καταλληλότερη θεραπεία για μεταιχμιακή
Καλημέρα!
Πριν 2 χρόνια ξεκίνησα ψυχοθεραπεία (ψυχοδυναμική). Πριν 1 χρόνο, λόγω έντονης κρίσης και άγχους, με παρέπεμψε η θεραπεύτριά μου σε ψυχίατρο και μου διαγνώστηκε μεθοριακή διαταραχή. Φάρμακα δεν έχω πάρει ποτέ. Επειδή από την θεραπεύτριά μου δεν είμαι ευχαριστημένη, όταν ήμουν σε αυτή την προσωπική κρίση και τα είχα παίξει, αναζητώντας απεγνωσμένα παραπάνω βοήθεια, είχα δοκιμάσει να πάω σε έναν άλλο ψυχολόγο, μου φάνηκε ‘λίγος’ στην πρώτη επαφή. Ψάχνοντας στο ιντερνετ βρήκα ότι στο Αιγινήτειο στην Αθήνα λειτουργεί τμήμα ψυχοθεραπείας μεθοριακών διαταραχών, τηλεφώνησα και με παρέπεμψαν σε μία ψυχίατρο-ψυχαναλύτρια με την οποία συναντήθηκα, κάναμε καλή κουβέντα και αυτό που μου είπε είναι να εκθέσω τους προβληματισμούς μου για την πορεία της θεραπείας μου στην θεραπεύτριά μου και να «διεκδικήσω» αυτό που θέλω. Όντως τα είπα στη θεραπεύτριά μου και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Πρόσφατα, σε συζήτηση σε φιλικό τραπέζι όπου παρευρίσκονταν και μία παιδοψυχολόγος πιάσαμε την κουβέντα για τη διαταραχή μου. Παρόλο που είναι παιδοψυχολόγος ενδιαφέρθηκε για μένα, της είπα τους προβληματισμούς μου, ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από την θεραπεύτριά μου και ότι σκέφτομαι να σταματήσω την ψυχοθεραπεία. Μου είπε το ίδιο με την προηγούμενη ψυχίατρο-ψυχαναλύτρια να μην σταματήσω και να πάω πάλι να εκθέσω τους προβληματισμούς μου.
Από τότε που μου διαγνώστηκε μεθοριακή διαταραχή το είχα ψάξει εκείνον τον καιρό στο ίντερνετ, βρήκα κάποια πράγματα, αλλά μετά σταμάτησα να το ψάχνω περαιτέρω. Πρόσφατα, άρχισα να κάνω πιο αναλυτική έρευνα και σε ξένα sites και διαπίστωσα ότι είναι συνηθισμένο χαρακτηριστικό των μεθοριακών να αλλάζουν θεραπευτές ή να μην ολοκληρώνουν την θεραπεία.
Διάβασα όσο μπορούσα πληροφορίες και από άλλους μεθοριακούς εδώ στο forum και διαπίστωσα ότι όντως πολλοί αλλάζουν συχνά θεραπευτές, σαν τα πουκάμισα! Εγώ έχω κάτσει στη θεραπεία 2 χρόνια, επιμένω η ίδια στη θεραπεία μου, αλλά δεν βλέπω πολύ φως, δεν έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο σκέψης μου, (μην πω χειρότερα είμαι!). Το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον μου έχουν φάει τα αυτιά εδώ και καιρό ότι αυτή η θεραπεύτρια δεν μου κάνει, δεν με βοηθάει, να αλλάξω κτλ. Παρόλα αυτά, επειδή από το περιβάλλον μου βλέπουν με καχυποψία γενικά την ψυχοθεραπεία, και επειδή είναι δική μου προσωπική επιλογή και επιθυμώ να την υπερασπιστώ και να σταματήσω ψυχοθεραπεία επειδή θα θέλω εγώ και όχι επειδή μου το λένε άλλοι, έχω παραμείνει.
