χωρίς φάρμακα και θα ξαναχρησιμοποιήσω την κάρτα των εθελοντών αιμοδοτών.
Την αλλαγή μου αυτη και την ανάγκη μου να προσπαθήσω την οφείλω στην σύντροφό μου η οποία δεν καταλαβαίνει πώς μπορεί να αιθάνεται κάποιος όταν έχει κρίσεις πανικού διότι δεν έχει πάθει ποτέ η ίδια αλλά ξέρει να ακούει και ξέρει να φωτίζει το αύριο όταν σε εμένα φαίνεται τρομακτικό και σκοτεινό.
Όλοι μπορούμε και όλοι θα το κάνουμε :)

Γεια σου Blue, καλώς όρισες (αν και η πραγματική ευχή είναι \"καλώς να βγεις από το λούκι\" στο οποίο έχουμε πέσει όλοι)... Δεν πρόκειται να σου γράψω καμία σοφία κι αυτό επειδή είμαι καινούρια στο σπορ (και εδώ μέσα και στο πρόβλημα). Πάντως, ένας λόγος που για αρκετό καιρό δεν πήγαινα σε ψυχίατρο είναι επειδή φοβόμουν ότι θα καταλήξω φυτό από τα φάρμακα. Έχω, βλέπεις, μία γνωστή που πριν από μερικά χρόνια είχε (από ότι κατάλαβα τώρα με όσα έχω διαβάσει) ΙΔΨ και έπαιρνε τόσο πολλά φάρμακα που πέρα από την εξάρτηση την είχαν κάνει να μην μπορεί να λειτουργήσει καθόλου, με το ζόρι περπατούσε, πήρε 25 κιλά σε 3 μήνες μόνο και όταν προσπαθούσε να μιλήσει δεν μπορούσε, δεν έκανε απλά σαρδάμ, \"έφευγε\". Για να μην τα πολυλογώ όμως, τελικά κατάλαβα ότι η χημεία είναι απαραίτητη, αλλά μέτρο. Το παν είναι ο γιατρός που πας να είναι καλός και να νιώθεις εμπιστοσύνη μαζί του, ότι γιατρός και να είναι αυτός. Καλό μας κουράγιο...:-)

Relia ο γιατρός είναι το κλειδί ή μάλλον αυτός που βοηθάει να ψάξεις στο σωστό μέρος να βρείς το κλειδί.
Όσο για το βάρος τουλάχιστον για τα φάρμακα που παίρνω εγώ, είναι μύθος οτι αυξάνεται.
Πήρα 20 κιλά μεν, λόγω κακής διατροφής τα οποία όμως έχασα όταν κατάλαβα οτι είχα ξεφύγει.
Δεν ξέρω εσύ αν έχεις ξεκινήσει κάποια φαρμακοθεραπεία αλλά αν το κάνεις μην ξεφύγεις ούτε χιλιοστό απο αυτά που θα σου πεί ο γιατρός σου.
Η περίπτωση της γνωστής σου είναι τελείως διαφορετική.
Καλώς να βγούμε απο το λούκι λοιπόν :)

Άντε με το καλό...! Παίρνω Seropram εδώ και μία εβδομάδα, ακόμη δεν έχω κάποια αξιόλογη βελτίωση, πράγμα λογικό από τη μία πλευρά, από την άλλη όμως \"βιάζομαι\" και αγχώνομαι χειρότερα, επειδή οι ηλίθιες ζαλάδες που έχω (και που όλως τυχαίως εντείνονται και καταλήγουν τελικά σε κρίση πανικού όταν έχω να κάνω κάποια σοβαρή εξωτερική δουλειά), με έχουν καταστήσει δυσλειτουργική και δε μπορώ να δουλέψω σωστά. Τέλος πάντων, ας μην γκρινιάζω πάλι, το έχω πάρει απόφαση ότι μάλλον θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Πάντως, έχεις δίκιο, ο γιατρός είναι το κλειδί. Κι αν πέσεις σε \"μ...κα\" γιατρό, καλό είναι να το καταλάβεις γρήγορα και να φύγεις και να βρεις κάποιον που νοιάζεται. Σε τέτοιες \"παθήσεις\" ο επαγγελματίας γιατρός δε βοηθάει, ο άνθρωπος γιατρός είναι το σπάνιο.

