Δεν ξερω τι έχω άλλα σιγουρα δεν μπορω να το αντιμετωπίσω.

Καλησπέρα, εδώ και 4 χρονια σχεδόν που εχω περάσει σε άλλη πόλη αντιμετωπίζω καποιες περιεργες αλλαγές συμπεριφοράς.
Το πρώτο χρόνο ημουν κλεισμένος καθημερινα στο σπιτι και εβγαινα μονο για τη σχολή,μετά απο ένα διάστημα σταμάτησε να
με απασχολεί αν θα βγώ ή όχι και γενικοτερα αν θα κοινωνοικοποιηθώ διοτι ειχα εκμηδενήσει τις ανθρώπινες υπάρξεις γύρω μου.
Ημουν (και ειμαι) ιδιαιτέρος ματαιοδοξος,αν και πλεον οι πραξεις μου το διαψευδουν. Το 2ο χρονο οσο απέκτησα παρέες άρχισα να ξεχνιεμαι και οσο πιο
δραστήριος γινόμουν τόσο πιο πολυ ξεχνουσα την μοναξιά μεχρι που συνέβησαν κάποιες διαμάχες με κάποιες τοτε δήθεν παρέες,απομακρύνθηκα και για κανα 3-4 μήνες
κλείστηκα πάλι στο καβούκι μου. Το 3ο χρονο γνώρισα κάποια άτομα τα οποία με βγάλαν
από τη λούπα του να σκέφτομαι οπως το πρώτο χρόνο αλλα πλεόν έχω αρχίσει να έχω
απότομες αλλαγές συμπεριφοράς(απογοητεύομα� � και ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα)
και τείνω στο να θέλω να επανέλθω στη μοναξιά...
Το μόνο που εχω βρει ως λύση ειναι η εργοθεραπεία αλλά οταν δεν εχω κάτι να κάνω
ή και να εχω,αν είμαι μόνος σπίτι,σκέφτομαι ματαιόδοξα.
Τι θα προτείνατε προς την αντιμετώπιση?

Quote:

---

Originally Posted by keno00

Καλησπέρα, εδώ και 4 χρονια σχεδόν που εχω περάσει σε άλλη πόλη αντιμετωπίζω καποιες περιεργες αλλαγές συμπεριφοράς.
Το πρώτο χρόνο ημουν κλεισμένος καθημερινα στο σπιτι και εβγαινα μονο για τη σχολή,μετά απο ένα διάστημα σταμάτησε να
με απασχολεί αν θα βγώ ή όχι και γενικοτερα αν θα κοινωνοικοποιηθώ διοτι ειχα εκμηδενήσει τις ανθρώπινες υπάρξεις γύρω μου.
Ημουν (και ειμαι) ιδιαιτέρος ματαιοδοξος,αν και πλεον οι πραξεις μου το διαψευδουν. Το 2ο χρονο οσο απέκτησα παρέες άρχισα να ξεχνιεμαι και οσο πιο
δραστήριος γινόμουν τόσο πιο πολυ ξεχνουσα την μοναξιά μεχρι που συνέβησαν κάποιες διαμάχες με κάποιες τοτε δήθεν παρέες,απομακρύνθηκα και για κανα 3-4 μήνες
κλείστηκα πάλι στο καβούκι μου. Το 3ο χρονο γνώρισα κάποια άτομα τα οποία με βγάλαν
από τη λούπα του να σκέφτομαι οπως το πρώτο χρόνο αλλα πλεόν έχω αρχίσει να έχω
απότομες αλλαγές συμπεριφοράς (απογοητεύομαι και ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα)
και τείνω στο να θέλω να επανέλθω στη μοναξιά...
Το μόνο που εχω βρει ως λύση ειναι η εργοθεραπεία αλλά οταν δεν εχω κάτι να κάνω
ή και να εχω,αν είμαι μόνος σπίτι, σκέφτομαι ματαιόδοξα.
Τι θα προτείνατε προς την αντιμετώπιση?

---

μπορεις να εξηγησεις λιγο αυτα που ειναι με εντονα γραμματα? δεν τα καταλαβαινω.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

μπορεις να εξηγησεις λιγο αυτα που ειναι με εντονα γραμματα? δεν τα καταλαβαινω.

---

Οτι δεν έχουν νόημα πολλα πράγματα που κάνω και απλα τα κανω μήπως και νιώσω πλήρης.

Quote:

---

Originally Posted by keno00

Οτι δεν έχουν νόημα πολλα πράγματα που κάνω και απλα τα κανω μήπως και νιώσω πλήρης.

---

παλι δεν καταλαβαινω... τι εννοεις "δεν εχουν νοημα"? ειναι πραγματα παραλογα? σου ειναι βαρετα και τα κανεις με το ζορι?
δωσε μερικα παραδειγματα.
και τι εννοεις "οι πραξεις μου το διαψευδουν"?

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

παλι δεν καταλαβαινω... τι εννοεις "δεν εχουν νοημα"? ειναι πραγματα παραλογα? σου ειναι βαρετα και τα κανεις με το ζορι?
δωσε μερικα παραδειγματα.
και τι εννοεις "οι πραξεις μου το διαψευδουν"?

