Μονη μου καταστρεφω τη ζωη μου

Καλησπερα σε ολους, ειμαι 33 χρονων και νεα στην κοινοτητα σας.

Χωρις να θελω να σας κουρασω θα ηθελα να σας πω με δυο λογια το προβλημα μου, ελπιζοντας για μια κουβεντα που θα με βοηθησει.

Δεν εχω μαθει απο τους γονεις μου να εχω αυτοπεποιθηση, αυτοεκτιμηση, να διεκδικω αυτα που αξιζω με θαρρος ουτε να ειμαι εξωστρεφης. Αυτο υποθετω συμβαινει επειδη δεν ειχα σαν παιδι ενθαρυνση, επιβραβευση, απλοχερες εκδηλωσεις αγαπης. Το μοτιβο ειναι αυτο μιας προστατευτικης, συναισθηματικα παγωμενης οικογενειας μεταξυ ολων. Σαν συνεχεια, εφοσον εχω αναγνωρισει τα αδυναμα σημεια μου, δεν εχω δουλεψει σχεδον καθολου να τα δουλεψω και να βελτιωθω.

Σαν συνεπεια αυτο με εχει φτασει σε ενα σημειο στα 33 μου, επαγγελματικα/ οικονομικα να μην διεκδικω αυτο που μου αξιζει, να ειμαι θυμα και με το ζορι να μπορω να συντηρησω τον εαυτο μου. Οικογενειακα να εχω μια τυπικη σχεση με τις αδελφες μου, με τον πατερα μου σχεδον να μην μιλαω και μονο με τη μητερα μου να νοιωθω σχετικα κοντα. Φιλικα να εχω απομακρυνθει απο ολους μου τους φιλους γιατι νοιωθω μειονεκτικα, οσο και να προσπαθουν να με προσεγγισουν. Τελος ερωτικα να μην μπορω να φερθω ωριμα στις σχεςεις μου και να τις καταστρεφω.

Τελος σαν αποκορυφωμα, πριν λιγες μερες να διωξω απο κοντα μου τον αντρα της ζωης μου, που τοσο με ειχε στηριξει εδω και 4 χρονια, προσπαθωντας να με βοηθησει να ξεπερασω καποια θεματα. Ειχα απομονωθει και τον ειχα απομονωσει και αυτον απολους, εχοντας παραλληλα γατζωθει πανω του ( αφου ηταν η μονη πηγη ευτυχιας ), οσπου δεν αντεξε αλλο και μου ζητησε να χωρισουμε.

Εχω χασει καθε ευτυχια στη ζωη μου απο δικο μου φταιξιμο.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ Κ ΣΕΝΑ.. ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ!! ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΤΣΙ Κ ΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΠΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ... ΝΑ ΞΥΠΝΑΣ ΜΕ ΘΕΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Κ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.. ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΟΛΑ!! ΑΝ ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ Κ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.. ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΖΟΥΜΕ.. ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΕΤΣΙ ΘΛΙΜΕΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ.. Ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΕΦΥΓΕ ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΕ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΤΣΙ.. ΝΑ ΜΗ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΑΥΤΟ... ΓΙΑΥΤΟ ΤΟΝ ΕΧΑΣΕΣ.. ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΝΕ.. ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΟΣΟ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΑΝ ΘΕΩΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ.. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ.. ΙΣΑ ΙΣΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ 0 Κ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ... ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ ΒΕΒΑΙΑ... ΑΛΛΑ ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ... ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΠΕΡΝΟΝΤΑΣ ΓΝΩΜΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ FORUM ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ... ΚΑΝΕ ΤΟ ΠΡΑΞΗ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΟΥ.. Κ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΠΑΛΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ ΚΛΠ!!! Κ ΓΩ ΠΕΡΑΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΑΣΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ (ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΓΙΑΤΡΟ) ΕΠΑΝΗΛΘΑ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!

ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΑ ;)

Ευχαριστω για το μηνυμα σου.
Ξερω οτι μπορω να υπαρξω ευτυχισμενη, απλα δεν ξερω πως να κανω το πρωτο βημα. Τηλεφωνησα σημερα σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας, μιας και δεν μπορω οικονομικα να υποστηριξω συνεδριες με εναν ψυχολογο. Δυστυχως δεν μπορουσαν να μου κλεισουν καποιο ραντεβου. Θα προσπαθησω παλι αυριο.
Οςο για τον αγαπημενο μου, με αγαπαει το ξερω αλλα επειδη βλεπει αναλογα χαρακτηριστικα στο χαρακτηρα του, δεν αντεξε αλλο να του τα υπενθυμιζω. Προσπαθησα να τον πεισω οτι μαζι θα βοηθησουμε ο ενας τον αλλο, αλλα ματαια..