Καταλαβαίνω απόλυτα τη βιασύνη σου.
Επισης ξέρω πως είναι να αισθάνεσαι δυσλειτουργική.
Ήμουν τόσο χάλια την τελευταία φορα που είχα συνεχείς κρίσεις πανικού που αναγκάστηκα να παραιτηθώ απο τη δουλειά μου το οποίο απο τη μια ήταν καλό γιατί ήταν απο τους κύριους στρεσογόνους παράγοντες αλλά το να ζητάς απο τους άλλους να σου πάρουν τσιγάρα γιατί η διαδρομή μέχρι το περίπτερο φαντάζει τρομακτικότερη απο ορειβσία με σαγιονάρες είναι αν μη τί άλλο εκνευριστικό.
Μην ανησυχείς. Τα αντικαταθλιπτικά αργούν αλλά δουλεύουν.
Αρκεί να μην βασιστείς μόνο σε αυτά. Το έχω κάνει αυτό το λάθος.
Σκεφτεσαι να κάνεις παράλληλα ψυχοθεραπεία ή κατι τέτοιο;

Η δική μου περίπτωση είναι λίγο ιδιόρρυθμη. Επειδή είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, από τη μία πλευρά μπορώ θεωρητικά όποτε θέλω να δουλεύω και όποτε θέλω να κάθομαι, από την άλλη όμως, λόγω της προσωποπαγούς φύσης της δουλειάς μου, είμαι υποχρεωμένη π.χ. σε 10 ημέρες να είμαι θέλω δε θέλω σε συγκεκριμένους χώρους για να κάνω συγκεκριμένες συναντήσεις, είμαι δεν είμαι καλά (μη σου εξηγώ και που το σκέφτομαι φρικάρω). Ελπίζω τα αντικαταθλιπτικά να δουλέψουν έως τότε, αλλιώς .... Όσο για την ψυχοθεραπεία, μου είπε κάτι ο γιατρός μου το οποίο εξέλαβα -ενδεχομένως λανθασμένα- ως σήμα ότι η ψυχοθεραπεία θα πρέπει γίνει σε μεταγενέστερο στάδιο. Με ρώτησε \"Αν έχεις έναν ασθενή, ο οποίος φοβάται να μπει σε ασανσέρ, τι κάνεις;\" Του απάντησα: \"Τον παίρνεις από το χέρι και μπαίνετε μαζί σιγά-σιγά\". Μου είπε ότι αυτό είναι λάθος, επειδή, υπάρχουν δύο τινά, προσπαθείς να τον πάρεις από το χέρι να μπείτε μαζί και εκείνος φυσικά αρνείται ή τον πιέζεις να μπει, οπότε μπορεί να σου μείνει από έμφραγμα λόγω του φόβου του. Άρα το σωστό είναι να του δώσεις φάρμακα για να νιώσει καλύτερα, μετά τον βάζεις σε διαδικασία να σκεφτεί τον εαυτό του σε ασανσέρ και να εξοικειωθεί με την ιδέα και τέλος τον παίρνεις από το χέρι και μπαίνετε\". Δεν ξέρω αν το κατάλαβα καλά, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρώτα πρέπει να κάνω το πρώτο βήμα με τα φάρμακα και έπειτα τα υπόλοιπα. Το θετικό είναι ότι ο συγκεκριμένος γιατρός (που είναι αναγνωρισμένος στο χώρο του και περιέργως πολύ φυσιολογικός) δεν είναι κλασσική περίπτωση που σε κουβαλάει κάθε τρεις και λίγο για να σου παίρνει επίσκεψη, σου λέει, ότι θέλεις, συζητάμε τηλεφωνικά και αν θέλεις να τα πούμε από κοντά, ευχαρίστως. Από την άλλη όμως πλευρά (και συγνώμη που πλατυάζω) καταλαβαίνω από αυτά που λες ότι γνωρίζεις καλά, όπως κι εγώ, τι ακριβώς σου φταίει και παθαίνεις ότι παθαίνεις, οπότε η ψυχοθεραπεία, έχει νόημα τελικά; Π.χ. αν το πρόβλημά σου είναι το άγχος επιβίωσης, οικονομικά, εργασιακά και άλλα, πώς μπορεί να αποβληθεί, εφόσον πρόκειται για υπαρκτά προβλήματα και όχι συμπλέγματα;

