Λοιπον δεν ξερω πως να αρχισω,απο που να ξεκινησω..ειναι τοσες οι σκεψεις που χω κανει εδω και καιρο που αν προσπαθουσα να κανω μια περιληψη ολων αυτων θα μου παιρνε δεκαδες σελιδες,δεν θελω να πω πολλα ετσι εδω δημοσιως,αν ενδιαφερεται καποιος θα προτιμουσα να μιλησουμε ιδιαιτερως.Αλλα με λιγα λογια...κενο,απελπισια,αγχο� �,βαρεμαρα χαρακτηριζουν την καθημερινοτητα μου,εχω παρατησει τις υποχρεωσεις μου(ανηλικος οποτε φανταζεστε τι ειδους υποχρεωσεις..)και καθομαι ολη μερα σπιτι,δεν εχω ενδιαφερον για τιποτα ουτε για διασκεδαση,ουτε για ανθρωπους τιποτα..ενα κενο μονο..καθολου συναισθημα,νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτο μου,ακομα και τωρα ομως ενω βρισκομαι σε αυτην την κατασταση ξερω πως στην πραγματικοτητα μεσα μου ειμαι δυνατο ατομο και θα μπορουσα να αντιμετωπισω καθε ειδους προβλημα ομως δεν βρισκω τον λογο να το κανω,μου λειπει το κινητρο..αυτο το κατι που κανει τους ανθρωπους να παλεψουν και να πανε παρακατω,νομιζω καταλαβαινετε..ειναι αυτο το κενο,δεν βρισκω νοημα πουθενα.
Οπως και πολλοι αλλοι εδω μεσα απ'οτι εχω διαβασει,παλαιοτερα ημουνα ενα χαμογελαστο ατομο,χαζοχαρουμενος μπορω να πω ισως και αφελης..μεχρι που μπηκε στην ζωη μου το αγχος και η καταθλιψη και παλευω μονος μου μ'αυτην καθε μερα.Παρ'οτι οι δικοι μου ανθρωποι εχουνε καταλαβει οτι κατι συμβαινει,δεν τους εχω πει κουβεντα,τα κραταω ολα μεσα μου..δεν θελω να τους πω,δεν νιωθω την αναγκη..μια φορα το εκανα και μιλησα καπου και το μετανιωσα γιατι συνειδητοποιησα οτι δεν παιζει συμπονια και ολοι ειναι για την παρτυ τους,μην σας πω οτι χαιρονται και με τον πονο σου,αργησα να τα συνειδητοποιησω ολα αυτα αυτο ενω ακουγα συνομηλικους να τα λενε αλλα δεν με "αγγιζανε" τοτε...ωσπου αρχισε να με πειραζει κι εμενα αυτο,δεν με ενοχλει βεβαια πλεον γιατι γνωριζω πως ειναι μια φαση της ηλικιας..μου διδαξε πως δεν πρεπει να μιλας στους αλλους για τα "θεματα" σου,δεν πρεπει να λες αυτα που σκεφτεσαι,να σκεφτεσαι πριν μιλησεις γιατι εκει εξω ειναι μια γαμημενη ζουγκλα και δεν πρεπει να δειχνεις αδυναμος,δυστυχως η ευτυχως ετσι ειναι,γιατι αν δειξεις αδυναμος θα πεσουν πανω σου να σε φανε.Πιστευω και νιωθω οτι οταν βγω απο αυτο το μαρτυριο θα ειμαι πολυ πιο δυνατο ατομο και αυτο ειναι κατι που μου δινει ωθηση,περιμενω την μερα που τα πραγματα θα ειναι διαφορετικα.Ηθελα να μοιραστω απλα καποιες σκεψεις μου και να ζητησω απο οποιον ενδιαφερεται να επικοινωνησει μαζι μου private...
Ξερω πως οι περισσοτεροι θα καταληξουνε στο οτι πρεπει να μιλησω σε δικους μου ανθρωπους και μετα να απευθυνθω σε ειδικο,δεν προκειται ομως.Στους δικους μου δεν προκειται να μιλησω,οτι περασω θελω να το περασω μονος μου,ετσι το θελω.Απ'την αλλη ξερω πολυ καλα πως ενας ψυχολογος δεν μπορει να βοηθησει,ως πελατη σε βλεπουν και οχι ως ανθρωπο,ψυχοθεραπεια και φαρμακα ειναι οι λυσεις που εχουν,το να μιλησω σε καποιον και να προσπαθησει να μου αλλαξει τροπο σκεψης ειναι ματαιο και τσαμπα τα χρηματα(ειναι και οι καιροι...),τα φαρμακα απο την αλλη περιεχουνε ρισκο και μπορει να καταληξεις σε χειροτερη κατασταση....οποτε...αυτα..κα� � δεν ειναι τα μοναδικα,θα μπορουσα να γραψω κι αλλα...εχω υποψιες πχ οτι υπαρχει κατι παραπανω απο καταθλιψη και αγχος και αυτα τα δυο εχουνε καποια κοινη αιτια..αυτα..