Quote:

---

Originally Posted by A08

Ευχαριστω για το μηνυμα σου.
Ξερω οτι μπορω να υπαρξω ευτυχισμενη, απλα δεν ξερω πως να κανω το πρωτο βημα. Τηλεφωνησα σημερα σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας, μιας και δεν μπορω οικονομικα να υποστηριξω συνεδριες με εναν ψυχολογο. Δυστυχως δεν μπορουσαν να μου κλεισουν καποιο ραντεβου. Θα προσπαθησω παλι αυριο.
Οςο για τον αγαπημενο μου, με αγαπαει το ξερω αλλα επειδη βλεπει αναλογα χαρακτηριστικα στο χαρακτηρα του, δεν αντεξε αλλο να του τα υπενθυμιζω. Προσπαθησα να τον πεισω οτι μαζι θα βοηθησουμε ο ενας τον αλλο, αλλα ματαια..

---

ΥΠΟΜΟΝΗ Κ ΕΠΙΜΟΝΗ.. Κ ΟΛΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΣ!

δεν το ενα δεν το αλλο δεν εκεινο εγω θα σου ελεγα να πατησεις το στοπ να βαλεις τη κασετα αναποδα κ να αρχισεις να σκεφτεσε με τον ακριβως αναποδο τροπο απο αυτο που σκεφτεσαι τωρα κ να γραψεις ενα κειμενο που να λεει μαζι με φιλους ολοι μαζι φτιαχνουμε τη ζωη μας

Δεν εχω μαθει απο τους γονεις μου να εχω αυτοπεποιθηση, αυτοεκτιμηη, να διεκδικω δεν φταίει αυτό,είσαι 33 όχι 10 για να φταίνε ακόμα οι γονείς σου.Ορισμένες φορές τα ρίχνουμε σε άλλους αλλά όχι! είπαμε είσαι μεγάλη,έχεις τις ευθύνες της ζωής σου.
σχεδον καθολου να τα δουλεψω και να βελτιωθω.
αυτή είναι η αιτία του προβλήματός σου.δε βοήθησες και δε βοηθάς τον εαυτό σου να προοδεύσει.αν δεν το κάνεις εσύ,ποιός; ο γείτονας;; ΜΗΝ περιμένεις από ΚΑΝΕΝΑΝ.
είσαι 33 δεν περίμενες αυτά να τα ακούσεις από ένα φόρουμ.τα ξέρεις πιστεύω.τι κάνεις γι'αυτό; γιατί ακόμη δεν έχεις ευαισθητοποιηθεί; ποιά είναι τα βαθύτερα αίτια των προβλημάτων σου και αυτής της κοινωνικής σου απομόνωσης;...μόνο εσύ ξέρεις την απάντηση.


Τελος σαν αποκορυφωμα, πριν λιγες μερες να διωξω απο κοντα μου τον αντρα της ζωης μου
φυσικό επακόλουθο ήταν να φύγει...ξέρεις..σε όλα ευθύνεται το κακό μας το κεφάλι.έτσι πιστεύω εγώ.έβαλες κι εσύ το χεράκι σου για να φύγει.έκανες τα λαθάκια σου.
τώρα κάνε τα ακριβώς αντίθετα για να διεκδικήσεις αυτό που έχασες. αν έχει ακόμη την ίδια αξία για σενα και ΑΝ ο ίδιος ο άντρας σου το θελήσει.γιατί όταν έχουμε να κάνουμε και με άλλο άτομο εκτός από τον εαυτό μας θέλει περαιτέρω σκέψη.

Ευχαριστώ για τις απαντησεις Αλεξανδρε και κοπελα.
Εχετε δικιο και το εκτιμω που μου γραφετε τοσο ντομπρα.
Μονο εγω φταιω και εγω μονο μπορω να αλλαξω την κατασταση.
Το δυσκολο ειναι ομως το πρωτο βημα, η αρχη. Δεν ξερω πως να το κανω.
Μολις χθες μετα απο πολλη σκεψη, συζητησεις, διαβασμα, ενοιωθα δυνατη να αλλαξω το συμπαν. Το πρωι ομως ξυπνησα με μια απεραντη θλιψη, αυτη που σου μαυριζει τα ονειρα και την καρδια και ολες οι δυναμεις εξατμιστηκαν.

