ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Νιώθω ότι είμαι σε μια απέραντη θάλασσα, παλεύω με τα κύματα χωρίς να έχω κάπου να πιαστώ, πνίγομαι, και η Ιθάκη μου έχει χαθεί στον ορίζοντα πίσω από τα μαύρα σύννεφα. Όπως τα κύματα σκάνε με δύναμη στα βράχια και διαλύονται έτσι και τα όνειρα μου διαλύονται πάνω στους πόνους. Οι ενοχές και το άγχος μήπως πω ή κάνω κάτι που θα νευριάσει ή θα πληγώσει τους άλλους, βαρίδια στα πόδια μου που με τραβάνε ακόμα πιο κάτω. Νιώθω ότι έχω μια περίεργη επίδραση πάνω στο σύμπαν και εξαιτίας μου συμβαίνουν όλες οι καταστροφές.
Διάβασα κάπου όλα είναι θέμα επιλογών, ακόμα και η κατάθλιψη, επιλέγω να έχω κατάθλιψη… έτσι και εγώ επιλέγω να παραιτηθώ… κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι πότε δεν τα παράτησα σε τίποτα, ήρθε όμως η ώρα να το κάνω, να αφεθώ και σιγά σιγά να βουλιάξω μέχρι να με κρατήσει για πάντα η θάλασσα στην αγκαλιά της.
Εδώ και καιρό περιφέρομαι με τους πόνους μου σαν ζωντανή νεκρή… , προσπαθώντας να πίσω τους άλλους πως είμαι καλά… ίσως να έχω ήδη πεθάνει, ίσως να πέθανα εκείνο το ίδιο κρύο βράδυ που πέθανε ο πατέρας μου…
Ήρθα σε αυτόν κόσμο μια Τρίτη βράδυ χαμογελώντας, μέχρι που με χτύπησαν ελαφρά για να κλάψω… ο ίδιος άνθρωπος που μερικά χρόνια αργότερα έλιωσε ένα κομμάτι της ψυχής μου, που τον άφησα να το κάνει, με προορισμό να είμαι δίπλα στον πατέρα μου όταν αρρωστήσει…
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα καλά ή όχι με τον πατέρα μου, αλλά ξέρω ότι εκείνο το βράδυ που με χρειάστηκε ήμουνα δίπλα του, και ήμουν η μόνη που μπορούσε να το κάνει… το βράδυ που έπαθε την αιμορραγία… η πιο δύσκολη και πιο δυνατή στιγμή στην ζωή μου, ένιωσα πραγματικά ότι είμαστε ένα, ένα σώμα, μια ψυχή, είπαμε τα πιο τρυφερά λόγια χωρίς καν να μιλήσουμε, μόνο με τα μάτια. Το αίμα του πάνω στα χέρια μου, στα ρούχα μου, στο πρόσωπο μου… και όμως δεν μου προκαλούσαν αηδία, τα ένιωθα σαν φυλακτό...
Και μετά τέλος… έφυγε ο πατέρας μου και τέλειωσε η αποστολή μου, μάλλον για αυτό και το σώμα μου με αφήνει λίγο λίγο… και εγώ δεν μπορώ άλλο να παλεύω με αόρατους εχθρούς… παραλυμένη από συναισθήματα που δεν ήξερα καν ότι μπορεί να νιώσει ένα άνθρωπος … κουράστηκα και έτσι απλά θα περιμένω… κάποια μέρα σίγουρα θα πεθάνω… ίσως κάποια στιγμή βρω το κουράγιο και τελειώσω αυτό που έχω ξεκινήσει αρκετές φορές, αλλά δεν έχω καταφέρει να τελειώσω χωρίς να ξέρω τι είναι αυτό που κρατάει και τελικά δεν το κάνω…

ψυχούλα μου,μου ράγισες τη καρδιά..τίποτα δε τελείωσε..όλα είναι εδώ για εσένα..και οι άνθρωποι που αγαπάς στη καρδούλα σου..μη ξανασκεφτείς τέτοια κακά πράγματα,σε παρακαλώ..γτ λες πως έχεις πόνους?

Παλευω με την ινομυαλγια που μου προκαλει απιστευτους πονους σε ολο μου το σωμα.....

κατάλαβα..την έχεις πολύ καιρό..πόσο χρονών είσαι?!

είμαι 27 και πονάω από τα 19 πολύ πριν αρωστήσει ο πατέρας μου, τώρα σε ποιο σημείο ακριβώς το αυχενικό γύρησε σε ινομυαλγία δεν το ξέρω, ίσως ήταν από την αρχή αλλά καθυστέρησε πολύ η διάγνωση, μόλις πριν ένα χρόνο έγινε η διάγνωση, και καμιά θεραπεία δεν λειτουργεί...