"χαμενος στη μεταφραση" χωρις να μπορω να συνελθω..
Καλησπερα. ειναι περιπου 2 χρονια τωρα που νιωθω ψυχολογικα πεσμενος. επι της ουσιας χωρις να μακρηγορησω ξεκινησαν απο περυσι πολλα συναισθηματα κ σκεψεις που δεν μπορω να ελεγξω απ οτι φαινεται. φαινομενικα μιλαω και συμπεριφερομαι φυσιολογικα στους γυρω μου και στους δικους μου αλλα οταν μενω μονος μου κυριευομαι απο περιεργες σκεψεις και συναισθηματα που με τρομοκρατουν και με μπλοκαρουν τα οποια ειναι παρα πολλα. ενδεικτικα, απο περυσι που ξεκινησαν αυτα τα "συναισθηματα" ενιωθα οτι "εχανα" τον εαυτο μου κ οτι ημουν αλλου η οτι δεν ημουν "εγω" (αλλα ποιος?) και οτι ολα ειναι "εικονικα" κ οτι δεν υπαρχει τπτ γυρω μου (δεν ξερω πως αλλιως να το εκφρασω). Δεν μπορουσα να συγκεντρωθω η να κοιμηθω ή οταν κοιμομουν ο υπνος μου δεν ηταν ποιοτικος και συνεχως ειχα ενα μεγαλο μπερδεμα στο μυαλο μου.ακομα κ τωρα ο υπνος μου ειναι απαραδεκτος με πολλους εφιαλτες κ κουραστικους υπνους που οταν ξυπναω δεν ξερω αν εχω ξυπνησει η αν κοιμαμαι ακομα κ βρισκομαι σε ονειρο! ισως ολα αυτα να ηταν απο το αγχος μου σκεφτομουν καθως ολο το χρονο εκανα μια τιτανια επαγγελματικη προσπαθεια και δεν μπορουσα να τα παρατησω για κανεναν λογο και καμια συναισθηματικη φορτιση! Τα συμπτωματα αυτα αποχωρησαν καπως τους καλοκαιρινους μηνες κ προσπαθουσα να..επανελθω κ τα καταφερα νομιζω σε μεγαλο βαθμο γτ ειμαι ανθρωπος που εχω παρεες, μου αρεσει να βγαινω κ να περναω καλα κτλ. κ δεν αφηνω τα πραγματα να με παρουν "απο κατω"(ετσι νομιζω τλχιστον). φετος απο το καλοκαιρι και μετα ξαναεμφανισθηκαν καποια συμπτωματα μαζι με περιεργες σκεψεις γυρω απο την ζωη κ τον κοσμο γυρω μου. κατ αρχας να τονισω οτι δεν ειμαι κανενας αιρετικος και πιστευω στον Θεο αν κ νιωθω οτι εχω απομακρυνθει καπως απο τα Θεια αν και ποτε δεν ημουν φανατικος με αυτα. τα συμπτωματα αυτα ειναι, οσο παραξενο κ αν φανει αυτο, οτι εχω μια διαρκη αμφιβολια για το αν υφισταται ας πουμε ολη αυτη η πραγματικοτητα γυρω μου απο το πρωι που θα ξυπνησω ως το βραδυ που θα κοιμηθω που ωρες ωρες την αντιλαμβανομαι σαν αισθηση κενου κ αναρωτιεμαι αν οντως βρισκομαι εκει που βρισκομαι η γενικοτερα αν υπαρχω στην πραγματικοτητα!ξερω ακουγεται καπως..