Η αβάσταχτη δυστυχία του να είσαι αμφιφυλόφιλος
...η μάλλον του να ανακαλύπτεις πως είσαι.
Χαιρετώ, είμαι 22 χρονών...έχω ξανά γράψει για άλλο λόγο στο forum και οι απαντήσεις ήταν πολλές και χρήσιμες. Εν τέλει αποδείχτηκε πως το μόνο που έπρεπε να κάνω για να ξεπεράσω το τότε μου πρόβλημα ήταν να σκληρύνω, να σταματήσω να κλαίγομαι και να γίνω πιο άντρας, γενικώς...
Λένε ότι κάθε φορά που λύνεις ένα πρόβλημα στη πραγματικότητα απλά ανταλλάζεις ένα σετ προβλημάτων για ένα άλλο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Πως είναι δυνατόν να έχεις ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές φαντασιώσεις από τα 14 σου και να το αντιλαμβάνεσαι στα 21; Καταπιέζοντας το. Έχεις τις σκέψεις σου σε ένα συρτάρι που το ανοίγεις μόνο για να αυνανιστείς. Έρχεται όμως κάποιες φορές μια στιγμή που σε προκαλεί σαν χαρακτήρα, σε αναγκάζει να ανοίξεις ότι αποσκευές έχεις ώστε να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες. Καταλαβαίνεις, εσύ που διαβάζεις, που το πάω - πήγα.
Με βασάνιζε τόσο πολύ η σκέψη του εαυτού μου που με κοιτάει, χαμογελάει και δηλώνει πως είναι "gay" που έψαξα να γνωρίσω κάποιον να δοκιμάσω την "εμπειρία". Η "εμπειρία" μου έληξε πριν ξεκινήσει, με εμένα αηδιασμένο και τον παρτενέρ φανερά απογοητευμένο να μου ζητάει κάτι να κάνουμε.
Δεν έχω νιώσει στην ζωή μου μεγαλύτερη αηδία στη σκέψη του τι πάω τώρα να κάνω. Ότι φαντασιώσεις είχα που ήθελα να πραγματοποιήσω φαινόταν ξαφνικά να μη με έλκουν καθόλου.
Όταν έφυγα, ένιωσα πολύ περισσότερο άντρας από ότι ένιωθα πριν. Ένιωσα να με εντυπωσιάζει το δώρο ενός γυναικείου σώματος όσο λίγες φορές. Ανακουφίστηκα κιόλας, επειδή σκέφτηκα πως αν δεν μου άρεσε η "εμπειρία" τότε προφανώς κάνω λάθος και είμαι άντρας.
Η σκέψη που κρύβεις όμως είσαι σαν την μύγα που δεν θα σταματήσει να κολλάει στο πρόσωπο σου μέχρι να την σκοτώσεις. Εξακολουθώ να έχω φαντασιώσεις, ίσως πιο πολλές και από παλιά. Πλέον, έχει αρχίσει συνειδητά να μου γίνεται ψύχωση. Τυχαίνει να γνωρίσω κάποιον που αφήνει ενδείξεις πως μπορεί να είναι gay και ο εγκέφαλος μου τον περνάει από κριτική επιτροπή για το αν είναι και το αν υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορούσα να κάνω κάτι μαζί του. Αυτό μου συμβαίνει αυτόματα, χωρίς να το διαλέξω. Είναι η αγχωμένη πλευρά του εαυτού μου που τρέχει στο συρτάρι να δει τι προσπαθώ να κρύψω.
Νομίζω ότι ξέρω τι μου συμβαίνει και μάλιστα πολύ καλά. Νιώθω λες και με έχω ψυχολογήσει καλύτερα από ότι θα το έκανε οποιοσδήποτε άλλος, ειδικός η μη. Εκμεταλλεύομαι όμως την ανωνυμία που προσφέρει το site για να θέσω το "πρόβλημα" μου, επειδή μου άρεσε η ευγένεια και η θετική σκέψη που έλαβα την προηγούμενη φορά.
Επειδή νιώθω επίσης ότι δεν έδωσα αρκετή τροφή για απαντήσεις, πάσχω από έλλειψη αποφασιστικότητας. Θέλω να κάνω τόσα πράγματα και πρακτικά κάνω πολύ λίγα από αυτά. Έχω όνειρα που πιστεύω ότι ξέρω πως θα τα πραγματοποιήσω, όμως φοβάμαι το επόμενο βήμα η αναπαύομαι στο προηγούμενο σκαλοπάτι. Η και τα δύο.
Αυτή τη στιγμή τίποτα δεν με απασχολεί περισσότερο από την "παραφυλία" (όπως την χαρακτηρίζει ο Ασκητής) που βρίσκω μέσα μου. Αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι δεν θέλω να είμαι αμφιφυλόφιλος και είναι αλήθεια, δεν θέλω. Αλήθεια όμως επίσης είναι ότι ο λόγος που δεν θέλω είναι γιατί δεν θέλω να λέω ψέματα για μένα σε γονείς, φίλους και στην κοπέλα μου, οπότε εκ των πραγμάτων θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου (η της παρούσας φάσης του εγκεφάλου μου) κρυμμένος σε μια ντουλάπα. Όλα θα μου θυμίζουν το γιατί, το οποίο γιατί θα με κάνει να θέλω να ξεχνάω...
Τονίζω, για να κλείσω, ότι είμαι καλά - όχι πάντα εννοείται, τώρα που γράφω όμως είμαι καλά. Με τον συνεχή φόβο του ότι γράφω στο διαδίκτυο σκέψεις που αντλώ από κείνο το συρτάρι...αλλά είμαι καλά.
Ευχαριστώ.
