Δεν ξέρω εάν γράφω στο κατάλληλο τμήμα, αλλά λίγη σημασία έχει.
Είμαστε μια 5μελής οικογένεια και το θέμα έχει να κάνει με την αδερφή μου. Σπούδαζε και έκανε μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Παράλληλα με τις σπουδές τις δούλευε κιόλας. Γύρισε στην Ελλάδα και βρήκε και εδώ μια δουλειά με καλό μισθό. Αυτά μέχρι πριν 2-3 χρόνια περίπου. Οταν γύρισε στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή δούλευα και εγώ. Όλα πήγαιναν ρολόι και με το παραπάνω. Τα τελευταια 3 χρόνια όμως αυτή είναι άνεργη και εγώ λόγω στρατού και σχολής δεν δουλεύω. Δουλεύει μόνο ο πατέρας μας του οποιου τον μισθό τον έχουν μειώσει απίστευτα. Εδώ και λίγους μήνες η αδερφή μου έχει τρομερά ξεσπάσματα με φωνές βρισίες κλπ. Αυτό που με τρομάζει όμως είναι οτι μέσα στα ξεσπάσματά της ώρες ώρες αναφέρει και την αυτοκτονία. Έχουμε μια μικρότερη αδερφή η οποία πηγαίνει ακόμα σχολείο και δεν μπορεί να δουλέψει φυσικά, η μητέρα μας δεν μπορεί, εγώ όσες προσπάθειες έκανα τον τελευταιο καιρό στην αναζήτηση εργασίας απέτυχαν και η αδερφή μου το ίδιο. Αλλά ενώ όλοι μας το παλεύουμε, αυτη έχει "σπάσει". Ήταν τόσο ικανό άτομο, δουλευε παράλληλα με τις σπουδές της τόσα χρόνια για να βοηθήσει την οικογένεια, δουλευε και όταν ήρθε......Τώρα τους τελευταιους μήνες ώρες ώρες ξαφνικά εχει τρομερά ξεσπάσματα. Σε στιγμές όταν θα τις πουνε (η μαμα ή ο πατερας μας) "κάνε λίγο οικονομία" ή όταν τις λένε ότι δεν θα ζεστάνουμε το σπίτι (τις περισσότερες-σχεδόν μερες). Και ρε παιδιά....τι να σας πω. Εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό. Φυσιολογικό μέσα στο άδικο κράτος-πολιτεία που ζούμε και έχουμε καταντήσει έτσι. Δηλαδή είμαστε ενα σπίτι με μία tv το κάθε δωμάτιο, 4 pc, 2 λαπ τοπ, η μητέρα μας κάνει φαγητάρες, πεντανόστημα φαγητά με τις σαλάτες, τα τυράκια τα γλυκά.....δεν μας λείπει τίποτα, τιποτα. Οκ έχουν μειωθεί αισθητά τα έξω, οι καφέδες κλπ, αλλά τι να κάνουμε? Λογικό ειναι. Και να πω οτι είχαμε "κακούς" γονείς. Δόξα το Θεό μας μεγάλωσαν προσφεροντάς μας τα πάντα, αλλά κυρίως με αγάπη. Τόση αγάπη που αν ή οταν έρθει η ώρα να κάνω παιδιά δεν ξέρω αν θα είμαι ικανός να δώσω έστω τη μιση απο αυτή που έχω πάρει απο τους γονείς μου. Δέν μπορώ να καταλάβω τις αντιδράσεις τις αδερφής μου. αλλα το θέμα δεν είναι αυτό. Είναι το ότι ώρες ώρες αναφέρει την αυτοκτονία και οτι δεν αντέχει άλλο. Κάνουμε οικονομία όσον αφορά τη θέρμανση του σπιτιού. Δεν καίμε τίποτα. Ε θα ζήσουμε ρε κοπελιά, σιγά, δεν έγινε και τίποτα χαλαρωσε (θα ήθελα να πω, αλλά δεν τις το λέω γιατί φοβάμαι τις αντιδράσεις της και τη περίπτωση οτι μπορει να μαλώσουμε άσχημα). Ποσο μάλλον όταν αναφέρει και αυτοκτονικές τάσεις (και αν μαλώσουμε πω πράγματα που δεν πρεπει να πω).
Τις προάλλες με έπιασε ο πατέρας μας και μου είπε ότι υπάρχει ένα ενδεχόμενο να μείνουμε χωρίς ρέυμα απο 15-20 μέρες και θα πηγαίνουμε για μπάνιο στη γιαγια μου 2 γειτονίες πιο κάτω. Εννοείται το είπε μόνο σε μένα και δεν ξέρουμε τι να πούμε στην αδερφή μου και πως να αντιμετωπίσουμε την όλη κατάσταση. Δεν ξέρω πως ακούγεται, αλλά όταν λέει θα αυτοκτονήσω μέσα στα νεύρα της, φοβάμαι μήπως............με τρομάζει η σκέψη και η ιδέα, μου φέρνει αναγούλα. Και το ερώτημα ειναι Πώς αντιμετωπίζεις μια τέτοια κατάσταση?
Υ.Γ. Μαμώ το μπομπολισταν, το μπατσοκ και τη νδουλα.....δεν άντεχα ήθελα να το γράψω