Θεατης ζωης

Βρηκα αυτο το κειμενο στο νετ που πιστευω αξιζει να το διαβασετε.
To λήμμα Θέω, είναι παράγωγο του Θεώμαι και εννοεί λάμπω, αστράπτω, εκτείνομαι σε μεγάλες διαστάσεις, εν συνεχή γραμμή, διακλαδίζομαι. Το λήμμα Θέω περιγράφει ακριβώς την ψυχολογική κατάσταση ενός Θεατή, ο οποίος εκ του ασφαλούς καναπέ του, μετέχει φαντασιακά σε κάθε πιθανή ή απίθανη περιπέτεια που θεάται παθητικά και αυτή η θέση είναι μια άκρως γοητευτική ψευδαίσθηση. Μέσω του ψεύδους προς τον Εαυτό γίνεται τρόπος Ζωής και τέλος γίνεται η ίδια η ζωή ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει ποιος είναι, τι είναι και γιατί είναι. Γίνεται δηλαδή ένας Λωτοφάγος, από αυτούς που όλοι οι Οδυσσείς συναντούν στον δρόμο τους.!!

Το βίωμα του παθητικού θεατή είναι πράγματι μεγαλειώδες, φέρτε στη μνήμη σας τον εαυτό σας απέναντι στην θαυματουργή οθόνη ενός μοντέρνου κινηματογράφου και θυμηθείτε την εξαίσια αίσθηση του Εαυτού σας, που μέσω της Ταύτισης, μετέχει στη δράση μιας συγκλονιστικής περιπέτειας, στις περιπέτειες ενός φλογερού έρωτα, στις αποκαλυπτικές αλήθειες ενός γοητευτικού ντοκιμαντέρ, σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με τον Μέσι πρωταγωνιστή ή, στη γοητεία ενός ηλεκτρονικού παιγνιδιού, όπου εντελώς απερίσκεπτα σκορπάμε τον θάνατο παντού, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε το εντελώς αντίθετο, να μοιράζουμε Ζωή παντού.…. Σκεφθήκατε ποτέ γιατί υπάρχουν μόνο παιγνίδια καταστροφής και καθόλου δημιουργίας;

Ο θεατής είναι όντος Θεώμενός σ’ αυτό που παρακολουθεί, επικεντρωμένος, απόλυτα γοητευμένος και αιχμάλωτος του θεάματος μέσα στη μαγική και σιωπηλή αίθουσα του κινηματογράφου, της Τηλεόρασης και του Υπολογιστή, του Νέου Πλατωνικού Σπηλαίου. Η σκέψη γίνετε ένα πολύ κουραστικό άθλημα και όλα συνηγορούν στην καταφυγή της αντανακλαστικής σκέψης αντίδρασης που το εύκολο και άφθονο θέαμα προσφέρει και το ψεύδος προς τον Εαυτό συντηρεί….


Ο σημερινός Άνθρωπος Θεατής, διδάσκεται μέσω των θεαμάτων να είναι καταναλωτής προϊόντων, καταναλωτής Ιδεών, καταναλωτής αισθήσεων και συναισθημάτων, ο Άνθρωπος Θεατής, καταντά δυστυχώς ένας ένοχος ηδονοβλεψίας της Ζωής και όχι συμμέτοχος και Συνδημιουργός αυτής. Οι Ιδέες, οι εικόνες και τα ακούσματα, διεγείρουν και ικανοποιούν τα συναισθήματά του μόνον και δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ορθές δημιουργικές πράξεις, διότι η όποια πράξη δράσης, απαιτεί Ευφυή Σκέψη και Βούληση, ορθό σημείο αναφοράς και ισχυρό ΕΓΩ, πράγματα εντελώς άγνωστα στον θεατή.

Ο Άνθρωπος Θεατής δεν μπορεί να είναι ευφυής, διδάσκεται και υποχρεώνεται να είναι αντιγραφέας, δεν μπορεί να κάνει απόφαση για προσωπικά του θέματα, δεν μιλά ποτέ για τον Εαυτό του και αισθάνεται πάντα ένοχος, καταδυναστευόμενος, διότι ο Άνθρωπος, Όντος Δημιουργικό Ον, έχοντας χάσει το πνεύμα του, δεν μπορεί ποτέ με ψευδαισθήσεις να ολοκληρωθεί Υπαρξιακά. Ο άνθρωπος θεατής είναι πάντα φοβισμένος, καταδυναστευόμενος από ακατανόητα φαντάσματα του έσω και έξω κόσμου του, που εντέχνως τα αλλότρια θεάματα του υποβάλουν.

