ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΛΕΟΝ......

Νιωθω τοσο μπερδεμενη...και τοσο φορτωμενη απο τα προβληματα....επειτα απο πολλα προβληματα που αντιμετωπισα στη ζωη μου μεχρι σημερα,οικονομικα και επαγγελματικα,επεσα παρα πολυ....οταν με γνωρισε ο αντρας μου,γνωρισε μια γυναικα δυναμικη, με τσαμπουκα οπως λεει,ομορφη και πανεξυπνη.δεν φοβομουν να σταθω οπουδηποτε με τον αερα που επρεπε.Ημουν αυτο που ονειρευομουν για τον εαυτο μου.Μια γυναικα που απεπνεε σιγουρια για τον εαυτο της αλλα ταυτοχρονα τη φοβασαι κιολας.Δυστυχως τα πραγματα αλλαξαν..επειτα απο μια επαγγελματικη αποτυχια που ειχα,μια επιχειρηση που ειχα μαζι με τους γονεις μου εκλεισε και αφησε πισω της χρεη,αρχισα να χανω την αυτοπεποιθηση που ειχα μεχρι τοτε...τα προβληματα αυτα επρεπε να τα λυσω ολα εγω,αφου οι γονεις μου, νεοι σε ηλικια(42και 55),νιωθουν ανυμποροι να βοηθησουν ή ισως απλα να κοιταξαν μονο τον εαυτο τους και τα δικα τους ψυχολογικα προβληματα που δημιουργηθηκαν επειτα απο αυτο.Ωστοσο σε ολη αυτη τη διαρκεια των δυο χρονων που εχω αναλαβει τη διεκπεραιωση των χρεων,βγηκαν προβληματα στο γαμο των γονιων μου και μενουν και μαζι και χωρια...οτι να 'ναι δηλαδη.προσπαθω να φτιαξω την δικη μου οικογενεια ομως με ολα αυτα αντιμετωπιζω προβληματα καταθλιψης.Υπαρχουν στιγμες που δεν ξερω τι να κανω.Μηπως δινω περισσοτερη σημασια στους γονεις μου και οχι στον αντρα της ζωης μου?ή ειναι φυσιολογικο να ασχολουμε ετσι με τους γονεις μου?Νιωθω οτι το φορτιο που κουβαλαω ειναι τεραστιο και δεν με αφηνει να προχωρησω τη ζωη μου...θελω να κανω ενα παιδι και ο αντρας μου φοβαται οτι θα γινει ζαβο το παιδι κατω απο τετοιες συνθηκες...Νιωθω τοσο αβοηθητη και επιπλεον τοσο ανυμπορη να αποφασισω για την ζωη μου.Ειναι τοσο αδικο να υπονομευετε ετσι η ευτυχια μου.Καθε μερα κλαιω και αναρωτιεμαι γιατι συνεβη αυτο σε μενα.Ζηλευω ολο τον κοσμο που ειναι λιγο ή πολυ καλυτερα απο μενα.Ζηλευω και τιμωρω τον εαυτο μου που δεν καταφερα να πετυχω στη δουλεια που εκανα τοτε και που εξαιτιας αυτοης εχασα τη δυναμη μου και την ζωντανια που ειχα και επεσα σε καταθλιψη.Πηρα το ρολο του γονεα χωρις να εχω περασει προηγουμενα σταδια.Και ολα αυτα για τους γονεις μου....οι οποιοι ειναι απων απο την ασθενεια μου και την θεωρουν οτι ολα ειναι στο μυαλο μου.Καθε μερα πιστευω οτι θα ξυπνησω με περισσοτερη δυναμη αλλα καθε μερα ειμαι χειροτερα.Εκανα ερωτα με τον αντρα μου καθε ωρα και στιγμη και τωρα πανε δυο βδομαδες που δεν τον εχω πλησιασει και αυτο με ποναει....Και ολα αυτα γιατι??Επερνα αντικαταθλιπτικα και δεν με βοηθησαν καθολου.Φοβαμαι να ξαναπαω σε γιατρο γιατι ειμαι τοσο ευαλωτη πλεον,που δεν ξερω αν θα αντεξω αλλη δοκιμασια.Σκεφτομαι καθε μερα εναν τροπο για να παρω τα πανω μου και δυστυχως δεν οδηγει πουθενα.Μια στασιμη κατασταση...και να φανταστει κανεις αλλοι γονεις σκιζονται για τα παιδια τους και εμενα που τους εσωσα παμπολλες φορες την περιουσια τους με εχουν σχεδον γραμμενη....Νιωθω τοση ΜΟΝΑΞΙΑ.....Ειχα τοσους ανθρωπους γυρω μου και τωρα δεν εχω κανεναν...ουτε μια φιλη απο τα παλια....και ολα αυτα απο τη μια στιγμη στην αλλη.Οταν εισαι ψηλα και πεφτεις πρεπει να εχεις διπλα σου ανθρωπους που να σ'αγαπανε πραγματικα....Δεν ειναι λυση τα χαπια και δεν ξερω τι αλλο να κανω....ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ.....ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΝΙΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ?Εχω τοση αγαπη να δωσω στον αντρα μου,τοσα πολλα, ομως δεν με αφηνει αυτη η ασθενεια να δωσω...και ολοενα κλεινομαι ....και χανομαι απο την πραγματικοτητα...δεν με ενδιαφερει τιποτα.....

Καλό κουράγιο και καλή δύναμη.