κουφο ολο αυτο αλλα ετσι νιωθω. και μετα αρχιζουν οι σκεψεις περι της ζωης κ του θανατου, γτ ζουμε γτ πεθαινουμε,πως ειναι να πεθαινουμε,που παμε, αν ζουμε πραγματικα και ποιος ο σκοπος να περναει η καθε μερα, τι θα κανω αν πεθανουν οι δικοι μου ανθρωποι κτλ. και ολα αυτα τα παρεμφερη που μου δημιουργουν ενα μπερδεμα στο μυαλο μου και εναν μονιμο φοβο και προσπαθω να βγαλω ακρη ενω ξερω οτι δεν βγαινει καμια ακρη με αυτα τα ζητηματα και καταθλιβομαι κ κουραζομαι παρα πολυ σε σημειο να νιωθω το κεφαλι μου να "καιει". συν ολα αυτα εχω κ την καθημερινοτητα που κυλαει κ τις υποχρεωσεις κ τις καταστασεις που βιωνουμε κ ετσι νιωθω οτι μπλοκαρω περισσοτερο. ετσι με ολα αυτα αν κ βγαινω οπως ειπα, γελαω, προσπαθω να περναω καλα οταν δεν τα σκεφτομαι μετα αναρωτιεμαι γτ δεν τα σκεφτομαι κ ξαναπεφτω στο ιδιο λουκι. ωρες ωρες νιωθω "κενος", οτι δεν εχω συναισθηματα για τπτ και αν και ξερω οτι ειναι δικες μου ολες αυτες οι σκεψεις αισθανομαι "ξενος" μεσα στο ιδιο μυαλο μου και μεσ την ιδια μου την ζωη! ωρες ωρες νιωθω οτι δεν αντεχω αυτην την...κενοτητα κ το μπερδεμα κ δεν ξερω τι να κανω κ καθομαι αποσβολλωμενος κοιταζοντας το κενο κ αρχιζω να αγχωνομαι κ πιανω τον εαυτο μου σφιγμενο και ψυχικα και σωματικα ομως σε μεγαλη ενταση. επισης ενω ημουν παλαιοτερα οξυδερκης,ετοιμολογος και επαιρνα αποφασεις τις οποιες στηριζα κ αισθανομουν δυνατος τωρα νιωθω εξαιρετικα αδυναμος σαν ανθρωπος, η σκεψη μου ειναι αργη κ μπερδεμενη, δεν εχω ενεργεια στην σκεψη, σκεφτομαι αρκετα οταν παω να μιλησω γιατι ξεχναω λεξεις η για να μην πω καμια χαζομαρα, νιωθω πολλες φορες οτι αλλα θελω να πω κ αλλου καταληγω η οτι αυτα που ξεκιναω να πω δεν ειναι εμπεριστατωμενα η οτι αυτα που κανω αν ειναι σωστα η οχι η φοβαμαι μην κανω κατι που δεν το θελω. επισης αισθανομαι οτι ειμαι αχρηστος κ οτι δεν εχω πυγμη κ αποφασιστηκοτητα, νιωθω στασιμος κ οτι δεν θα καταφερω αυτα που εχω ως στοχους η οτι τα αναβαλλω μεχρι να ξανα αισθανθω δυνατος, εχω πολυ κακη ψυχολογια για οτιδηποτε κ φοβαμαι το λαθος (που παντα ημουν αισιοδοξος σαν ανθρωπος), θαυμαζω τους αλλους που εχουν πυγμη κ αποφασιστικοτητα (που καποτε ειχα κ γω), τρομοκρατουμαι καθε φορα που ξεχναω κατι που ειχα να κανω γτ νιωθω οτι η μνημη μου ειναι απολυτα εξασθενημενη και οτι ολα στο μυαλο μου ειναι σε πληρη αταξια κ γενικοτερα δεν με γεμιζει πλεον τπτ. ειχα μαθει οπως ειπα παλαιοτερα να εχω πληρη ταξη στην ζωη μου κ στο μυαλο μου,να μην ξεχναω πραγματα και να ζω την ζωη μου με απλα πραγματα που με γεμιζαν(π.χ. μπορουσε να γεμισει η μερα μου κ η ψυχολογια μου με την θεα ενος ηλιοβασιλεματος απλα) κ να αισθανομουν πανεμορφα. ολα αυτα δυστυχως εχουν εκλειψει πλεον κ νιωθω περικλεισμενος απο κενο κ χωρις ταξη και νοημα σκεψεις κ δεν ξερω πως να αποδρασω!! :( τελικα ειχα δεν ειχα μακρυγορησα. δεν ξερω αν πρεπει να απευθυνθω τελικα σε καποιον ειδικο η οχι γτ δεν ξερω τι εχω... ευχαριστω για τον χρονο σας.
