Γεια σας!
Πήρα το θάρρος να σας μιλήσω ξανά για την ζωή μου.
Η ζωή μου ξεκίνησε πολύ όμορφα είχα μια ευτυχισμένη οικογένεια που με αγαπούσε. Μια μητέρα και έναν πατέρα. Οι γονείς μου στην αρχή της ζωής τους είχανε οικονομικές δυσκολίες και δύσκολα τα βγάζαμε πέρα. Παρόλα αυτό ο πατέρας μου με πήγε σε ιδιωτικό σχολείο μέχρι την τρίτη δημοτικού γιατί δουλεύανε και το ιδιωτικό με κρατούσε στο σχολείο περισσότερες ώρες. Μετά την τρίτη δημοτικού πήγα στο δημόσιο της γειτονιάς μας. Εκεί έκανα τις καλύτερες φιλίες που τις θυμάμαι ακόμη και τώρα. Πέρασα αξέχαστα παιδικά χρόνια με πολύ παιχνίδι και χαρά. Με τα κορίτσια αυτά συνέχησα να κάνω παρέα μέχρι και την 1 λυκείου. Τέλεια χρόνια. Σαν μαθήτρια ήμουνα πότε καλή και πότε όχι. Δυσκολευόμουνα στα αγγλικά και είχα μείνει στάσιμη στο φροντηστήριο που πήγαινα. Στο σχολείο αρχικά ξεκίνησα με 15 και έφτασα στο 17. Οι φίλες μου ήτανε αστέρια πολύ καλες μαθήτριες αποσιολόγοι. Τώρα οι περισσότερες έχουνε καριέρα στο επάγγελμα που έχουνε σπουδάσει ώς πολιτικός μηχανικός η μία , δικηγόρος η άλλη, ηλεκτρολόγος μηχανολόγος , ψυχολόγος είναι παντρεμένες με οικογένεια και παιδιά. Περίπου στα 16 μου μετά από συνενοηση μετάξυ τους αποφάσισανε να μην κάνουνε παρέα μαζί μου γιατί με θεωρούσανε χαζή. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Οι γονείς μου με συνέφεραν αλλά δεν το ξέχασα ποτέ αυτό το γεγονός. Μετά βρήκα άλλες παρέες, αλλά πάντα η ιδανική μου παρέα ήτανε με τα κορίτσια από το δημοτικό. Ποτέ στην ζωή μου δεν θα ξεχάσω αυτήν την παρέα. Περνούσαμε καταπληκτικά!!!
Εγώ παρόλο που είχα δυσκολίες στα αγγλικά πήρα το πρώτο πτυχίο και πέρασα με τα χίλια ζόρια και στο τει μετά από πολλά χρόνια. Δεν έκανα ούτε καριέρα ούτε οικογένεια.
Μόλις σταμάτησα να κάνω παρέα με τις φίλες μου από το δημοτικό γνώρησα την Νένα , την Όλγα και την Αγαθή. Με την Νένα κρατάω επαφή μέχρι και τώρα που είναι παντρεμένη με το ζόρι. Από τις άλλες όλες καμμία δεν με θέλει και δεν με κάνει ούτε φίλη ως γνωστή ούτε και στο φβ.
Ταυτόχρονα με όλα αυτά πηγαίναμε οικογενειακώς σε μία εκκλησία με το παλιό από τα 16 μου και μετά. Εκεί αρχήσανε η μαμά μου έκανε παρέ α με αλλες μανάδες με παιδιά στην ηλικία μου η μικρότερα. Κάναμε παρέα με μία οικογένεια που έμενε πάνω από το σπίτι μας- ήτανε φοιτήτριες από την Βέροια και σπουδάζανε στην Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα να κάνω παρέα μαζί τους αλλά δεν με πολυθέλανε. Πολλές φορές μου κλείσανε την πόρτα ενώ ήταν μέσα στο σπίτι. Κανονικά δεν έπρεπε να ξαναπάω και ούτε να ξανακάνω παρέα μαζί τους αλλά εγώ έκανα ότι δεν καταλάβαινα και συνέχησα να κάνω παρέα μαζί τους.Στο τέλος φύγανε και ούτε καν θέλανε να με ξαναδούνε και ούτε με κάνανε φίλη στο φβ ποτέ. Η μία ήτανε γυμνάστρια και η άλλη λογίστρια. Βέβαια τις έβλεπα στην εκκλησία κάθε Κυριακή- αφού η εκκλησία ήτανε η μοναδική στην θεσσαλονίκη με το παλιό και με ανταγωνίζονταν και ήθελαν να με μειώσουνε γιατί στην εκκλησία με αγαπούσε ο κόσμος. Δεν τις έκανα πότε τίποτα αυτές τις κοπέλες παρόλα αυτά δεν με θέλανε και με πολεμούσανε οικογενειακώς για να φύγω από την εκκλησία και για να φύγουμε οικογενειακώς από την εκκλησία.