Παρεμπιπτόντως, εσένα σε πιάνουν τα περίεργα μόνο εκτός σπιτιού; Σε ρωτάω επειδή εγώ όλη την ημέρα, κάπου 2 ώρες αφού ξυπνήσω πάω βάρκα γυαλό και δεν το συζητώ φυσικά να κυκλοφορήσω στο δρόμο μόνη μου.... Π.χ. προχθές ήμουν με τη μητέρα μου έξω σε τράπεζες κ.λπ. και είπα να απομακρυνθώ (ο ήρωας) για λίγο να πάω να πάρω καλλυντικά (τρομάρα μου) και μέσα στο μαγαζί, με τα πολλά ράφια και χρώματα αποσυντονίστηκα πλήρως, αγόρασα ότι βρήκα μπροστά μου και την έκανα με ελαφρά...

Βlue γεια σου.Εγω θα σου πω κάτι διαφορετικό ισως και απο την εμπειρία μου με τις κρίσεις πανικού μαζι με αγοραφοβία. Κατ αρχήν κανείς δεν έπαθε κάτι απ αυτό. Δηλαδή δεν κινδυνεύεις να πάθεις ούτε εγκεφαλικό ούτε καρδιακό επεισοδιο. Πριν απο πολλά χρόνια δεν έβγαινα καν απο το σπίτι παρα μόνο για τα απαραίτητα καθ οτι ειχα και 2 παιδιά που έπρεπε να τα φροντίσω. Τη ζωή μου την ακολουθούσα σα σκύλος την τροφή και πέρναγαν τα χρόνια χωρίς να τη ζω πραγματικά και χωρίς καμμία χαρα. Δεν πήρα ποτέ φάρμακα γι αυτό γιατί έψαχνα να βρώ τρόπους να αντιδράσω απο μόνη μου. Σε πληροφορώ και χωρίς ψυχοθεραπεία μετά απο μακρύ αγώνα κατάλαβα τι μου φταίει. Ειχα φοβικό σύζυγο και ουσα παθητική σ΄ο,τι μου σερβίριζε τοκανα κτήμα μου χωρίς να το καταλαβαίνω. Εζησα 20 χρόνια με ένα πρόσεχε και φυλάξου. Φυσικά όταν κατάλαβα τι παίζει με μένα άρχισα να βάζω μπροστά το διαζύγιο. Και μόνο με αυτή την ιδέα αρχισα να κουλάρω και να χαλαρώνω. Ως δια μαγείας έφυγαν οι ζαλάδες και η αγοραφοβία.Σιγά σιγά εφυγαν και οι πανικοί. Το διαζύγιο με φόβιζε γιατι σκεφτόμουν οτι θαμενα μόνη. Αλλά το προχώρησα και το έφτασα σε πέρας. Τώρα η ζωή μου ειναι εντελως διαφορετική. Δεν υποφέρω απο τιποτα και νιώθω πιο δυνατή απο ποτέ. Ολα αυτά στα λέω για να ψάξεις τα θέλω σου και τις βαθύτερες επιθυμίες σου, και να συγκρίνεις αυτά που ζεις με αυτά που πραγματικά θαθελες να ζεις. Αυτη η διάσταση αν υπάρχει είναι και η αιτία που οι άνθρωποι υποφέρουν απο ψυχικές ασθένειες. Πίστεψέ με οτι πιο δειλος άνθρωπος απο μένα δεν υπήρχε. Ομως είναι πλασματικό αυτό. Κρύβουμε πολλές δυνάμεις μέσα μας αρκει μόνο να υπάρχει ομοιογένεια στα θέλω μας και σ αυτά που βιώνουμε. Βρες με τη σειρά σου τι σ ενοχλει και άλλαξέ το σιγά σιγά. Σου υπόσχομαι οτι θα γίνεις καλά. Φιλια και προχώρα σε αλλαγές.