Ο Άνθρωπος Θεατής άθελά του γίνεται ακούσιο όργανο του παρόχου θεαμάτων, ο Άνθρωπος Θεατής είναι ένα αναλώσιμο είδος που μπορεί να σκέπτεται και να δρα, αλλά πάντα κάτω από την εποπτεία Αυτών, που μέσω των θεαμάτων, προγραμμάτισαν και την ευφυή και την αντανακλαστική νοημοσύνη του. Ο Άνθρωπος Θεατής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΕΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΕΙ, διότι είναι μόνιμα ερωτευμένος με είδωλα και την απογοήτευση που πάντα αυτά συνοδεύουν. Και όταν κάποιος δεν μπορεί να εκφρασθεί Θετικά ή Ερωτικά προς τον Κόσμο, τότε προσπαθεί να τον καταστρέψει, η πράξη καταστροφής είναι το υποκατάστατο της ανέφικτης Ερωτικής και Θετικής του έκφρασης. Ο Άνθρωπος Θεατής είναι ένα άκρως αυτοκαταστροφικό και καταστροφικό ενεργούμενο, είναι ένα ευκολομεταχείριστο παιγνίδι στα χέρια του παρόχου θεαμάτων.

Ο Άνθρωπος Θεατής είναι ένας άβουλος εργάτης και συνεργός σε όσα καλά και κακά γίνονται στον Κόσμο μας..


Στην εποχή μας τα θεάματα είναι τόσα πολλά και σε τέτοια ποικιλία, ώστε ο καθένας να βρίσκει το παραισθησιογόνο της αρεσκείας του για να διαφεύγει από την πραγματικότητα εφευρίσκοντας την δική του υποκειμενική κοσμοθέαση. Μέσω των θεαμάτων ο άνθρωπος μπορεί να ερωτευθεί την ωραιότερη γυναίκα, να οδηγήσει το γρηγορότερο αυτοκίνητο ή αεροπλάνο, να ταξιδέψει στα άστρα και τα βάθη των Ωκεανών, να πάει αυτοπροσώπως στην κόλαση και τον παράδεισο, μέσω των θεαμάτων ο άνθρωπος μπορεί να γίνει τα πάντα, από Θεός μέχρι Διάβολος.. Πάντα με την επισήμανση, ότι ο Δημιουργός του Θεάματος είναι και ο καθορίζων τη μοίρα ή πεπρωμένο του Θεατή, ενθυμούμενοι οπωσδήποτε, ότι το Ανθρώπινο είδος ξεκίνησε Θεώμενο τον φυσικό Θείο Κόσμο και κατέληξε Θεώμενο στα Είδωλα του ανθρωποποίητου Κόσμου!!

Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, να ερωτευθούμε, να συνεργασθούμε, να συνυπάρξουμε, να αισθανθούμε χαρά και όχι φόβο στη προσέγγιση του άλλου; Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα παιδικό παιγνίδι, να πλέξουμε μια κάλτσα ή ένα πουλόβερ, να φυτέψουμε ένα λουλούδι ή ένα δένδρο, να μαγειρέψουμε ένα καλό φαγητό; Να καθίσουμε ήρεμα απέναντι από ένα ηλιοβασίλεμα;

Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί είμαστε πάντα κουρασμένοι, απογοητευμένοι, θλιμμένοι, σκεπτικοί, επιφυλακτικοί, υποψιασμένοι, εχθρικοί και γενικά βλέπουμε το δώρο της Ζωής σαν μια αγγαρεία που πρέπει υποχρεωτικά να διανύσουμε για να πάρουμε κάποιο γλυκό έπαθλο στο τέλος;. Έχετε διερωτηθεί ποτέ, πως και γιατί μέσα σε δυό γενιές καταπληκτικής τεχνολογικής εξέλιξης και πλούτου, χάθηκε κάθε χαρά και ευτυχία πάνω από τον Πλανήτη;

Ο Άνθρωπος Θεατής κατέληξε καταναλωτής αισθήσεων, συναισθημάτων και προϊόντων, ΔΕΝ είναι Δημιουργός πλέον, όπως η Φύση τον Έταξε και Αυτό δεν το αντέχει.
Ο Άνθρωπος είναι Συνδημιουργός του Κόσμου και η μεταστοιχείωση Αυτής της Θείας Δωρεάς στο ανταλλάξιμο αγαθό του επαγγέλματος ή της εργασίας, τον εξορίζει από το δικαίωμα στην ευδαιμονία που δικαιούται ως Συνδημιουργός του Κόσμου.

Είμαστε Συνδημιουργοί του Θείου και άλλη ιδιότητα τιμιοτέρα δεν υπάρχει στο Σύμπαν!!! Πως λοιπόν προδότες της Θείας Δωρεάς να μην φτάσουμε εδώ, σ’ Αυτήν την εποχή της απόλυτης Πτώσης, όπου τα πάντα έχουν εκφυλιστεί, εκπορνευθεί και εμπορευματοποιηθεί ακόμη και τα σώματα και οι Ψυχές μας….

Πως είναι δυνατόν να αποφύγουμε το τίμημα της πτώσης που είναι ο Μέγιστος Πόνος, όταν τυφλά και χωρίς αντίδραση, ίδιοι δούλοι, διαθέτουμε την Δημιουργική Πνοή που ο Ουρανός μας χάρισε για να γίνουμε Ημίθεοι, στο εκπορνευμένο πολιτιστικό μοντέλο που υπάρχουμε και ζούμε τρέφοντάς το, ενισχύοντάς το διαρκώς, ακόμη και μέχρι της τελικής καταστροφής μας.

