ΘΥΜΗΘΥΚΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ. ΟΣΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΗΤΑΝ ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Και προτείνω σε όσους έχουν θέμα κοινωνικής φοβίας ή αποφυγής του έρωτα να διαβάσουν για απώθηση συναισθημάτων στην παιδική κακοποίηση και να ψάξουν για όχι μόνο πιο άτομο ήταν στο περιβάλλον τους και το μισούν αλλά ποιο έχουν απωθήσει στη σκέψη τους.
Από μικρός ήμουν ψυχρός συναισθηματικά. Από το καλοκαίρι άρχισα να κλαίω ξαφνικά σε άσχετες στιγμές και ξεπέρασα κάποια θέματα φοβίας που είχα. Άρχισα να σκέφτομαι γιατί εγώ μέχρι τώρα δεν ένιωθα σαν τους άλλους, δε μπορούσα να απολάυσω ένα ηλιοβασίλεμα, να δω κάποια σεξουαλικά ενώ μου άρεσε kai δε μου είχε βγει να αγκαλιάσω άτομο και όσοι φίλοι μου ή φίλες με είχαν αγκαλιάσει ή πάρει αγκαζέ μου άρεσε αλλά ένιωθα αναγκη να τραβηχτώ. Επίσης, γιατί ενώ μου άρεσε να βλέπω και να χαιδεύω μικρά ζώα δε μου άρεσε να βλέπω μωρά. Πίστευα ότι ήταν θέμα χρόνου να ανοίξει το συναίσθημά μου και όντως έτσι ήταν, αλλά μόλις έγινε κατάλαβα γιατί δεν είχε γίνει μέχρι τώρα. Δε καταλάβαινα επίσης γιατί οι γονείς μου ενώ δεν είχαν πρόβλημα μεταξύ τους δεν αντάλλαξαν ποτέ ένα χάδι, ενα φιλί. Επίσης ενώ οι άλλοι έκαναn κριτική ο ένας για τον άλλον, εγώ πάντα σκεφτόμουν ότι αφού ο τάδε δεν πειράζει τους άλλους είναι οκ ότι άλλο και να κάνει.
Όσο περνούσε ο καιρός ερχόμουν πιο κοντά στα συναισθήματά μου. Μια από τις τελευταίες μέρες έγινε κάτι και ένιωσα ωραία, βγήκα έξω και ένιωθα τον ήλιο και τη φύση όπως ποτέ ξανά. Πήγα σ ενα φίλο και περάσαμε πολύ ωραία, μετά γύρισα σπίτι μου (μόνος μου εξωτερικό μένω τώρα) και άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο για μια αρχαία ελληνική κοινωνία. Όταν ο ήρωας είπε ότι πρέπει να κάνει το παιδί του να ξεχάσει τις εικόνες σφαγών που είδε μετά από μια μάχη, θυμήθηκα ένα συγγενικό πρόσωπο που ζούσε μαζί μου 16 χρόνια σχεδόν συνεχόμενα αλλά το απωθούσα συνεχώς από τη μνήμη μου σα μη σημαντικό . Το θέμα είναι ότι πήρα τηλ τον πατέρα μου δήθεν για κάτι άλλο και έμαθα πως ήμουν με αυτό το άτομο από τους πρώτους μήνες μέχρι τα δυόμιση χρόνια μου όταν οι γονείς μου ήταν δουλειά. Είδα πως ο πατέρας μου εκνευρίστηκε από την ερώτηση. Το άτομο αυτό όχι μόνο δεν είναι υπεράνω υποψίας, αλλά θυμάμαι πως οι γονείς μου και όλοι οι άλλοι το θεωρούσαν κακό. Δεν έδειχνε κανένα συναίσθημα, δε γέλαγε ποτέ, έκανε ραδιουργίες, όλοι το θυμόντουσαν να ρίχνει κατάρες μόνο του σε άλλους. Γιατί οι γονείς μου δεν πειράχτηκαν που με άφησαν σε ένα άτομο που οι ίδιοι το χαρακτήριζαν κακό? Σκέφτηκα πως αντικειμενικά οι γονείς μου ήταν ¨καλοί¨ γονείς αλλά τους είχα πάντα τεράστιο θυμό, ίσως που δε με προστάτεψαν. Μετά θυμήθηκα κάτι φοβίες που είχα μικρός, ας μη πω τι ακριβώς.
Άρχισα να είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάτι έγινε και άρχισα να διαβάζω άρθρα για κακοποίηση στην οικογένεια. Έλεγαν πως το οικογενειακό περιβάλλον καταλαβαίνει ότι κάτι τρέχει αλλά κανείς δεν αναφέρει το παραμικρό ενώ στο άτομο που έχει το τραύμα έρχονται συχνά οι λέξεις που το πλήγωσαν αλλά δεν τις συνδέει με το τραύμα που τοχει απωθήσει και θυμήθηκα πως ενώ με απωθεί το σεξ αλλά ειδικά παλιότερα όταν άκουγα κάποια τραγούδια άλλαζα τους στίχους και τους έκανα χυδαίους.