Όλοι αυτό δεν κάνουμε?
Δεν ευθύνεται η κοινωνία και η οικογένεια για τίποτα,εμείς ευθυνόμαστε σαν άτομα για ότι δεχόμαστε να μας συμβεί.
Θες να το αλλάξεις,αντέδρασε...
Δεν θες,απλά κάτσε και κλαίγε για το ποσο άδικη είναι η ζωή.
XA0XA0XA0XA0XA0AX0AX0AX0XA0XA0
ψάξε ΛΙΓΟ ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΑΦΡΙΚΑ,ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕΣ Βιαστεί ΚΑΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ AIDS ΣΤΑ 12,ΘΑ ΓΕΝΝΟΥΣΕΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΕ AIDS ΣΤΑ 13 ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΨΟΦΑΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ,ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ.
AX0AX0XA0XA0X0AX0AX0AXA0XA0XA0XA0A
Μετά,πες ξανά ότι έχει περάσει δύσκολα.
Κακομαθημένοι ΕΙΜΑΣΤΕ,εδώ και πολύ καιρό.
"γιαυτο" όλα φαίνονται ανούσια.

Quote:

---

Originally Posted by A08

Ευχαριστώ για τις απαντησεις Αλεξανδρε και κοπελα.
Εχετε δικιο και το εκτιμω που μου γραφετε τοσο ντομπρα.
Μονο εγω φταιω και εγω μονο μπορω να αλλαξω την κατασταση.
Το δυσκολο ειναι ομως το πρωτο βημα, η αρχη. Δεν ξερω πως να το κανω.
Μολις χθες μετα απο πολλη σκεψη, συζητησεις, διαβασμα, ενοιωθα δυνατη να αλλαξω το συμπαν. Το πρωι ομως ξυπνησα με μια απεραντη θλιψη, αυτη που σου μαυριζει τα ονειρα και την καρδια και ολες οι δυναμεις εξατμιστηκαν.

---

βρες πάλι τη δύναμη που είχες.με θετική σκέψη κάλεσέ την πίσω. προκάλεσέ το και θα έρθει.σκέψου θετικά. άλλωστε μόνο αυτό δε μετράει;
η αρνητική σκέψη δε βοηθάει σε τίποτα.

Για τον αγαπημένο σου (για τον οποιο λες πως έβλεπε αναλογα με τα δικα σου χαρακτηριστικα στο χαρακτηρα του τα οποια δεν αντεξε άλλο να του τα υπενθυμίζεις), μπορει κι εσυ να του ησουν επιλογη αποτελεσμα χαμηλης αυτοεκτιμησης/αυτοπεποιθησης του, κατα βαθος σε αναγνωριζε ως επιλογη κατωτερη απ αυτο που πραγματικα θα του άξιζε, ως ενα συμβιβασμο λογω αυτου του κακου του χαρακτηρα, γι αυτο και δεν δυσκολευτηκε να φύγει. Μια πτυχη του θεματος σου την οποια θελησε να σχολιασω....

Επίσης το να ψαχνουν φιλοι να σε βρουν ενω εσυ κρυβεσαι παει να πει πως σου βρισκουν αξια την οποια εσυ δεν αναγνωριζεςι σε σενα. Η χαμηλη αυτοεκτιμηση εχει παντα ως αποτελεσμα να βρισκομαστε σε δουλεια κατωτερη αυτης που πραγματικα αξιζουμε ή να εχουμε προσωπικη/κοινωνική κλπ ζωη κατωτερη των προσδοκιων μας.
Πότε ενιωσες για πρωτη φορα την αναγκη να πεις το προβλημα σου ειδικό? Τωρα?
Συνηθως η αναζητηση ειδικου συμβαινει οταν εδω και παρα πολλη καιρο (μπορει και αρκετα χρονια) να ειχαμε συνηδητοποιησει το προβλημα αλλά δεν κατορθωσαμε απο μονοι μας να το λύσουμε, παρα το ότι εστω κατα καιρους το παλευαμε, μεχρι που συνεβηκε ενα γεγονος αποτελεσμα αυτης της καταστασης που μας εκανε να ξεσπασουμε και το ξεσπασμα ειναι η αναζητηση βοηθειας απο καποιον που αποδεδειγμενα ξερει περισσοτερα μας.