Η Μη αντίδραση στο Κακό που γίνεται επιτρέπει στο Κακό να αυξάνεται ανεξέλεγκτα, η πράξη αντίδρασης στο Κακό είναι Νόμος του Κόσμου και συμβάλει στην εύρυθμη λειτουργία του. Χάσαμε την ικανότητα δράσης στο Κακό, ευνουχισθήκαμε από ανόητα θρησκευτικά παραμύθια που ωφέλησαν μόνο τους ανίερους δημιουργούς τους. Και τώρα, στεκόμαστε ανήμποροι και αδρανείς στην επερχόμενη ολική καταστροφή που απάνθρωπες και μισάνθρωπες διάνοιες σχεδίασαν και έθεσαν σε εφαρμογή, όντας βέβαιοι ότι εμείς θα κοιμόμαστε για χίλια χρόνια.



Το Σύνδρομο της Καραμέλας,


Είναι Αυτό, που συνδράμει στο κτίσιμο των φόβων, των επιφυλάξεων και της αντίστασης, που υποσυνείδητα, αντανακλαστικά και αποτελεσματικά ορθώνουμε απέναντι σε κάθε Ωραίο, Θετικό και Αγαθό που έρχεται να ομορφύνει τη Ζωή μας.Θυμάστε στην παιδική μας ηλικία τι τέχνασμα χρησιμοποιούσαν οι καλοί μεγάλοι, για να μας προστατέψουν από του κακούς μεγάλους;

«Προσέξτε αυτούς που σας δίνουν καραμέλες, γιατί μπορεί να σας κάνουν μεγάλο κακό».

Κι’ εμείς, παρά το ότι μας άρεσαν οι καραμέλες, αυτοδιδαχτήκαμε έναν τρόπο επιφύλαξης και αντίστασης σε κάθε καραμέλα που από τότε μας προσφέρεται. Η προσφορά ενός γλυκού από έναν γνωστό μεγάλο, συνήθως αύξανε τον κύκλο εμπιστοσύνης των ανθρώπων του περίγυρού μας και αυτό είναι μια φυσική διαδικασία ένταξής μας στον κοινωνικό μας χώρο. Η προσφορά του γλυκού, αλλά και ενός χαμόγελου, ενός βλέμματος κατανόησης ή συγχώρεσης και η αίσθηση ευγνωμοσύνης και ευχαρίστησης είναι άμεσα συνδεδεμένες.

Η συμβουλή των μεγάλων «Προσέξτε αυτούς που σας δίνουν καραμέλες» συνδεδεμένη συνήθως και με πολλά άλλα υπονοούμενα, συνδέει αργά αλλά σταθερά την επιφύλαξη και φιλύποπτη διάθεσή μας, απέναντι σε κάθε θετική προσφορά από το περιβάλλον. Πολύ σύντομα δε, στην εφηβική ηλικία, μαθαίνουμε και έμπρακτα πως πίσω από κάθε τι ωραίο και γλυκό, υπάρχει πάντα ένας δράκος, έτοιμος να μας κατασπαράξει. Αυτός ο φόβος, ειδικά αυτής της περιόδου είναι το ανίκητο τέρας, ο Κέρβερος ή ο Μινώταυρος που εκτρέφετε συστηματικά από Θρησκείες και πολιτικές εξουσίες εδώ και αιώνες, με το αίμα και τον πόνο των εφηβικών μας δραμάτων, προκειμένου αυτές, οι εξουσίες, να ευδαιμονούν για πάντα πάνω στα ερείπια της δικής μας χαμένης ευδαιμονίας.

Αυτός ο φόβος της πρώτης καραμέλας, καλώς εδραιωμένος στην υποσυνείδητη συμπεριφορά μας από παιδιά και ενισχυμένος σημαντικά στην εφηβική μας ηλικία από τη βία και χυδαιότητα του ενήλικα κόσμου, είναι η αιτία που με πολύ περίσκεψη, εμείς, χωρίς επίγνωση, κτίζουμε Τείχη για να προφυλαχθούμε από τα Τέρατα που είναι παντού έτοιμα μέσα στο πολιτιστικό μας μοντέλο να μας κατασπαράξουν. Την έξοδο από αυτόν τον ανθρωποφάγο Λαβύρινθο που μόνοι μας για προστασία φτιάξαμε, μόνον μια αφυπνισμένη Συνειδητότητα μπορεί να επιτύχει, κανένας θεατής της Ζωής.

Παράδειγμα: Αυτό το κείμενο και το βιβλίο συνολικά, είναι μια αυθεντική γλυκιά καραμέλα, που μπορεί να συμβάλει στην εύρεση της πραγματικής ελευθερίας σου, κοίταξε την αντίδρασή σου απέναντί του και θυμήσου, ποιούς φόβους ενεργοποίησε.!!