νιώθω να βυθίζομαι

τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν νιώθω τίποτα. σαν να μην ζω την ζωή μου. απλά με προσπερνά και ενώ νιώθω ότι δεν κανω τίποτα για να την ζήσω περνάω στην φάση της απραξείας. δεν βγαίνω, δεν γελάω, κλαίω, αγχώνομαι, δεν κοιμάμαι όπως παλιά για να ξεκουραστώ, δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι το αύριο, νιώθω πως ετσι παγώνω κάπως τον χρόνο. έχω αφήσει τα πάντα, δεν ασχολούμαι με πράγματα που παλιά με ευχαριστούσαν. και ενώ εγώ ζω ένα δράμα κανείς δεν γνωρίζει τιποτα, γιατί για τους αλλους ημουν παντα το καλο και χαρουμενο παιδι. εχασα το νοημα της ζωης. ειμαι τοσο μπερδεμενη και κουρασμενη . κλαιω συνεχεια, ειμαι θλιμμενη και δεν ξερω τι να κανω και που να μιλησω. δεν μπορώ να είμαι αλλο ετσι. και ειμαι μολις στα 21 μου... ποσο αδικο είναι αυτό.

γεια σου δημιτρα.

μηπως δε νιοθεις τιποτα γιατι αυτα που κανεις δε σε εκφραζουν κ δεν αντιπροσωπευουν τον εαυτο σου

Αλεξανδρε το θεμα με εμενα ειναι οτι εντελως ξαφνικα εχασα καθε νοημα και πλεον δεν ημουν αυτη που ημουν καποτε. αλλιως με θυμουνται και εχω καταντησει να πιανω πατο καθε μερα ολο και περισσοτερο. δεν θελω να κανω τιποτα παρα μονο να κλαιω... δεν βρισκω λογο να χαρω να κανω πραγματα πια....

δε βρισκεις λογο να κανεις πραγματα γιατι αυτα τα πραγματα που κανεις δεν σε εκφραζουν κ ετσι αφου δε σε εκφραζουν κουραστηκες να τα κανεις

πιθανον καποτε να σε εκφραζαν κ να αλλαξες γνωμη (οχι σιγουρα αυτο)

DIMITRA@, ποιος είναι ο λόγος, η αιτία που σε έκανε να χάσεις εντελώς ξαφνικά κάθε νόημα κι από τότε να κλαις μόνο κάθε μέρα?

...δήμητρα, ξαφνικά δεν γίνεται τίποτε.
Μπορεί μια κατάσταση που να ένιωσες ότι δεν σε άγγιξε αρκετά τύπου ένας χωρισμός, τελικά να σε άγγιξε περισσότερο και να ξεσπά με αυτές τις αντιδράσεις.
Σε ειδικό έχεις σκεφτεί να πας;

Καταρχην θα ηθελα να σας ευχαριστησω που μπηκατε στον κοπο να μου απαντησε.Δευτερον, όσον αφορα το θεμα του ειδικού περασε πολλες φορες από το μυαλό μου, όμως και μόνο στην ιδέα ότι θα πρεπει να μιλησω για ότι με βασανιζει σε μια προσωπο με προσωπο επικοινωνια, παγωνω και κανω πισω... το ξερω πως δεν πρεπει αλλα ειναι μια αυτοματη αντιδραση. τριτον, ναι εγιναν αρκετα πραγματα και περασα πολλες αλλαγες τα τελευταια αυτα χρονια. όμως θεωρω οτι δεν ηταν και τοσο σημαντικα για να με οδηγησουν σε μια απομακρυνση απο τα παντα και απο ολους. είναι λογικο να θελω να μενω μονη και να κλαιω, και να μην ξερω το γιατί? ειλικρινα απορω ωρες ωρες και εγω με τον εαυτο μου. πως εφτασα εδώ?

εγω ξερεις τι σκεφτομαι μηπως θα σε εκανε να νιωσεις πιο ανετα καπιος που θα σου εμιαζε κ θα ηταν περιπου σα κ σενα? εγω απο τοτε που αρχισα να λεω τι σκεφτομαι συνεχειοα μου περασαν ολα

προσπαθω πολλες φορες να μιλησω λιγο πιο ανοιχτα στην αδερφη μου, που εμπιστευομαι πολυ, αλλα φοβαμαι οτι μετα δεν θα μπορεσω να παρω πισω τα οσα θα ειπωθουν. κολλαω με την γνωμη των αλλων και τα κραταω μεσα μου...

σκεφτηκα πολλες φορες να μιλησω στη αδερφη μου, που την εμπιστευομαι, αλλα μετα δεν θα μπορεσω να παρω πισω οσα θα ειπωθουν.... τα κραταω μεσα μου λοιπον μεχρι που ξεσπαω μονη μου...

τοτε πρεπει να ψαξεις καπου αλλου καπιον που σε καταλαβανει αρα αφου αντιλαμβανεσε τι σου φταιει κανε κατι ψαξε καπου για να βρεις μια μονιμη λυση κ οχι προσωρινη.

Δυστυχως ομως αυτη ειναι μια δυσκολη δουλεια και εγω δεν ειμαι σε θεση να κανω αυτη την διεργασια. Ευχαριστω ομως για την συμβουλη...

εγω ψαχνοντας τροπο να ξεδωσω κ να μιλησω καπου οταν δεν ειμουν καλα κ ειχα διαταραχες πανικου εγραψα ποιηματα πανω σε αυτα που ενιωθα κ τα σημειωσα στο θριλικο πορτοκαλι τετραδιο...

αν δεν θες να μιλησεις καπου παρε ενα χαρτι κ γραψε

πιστευεις πως θα με βοηθησει? εγω φοβαμαι οτι θα κλεινομαι ολο και περισσοτερο... ομως ισως και να ειναι καλο αυτο. τουλαχιστον θα τα βγαζω καπως απο μεσα μου. καποτε κανοντας μια συζητηση περι ανεμων και υδατων με φιλικα προσωπα ακουσα κατι για ηπια μορφη καταθλιψης και ψαχνοντας το εν λογω θεμα παρατηρησα κοινα στοιχεια με εμενα. πρεπει να επισκεφτω ειδικο? μηπως ειναι απαραιτητο?

εμενα με βοηθησε πολυ ετσι γλιτωσα