Relia τα παθαίνω παντού.
Απλά όταν δεν είμαι καλά και είμαι και εκτός σπιτιού και είμαι μόνη μου όλα είναι πιο έντονα.

Liberchild ήδη ψάχνοντας έχω καταλήξει σε πολλά που με ενοχλούν και προσπαθώ ή να τα διώξω ή να τα αποδυναμώσω.
Η μητερα μου ήταν αγοραφοβική και ήταν κλεισμένη στο σπίτι επι δέκα χρόνια.
Την τσάκισε ο χωρισμός της με τον πατέρα μου και απλά παραιτήθηκε.
Ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην καταντήσω έτσι.
Όταν έπαθα την πρώτη κρίση πανικού νόμιζα οτι ήταν κληρονομικό.
Τελικά δεν είναι.
Μάλλον πρόκειται για μιμιτική συμπεριφορά αν και ο γιατρός μου δεν το πιστεύει.
Σιγουρα δε μεγάλο ρόλο παίζει το οτι γενικά είμαι χαμηλων τόνων και αποφεύγω (ΚΑΚΩΣ) τις εντάσεις με αποτέλεσμα να καταπίνω πολλά και στο τέλος η έκρηξη να γίνεται πρός τα μέσα.
Άρχισα όμως να θυμώνω και να μαλώνω :)
Σε λογικά πλαίσια πάντα.
Μικρή αλλαγή αλλά σημαντική.

Τα θέλω σου. Φρόντισε τα θέλω σου.

Quote:

---

Originally posted by Blue9791
Σιγουρα δε μεγάλο ρόλο παίζει το οτι γενικά είμαι χαμηλων τόνων και αποφεύγω (ΚΑΚΩΣ) τις εντάσεις με αποτέλεσμα να καταπίνω πολλά και στο τέλος η έκρηξη να γίνεται πρός τα μέσα.
Άρχισα όμως να θυμώνω και να μαλώνω :)
Σε λογικά πλαίσια πάντα.
Μικρή αλλαγή αλλά σημαντική.

---

Εξαιρετικά σημαντική κ χρήσιμη!συνέχισε το!αυτες οι εωτερικές εκρηξεις λένε πολλά, καιρος να τις αφησεις να εκδηλωθουν...θα σε βοηθήσει πολυ

Ευχαριστώ για την ανταπόκριση.
Βοηθά όλους μας πολύ :)

Blue μια ερώτηση αν επιτρέπεις. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα μπορούσες να στηριχτείς; Κάποιος που να είναι πάντα δίπλα σου, ό,τι κι αν σου συμβεί; Αν όχι, πιστεύεις ότι θα βοηθούσε ένας τέτοιος άνθρωπος; Ή μήπως θα ήταν βάρος;

Ο μόνος άνθρωπος που πρέπει να στηριχτεί είναι ο εαυτός του.

Hipparchos υπάρχει η σύντροφός μου που μου έχει σταθεί όσο κανείς και είμαι τυχερή που έχω έναν φίλο-αδελφό απο τα 6 μου χρόνια.
Συμφωνώ απόλυτα όμως liberchild.
Σε στιγμές που ο πανικός ήταν συνεχής ένιωθα απόλυτα μόνη.
Παρά την φυσική παρουσία ανθρώπων που αγαπώ ένιωθα ερημιά.
Οχι γιατι οι άνθρωποι αυτοί είναι ανεπαρκείς αλλά γατί κανείς δεν μπορεί να μπεί μεσα στον λαβύρινθό σου και να σε τραβήξει στο φώς.
Αυτή η επώδυνη αλλά και λυτρωτική διαδικασία πρέπει να γίνει μόνο εκ των έσω.
Οι άλλοι, αν νοιάζονται πραγματικά, απλά χαίρονται να σε βλεπουν να αναδύεσαι.
Και σίγουρα δεν είναι βάρος οι παρουσίες τους.