---

μου ειναι βαρετά να τα κάνω διοτι δεν βρίσκω λόγο για να τα κανω εφόσον εχουν σχέση με άλλους ανθρώπους.
Με το "οι πραξεις μου το διαψευδουν" εννοω πως εν τέλει τα κάνω μήπως και βγω από αυτην την ατερμονη κατάσταση
και δωθεί καποιο νόημα στο να εχω επαφές και αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους.

εγω καταλαβενω γιατι το βρισκεις οτι δεν εχει νοημα επιδη πιστευεις οτι δε σε ξερουν καλυτερα κ ετσι επιδη κρυβεις πραγματα δε βρισκεις νοημα δε βρισκεις λογο να μιλας οταν αυτο δε λεει κατι σχετικο με εσενα.

Αποκλείεις την πιθανότητα να μη χρειάζεσαι τις ανθρώπινες επαφές όσο άλλοι? Ο βαθμός δλδ και η συχνότητα που σε κάνει να νιώθεις καλά
να είναι άλλη για σένα? Υπάρχει και το ενδεχόμενο να τους χρησιμοποιούσες για να διώξεις τη μοναξιά σου χωρίς να τους εκτιμούσες καθόλου, ή να μην έτυχε ως τώρα
να έχεις βρει ανθρώπους που να εκτιμάς (ή να μην το είχες προφανως και σε προτεραιότητα).
Αυτή είναι η εντύπωση που δίνεις σε μένα. Συμφωνώ δλδ με την τελευταίο σου ποστ.

Quote:

---

Originally Posted by 1-555-Confide

Αποκλείεις την πιθανότητα να μη χρειάζεσαι τις ανθρώπινες επαφές όσο άλλοι? Ο βαθμός δλδ και η συχνότητα που σε κάνει να νιώθεις καλά
να είναι άλλη για σένα? Υπάρχει και το ενδεχόμενο να τους χρησιμοποιούσες για να διώξεις τη μοναξιά σου χωρίς να τους εκτιμούσες καθόλου, ή να μην έτυχε ως τώρα
να έχεις βρει ανθρώπους που να εκτιμάς (ή να μην το είχες προφανως και σε προτεραιότητα).
Αυτή είναι η εντύπωση που δίνεις σε μένα. Συμφωνώ δλδ με την τελευταίο σου ποστ.

---

δεν το αποκλείω,οχι,σε καμία περίπτωση. Δεν ξερω ομως αν αυτό μπορεί να είναι και μία δικαιολογία για να ξεγελάω ενδόμιχα τον εαυτό μου.
Το να μην τους εκτιμούσα,τουλάχιστον ορισμένους το θεωρώ δύσκολο. Διοτί πολλές φορές έχω βάλει ανθρώπους πάνω απο μένα,εχω προδοθεί και όμως το ξανακάνω
γιατι το θεωρώ ηθικό και πρέπον. Αν και παντα άδικο για μένα.
Έχω προδοθεί τόσο από ανθρώπους,που συνεχίζω να δίνω και συνεχίζω πάντα στο τέλος να λαμβάνω αρνητικό αντίκτυπο.

Quote:

---

Originally Posted by keno00

Καλησπέρα, εδώ και 4 χρονια σχεδόν που εχω περάσει σε άλλη πόλη αντιμετωπίζω καποιες περιεργες αλλαγές συμπεριφοράς.
Το πρώτο χρόνο ημουν κλεισμένος καθημερινα στο σπιτι και εβγαινα μονο για τη σχολή,μετά απο ένα διάστημα σταμάτησε να
με απασχολεί αν θα βγώ ή όχι και γενικοτερα αν θα κοινωνοικοποιηθώ διοτι ειχα εκμηδενήσει τις ανθρώπινες υπάρξεις γύρω μου.
Ημουν (και ειμαι) ιδιαιτέρος ματαιοδοξος,αν και πλεον οι πραξεις μου το διαψευδουν. Το 2ο χρονο οσο απέκτησα παρέες άρχισα να ξεχνιεμαι και οσο πιο
δραστήριος γινόμουν τόσο πιο πολυ ξεχνουσα την μοναξιά μεχρι που συνέβησαν κάποιες διαμάχες με κάποιες τοτε δήθεν παρέες,απομακρύνθηκα και για κανα 3-4 μήνες
κλείστηκα πάλι στο καβούκι μου. Το 3ο χρονο γνώρισα κάποια άτομα τα οποία με βγάλαν
από τη λούπα του να σκέφτομαι οπως το πρώτο χρόνο αλλα πλεόν έχω αρχίσει να έχω
απότομες αλλαγές συμπεριφοράς(απογοητεύομα� � και ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα)
και τείνω στο να θέλω να επανέλθω στη μοναξιά...
Το μόνο που εχω βρει ως λύση ειναι η εργοθεραπεία αλλά οταν δεν εχω κάτι να κάνω
ή και να εχω,αν είμαι μόνος σπίτι,σκέφτομαι ματαιόδοξα.
Τι θα προτείνατε προς την αντιμετώπιση?

---

Σπουδάζεις και είσαι μόνος σου ε? Σαν και εμένα πέρισυ , δεν είχα και παρέα.....Η λύση είναι να είσαι δραστήριος και να έχεις επαφές με άτομα ακόμα και στο fb η στο τηλέφωνο , ακομα και με γονείς η συγγενείς , για να ξεχνιέσαι και να καταπολεμείτε η στεναχώρια