Ίσως και να έσπασε ένα κλαδάκι
Καλή χρονιά σε όλους και όλες!!!
Εδω και κάμποσο καιρό ένιωθα να βαραίνω και να κλείνω τα συναισθήματά μου ένα ένα σε ένα συρτάρι και κάθε φορά που το κλείδωνα γινόμουν όλο και πιο βαρύς. Έφτασα να προετοιμάζομαι για μια υποτονική αν όχι καταθλιπτική περίοδο γιορτών όμως ένιωσα τόσο καλά, καθόμουν μπροστά στο τζάκι το βράδυ και δάκρυζα στην κατά φαντασία οπτική που θα μπορούσε να είχε η μορφή μιας στιγμής γαλήνης μέσα στο μυαλό μου. Τελικά βίωσα ένα συναίσθημα πτώσης κουνώντας τα χέρια μου σε πλήρη ένταση για να πιαστώ αλλά τελικά το μόνο που θα μπορούσα να κάνω είναι να παραδοθώ στην ίδια την ελευθερία της πτώσης. Πιστέψτε με πονάει και στοιχηματίζω ότι όλοι το έχουν νιώσει λίγο η πολύ. Μπήκα σε ένα δίλλημα όπου η επιλογή θα ήταν λίγες στιγμές όπου θα μπορούσα να έχω την χαρά να δω την δική μου ομίχλη να ξεμακραίνει επειδή εγώ θα την άφηνα πίσω μου, η ίδια χαρά που θα με συντηρούσε μέχρι να το ξαναβιώσω.
Πόσοι έχουν κάνει μια βουτιά από ψηλά, να έχουν ανοίξει τα μάτια τους μέσα στο νερό κοιτώντας την επιφάνεια της θάλασσας και χωρίς να κινούν τα χέρια τους ανεβαίνουν αργά στην επιφάνεια. Μόλις ο αέρας δροσίσει το στήθος νιώθεις την ανακούφιση της νέας ανάσας σε όλο το κορμί σου αλλά θα ξεχάσεις ποτέ την μαγεία του νερού που κυλάει γύρω σου? Η βαρύτητα σε ξεχνάει.... Είναι εκείνη η φορά που αφήνομαι για να πέσω αλλά ανοίγω τα χέρια μου και νιώθω μια τρελλή δύναμη να με τραβάει ψηλά με αγωνία, τρέμοντας, και να με πετάει στην επιφάνεια του νερού παγώνοντας και νιώθοντας βαρύς και πάλι.
Νομίζω ότι ο χειμώνας θα είναι πολύ βαρύς. Πιο βαρύς και από εμένα!!!!!!!!
Έχω την αίσθηση ότι το έργο αυτό θα το δω μονάχος... Θα προσπαθήσω να βάλω μέσα και λίγο από τα γήινα καλά μπας και ζεσταθώ λιγάκι....
Δημήτρης