Τα έχω περάσει στο παρελθόν. Γονείς που έχασαν περιουσία, γκόμενοι και φίλοι που με άφησαν. Έπεφτα για ύπνο και παρακαλούσα να μη ξυπνήσω το πρωί. Και τώρα μόνη μου είμαι αλλά έχω βρει κάποιους τρόπους και χαμογελάω. Μικρά πράγματα που με ευχαριστούν, προσπαθώ να μη σκέφτομαι τι έχει γίνει χτες ούτε να αγχώνομαι με το τι θα γίνει αύριο. Πρώτον γιατί ότι έγινε χτες δεν μπορέι να αλλάξει πιά και ότι είναι να γίνει αύριο θα το αντιμετωπίσω αύριο, αλλοιώς χάνω το σήμερα. Θέλει προπόνηση, δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Με βοήθησε πολύ ένας συγγραφέας και τα βιβλία του. Λέγεται Dan Millman και έχει γράψει \"Ο δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή\". Αξίζει να το διαβάσεις. Και χάπια είχα δοκιμάσει και γιατρούς και ότι έχεις φανταστεί. Τελικά τα κατάφερα μόνη μου. Σταμάτα να σκέφτεσαι ότι έισαι άρρωστη γιατί πείθεις τον εαυτό σου. Δεν εισαι άρρωστη, αν ήσουν δεν θα είχες φτάσει μέχρι εδώ. Ξεκίνα τη μέρα σου βάζοντας μικρούς στόχους. Να σκέφτεσαι μόνο τον επόμενο μικρό στόχο. Πχ, να ντυθείς, να πιείς καφέ, να πας στο super market. Και αυτοί στόχοι είναι. Κάθε φορά που θα καταφέρνεις ένα μικρό στόχο να λες μπράβο στον εαυτό σου. Έτσι θα σκέφτεσαι μόνο το τώρα. Βρες μικρά πράγματα που σου δίνουν ευχαρίστηση. Εγώ πήγα και αγόρασα νέα φυτά για τη βεράντα μου, πολλά φυτά. Τώρα κάθε πρωί που πίνω καφέ στη βεράντα και τα βλέπω να μεγαλώνουν, μου φτιάχνει το κέφι. Έχω και άλλα μικρά τέτοια που έκανα και με βοήθησαν. Δεν διορθώνονται όλα μαγικά, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και καλές στιγμές στην αρχή λίγες αλλά με προπόνηση θα γίνονται περισσότερες. Περιμένω νέα σου. Τίνα

Καλωσόρισες στο forum νικολέτα. Ο άντρας σου σε στηρίζει σε όλα αυτό που περνάς ή είναι λίγο αμέτοχος? γιατί από αυτά που μας γράφεις τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα έβγαλα.
Γράφεις ότι δεν έχεις καμία φίλη από τα παλιά. Αυτό συνέβη όταν έκλεισε η επιχείρησή σας και έπεσες σε κατάθλιψη? Ποιες φίλες έχασες? Αυτές που είχες γνωρίσει μέσω της εργασίας σου ή και άλλες που κάνατε παρέα από παλιά? Σε ρωτάω γιατί σε κάποιο σημείο αναφέρεις ότι σε έχουν γραμμένη αυτοί που τους έσωσες την περιουσία πάμπολες φορές..Δεν νομίζω ότι αυτοί όμως ήταν και οι πραγματικοί σου φίλοι.
Θέλει δύναμη για να βγεις απο την κατάθλιψη,και το θέμα δεν πιστεύω ότι είναι το πώς θα βγεις,αλλά το να βγείς. Και γι\'αυτό ίσως χρειαστείς βοήθεια από κάποιον ειδικό. Μην απογοητεύεσαι από την πρώτη φορά που δοκίμασες να δεις κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Προσπάθησε να το δεις σαν χρέος απέναντι στον εαυτό σου που αυτή την στιγμή απαιτεί και θέλει βοήθεια για να συνέλθει,και όχι σαν δοκιμασία.
Σου εύχομαι καλή δύναμη και να ξέρεις ότι εδώ θα βρίσκεις άτομα να σου συμπαρασταθούν και σίγουρα θα σε καταλάβουν και θα σε νιώσουν

Νικολέτα καλημέρα. Ξέρω πως είναι να σου έρχονται όλες οι μαυρες σκέψεις μαζί και νανιώθεις ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Δεν είσαι η μόνη και δεν είσαι μόνη. Εμένα τα φάρμακα είναι τα πρώτα που με βοηθούν και μου δίνουν χώρο για να βοηθήσω και εγώτον εαυτό μου. Οσον αφορά τα φάρμακα πιστευω ότι δεν βοηθούν ολα σε όλους, πρέπει κανεις να βρει την αγωγή πουτου ταιριάζει. Η συμβουλή μου είναι να επιχειρήσεις να επισκεφθείς ένα γιατρό ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Μην το πολεμάς μόνη σου , είσαι αδύναμη σε αυτή τη φάση. Στηρίξου και σε ανθρώπους γύρω σου. Μίλησε για τοι πρόβλημα σου εκεί που νιώθεις ασφάλεια. Κάνε ότι περνάει από το χέρι σου, πάρεόση βοήθεια σου δίθνεται μην αρνήσε καμμία βοήθεια και κυρίως την ιατρική. Είναι μια αρρώστεια με αρχή και τέλος, πίστεψε σε αυτό. Εκμεταλλεύσου τις καλές σου στιγμές, με βόλτες και ότι σε ευχαριστεί. Μην απογοητευσαι από τις κακές στιγμές δεστες σν κάτι που έρχεται και φέυγει και θα σταματήσει κάπποια στιγμή να έρχεται. Καλή δύναμη.