Στην αναζήτηση που έκανα στο ιντερνετ βρήκα ότι καταλληλότερες μορφές θεραπείας για την μεταιχμιακή διαταραχή, πέρα από την ψυχοδυναμική που κάνω εγώ, είναι και η γνωστική-συμπεριφορική και, πιο πρόσφατη, η διαλεκτική συμπεριφορική θεραπεία. Δεν ξέρω αν είναι η μορφή της θεραπείας τέτοια ή ο τρόπος της θεραπεύτριάς μου, αλλά εγώ χαώνομαι. Θέλω να πω ότι δεν έχουμε συγκεκριμένους στόχους, δεν επανερχόμαστε πώς αντιμετώπισα π.χ. το τάδε ή το δείνα θέμα, δεν κλείνουμε θέματα μόνο ανοίγουμε. Η κουβέντα είναι ελεύθερη, την πάω όπου θέλω εγώ, αλλά ποτέ αυτή δεν επανέρχεται σε κάτι που μπορεί να ειπώθηκε στην προηγούμενη συνεδρία, να γίνει κάποια υπενθύμιση κτλ. Της έχω ζητήσει αρκετές φορές να μου βάζει ασκήσεις συμπεριφορικού τύπου για homework, μου ορίζει κάτι που δεν μου φαίνεται και πολύ σόι, ποτέ δεν το κάνω και ποτέ δεν με ρωτάει και αυτή πώς πήγε, αν το έκανα ή δεν το έκανα. Όταν επιμένω και ζητάω ασκήσεις, μου λέει ότι η ζωή και η θεραπεία δεν είναι αυτό το πράγμα, και ότι επιμένω γιατί έχω μάθει να σκέφτομαι με έναν εξαιρετικά δομημένο τρόπο σκέψης, πολύ άκαμπτο δικό μου και με κουτάκια. Το πρόβλημά μου είναι ότι νιώθω κατακερματισμένη και αυτό που κάνει η θεραπεύτριά μου αντί να με συγκροτεί με χαώνει περισσότερο. Στρεσάρομαι που δεν καταλαβαίνω και νιώθω άσχημα ότι δέχομαι «αλύπητα» χτυπήματα σε αυτόν τον τρόπο σκέψης μου. Δεν ξέρω που θέλει να με πάει, να με φτάσει με την καθοδήγησή της, εννοώ τον θεραπευτικό στόχο, μου φαίνεται όλο μια γενικότητα, μια θολούρα, ένα άρτζι-μπούρτζι. Όταν είμαι σε κρίση δεν έχω να θυμάμαι κάτι που είπαμε, σε κάποια πράγματα που μάθαμε, σκέψεις ή συγκεκριμένες διατυπώσεις που μπορώ να χρησιμοποιώ για να βοηθάω τον εαυτό μου. Αν με ρωτήσει κανείς τι είπαμε σε μια συνεδρία, θυμάμαι ένα γενικό και αόριστο, περισσότερο συναίσθημα έχω να περιγράψω παρά να ανακαλέσω τους διαλόγους. Δεν λέω ότι δεν είναι καλή, μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την βοήθεια που μου δίνει.
Προβληματίζομαι μήπως δεν φταίει η ίδια αλλά η ψυχοδυναμική θεραπεία. Εγώ δεν θέλω να κάτσω 100 χρόνια στην ψυχοθεραπεία και αυτή όλο μου λέει ότι όλα θέλουν τον χρόνο τους και θέλουν τον χρόνο τους. Επειδή έχει πολλούς ανθρώπους που παρακολουθεί, πιστεύω ότι δεν το κάνει γιατί θέλει να μου φάει τα λεφτά. Της έχω εμπιστοσύνη ότι το λέει γιατί όντως χρειάζεται χρόνο και εγώ είμαι ντουβάρι μέχρι στιγμής. Το θέμα μου είναι μήπως δεν μου κάνει αυτό το είδος θεραπείας και αν θα με βοηθούσε περισσότερο μια πιο δομημένη θεραπεία όπως η συμπεριφορική. Έχω διαβάσει για την ψυχαναλυτική σχολή ότι θέλει πολύ καιρό. Από την άλλη έχω τεράστια ανασφάλεια τώρα που έμαθα την θεραπεύτρια σαν άνθρωπο και υπάρχει εμπιστοσύνη, να την αφήσω, φοβάμαι. Κι ένας νέος θεραπευτής δεν είναι καλός ή ο τρόπος θεραπείας του δεν μου κάνει; Τι θα απογίνω, μια ζωή θα αλλάζω; Είναι δουλειά αυτή τώρα; Κι άντε πάλι να λέω την ιστορία μου ξανά και ξανά, με φθείρει ψυχολογικά αυτό πολύ… Κι αν δεν μου κάνει, να ξαναγυρίσω στην παλιά θεραπεύτρια; Αυτοί οι προβληματισμοί είναι της διαταραχής μου (όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή μου) που δεν μπορώ να πάρω απόφαση για τίποτα και είμαι μονίμως σε ένα μεταίχμιο, ούτε δέχομαι ούτε απορρίπτω και κάθομαι στη μέση σαν τον βλάκα, και υποφέρω… Δεν μπορώ να πάρω απόφαση…
Εσείς έχετε εμπειρία από ψυχανάλυση ή συμπεριφορική θεραπεία και τι αποτελέσματα είχαν?