Κάναμε παρέα και με μία άλλη γυναίκα που είχε μια κόρη στην ηλικία του αδελφού μου αυτή συνεχώς παίνευε την κόρη της και μείωνε εμένα. Η κόρη μου στο πανεπιστήμιο έλεγε συνέχεια. Με αυτήν ποτέ δεν τα πήγα καλά δεν ταίριαζα καθόλου μαζί της. Ήτανε και μικρότερη. Και αυτή αργότερα μια χαρά τα κατάφερε δουλεύει στην τράπεζα , είναι παντρεμένη έχει και παιδί. Με ανταγωννιζότανε και αυτή παρα πολύ στην εκκλησία και ήθελε να φύγω.
Τέλος έκανα παρέα με μία από την εκκλησία που ήτανε λίγο ανοιχτομάτισσα, είχε πολλές σχέσεις. Με αυτήν βγαίναμε και με κολλούσε ο γκόμενος της και τελικά έγινε κάτι μεταξυ του γκομενο της και μένα. Έχω γράψει για αυτό. Και αυτή με ανταγωνιζότανε και ήθελε και αυτή να φύγω από την εκκλησία. Τελικά παντρεύτηκε και έχει και ένα παιδάκι. Γενικά με τα άτομα που γνώρησα στην εκκλησία δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη δεν πέρασα καθόλου καλα μαζί τους. Αντιζηλία κακία ανταγωνισμός εγωισμός κλπ.
Παρόλα αυτά και αυτές στην εκκλησία αποδείξανε ότι τα καταφέρνουνε μια χαρά στα δύσκολα και σε δύσκολες κατάστασεις ανταγωνισμού πράγμα που εγώ δεν μπορώ ούτε στα απλά.
Από αγόρια στην ζωή μου δεν είχα πολλά. Μόνο την πρώτη μου σχέση θυμάμαι στα 18 μου με ένα παιδί που τα είχα 4 χρόνια, με αυτόν ήμουνα ερωτευμένη. Κάποιοι από την εκκλησία μου ζητήσανε να τους παντρευτώ και ήτανε και αξιόλογοι, ο ένας πχ ήταν αστυνομικός αλλά δεν ήθελα να παντρευτώ. Είχα και κάποιες άλλες σχέσεις, αλλά δεν κρατήσανε πάνω από 2 μήνες όχι πολλές γύρω στις 4.
Επί 15 χρόνια ζούσα μέσα στο άγχος και την στενοχώρια δεν έβρησκα δουλεια ,δεν είχα φίλες, δεν είχα κοινωνική ζωή, δεν μου άρεζε τίποτα.
Συν τοις άλλοις είχα όλα αυτά τα χρόνια έναν αδελφό που με δυσκολία έβγαλε το σχολείο, δεν είχε ποτέ σχέση με γυναίκα και συνεχώς μου πήγαινε κόντρα. Έναν πολύ κακό αδελφό για μένα που τον συγχώρεσα όμως. Και που τώρα είναι 30 χρονών και δεν έχει κάνει τπτ στην ζωή του.
Τώρα είμαι 40 χρονών περίπου και δεν έχω κάνει τίποτα στην ζωή μου, δεν έχω φίλες , δεν με θέλει κανένας άντρας, δεν έχω καμμία χαρά , δεν έχω κοινωνική ζωή, δεν περνάω καλά. Έχω γίνει χοντρή 87 κιλά με 160 ύψος και δεν ξέρω τι να κάνω στην ζωή μου. Τα έχω παίξει!!!!! Είμαι στα πολύ χάλια μου. Από τον ανταγωνισμό στην εκκλησία έχουνε σπάσει τα φτερά μου και έχει μειωθεί η αυτοπεποίθησή μου ΄πάρα πολύ, δεν μπορώ να προσπαθήσω για τίποτα. Είμαι χάλια.. Αναρωτιέμαι αν είμαι η πιο χαζή από όλους ή έχω πρόβλημα ή είμαι καθυστερημένη. Πάντως σίγουρα δεν είμαι ιδιαίτερης νοημοσύνης άτομο, γιατί τα έχω κάνει πολύ χάλια στην ζωή μου.
Οι γονείς μου περπατάνε γρήγορα και εμένα μειώθηκε η γρηγοράδα μου στο περπάτημα και η δύναμή μου γενικώς. Είμαι σαν φτερό στον άνεμο. Αισθάνομαι ότι είμαι σπάνια περίπτωση ανθρώπου και ότι εδώ αν κάτσω λίγο ακόμη ότι θα με κάνετε σίγουρα τρολλ.
