Originally Posted by
Ο Σελτζούκος
Καλησπερα σας.
Διαλέγω να ποστάρω στη κατηγορία "Αγχος/φοβιες" γιατί μου φαινεται ως η καλυτερη κατηγορια που εκπροσωπει τον προβληματισμο μου, αν και δεν είναι καν τοσο σοβαρη οσο οι άλλες που υπάρχουν εδώ.
Τα τελευταία 2 χρόνια αντιμετωπίζω το μεγαλύτερο δίλλημα της ζωής μου, και αυτό είναι η μετανάστευση σε άλλη χώρα.
Προβληματίζομαι διότι είναι μια επιλογή που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το τρόπο και τη ποιότητα ζωής μου. Το θεωρω τοσο σοβαρο οπου σκεφτομαι για πρωτη φορα στη ζωη μου να δω ψυχολογο.
Το θεμα με προβληματίζει 2 χρόνια, δηλαδή απο τότε που σπούδαζα, αλλά πλέον έχω τελειώσει τις σπουδές και μπαίνω στρατό, άρα πρέπει να πάρω την οριστική μου απόφαση για το τι στο καλό πρέπει να κάνω στη ζωή μου. Υπάρχουν ενα σωρό θετικά και αρνητικά και στις δύο αποφάσεις, και ως τελειομανής τύπος, θέλω να είμαι σε θέση να προβλέψω με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται το πως μπορεί να διαμορφωθεί η ζωή μου μετά την απόφαση, αρα θα με βοηθούσε ιδιαίτερα αν μου πείτε τη γνώμη σας και το τι θα κάνατε στη θέση μου.
Ειδικα αν καποιος ζει στο εξωτερικο και εχει παρομοια εμπειρια.
Βασικά εχω κατηγοριοποιησει μεσα μου τα διλημματα που εχω σε 4 κατηγορίες, οι οποιες θα σας στις παρουσιασω παρακατω. Περιμένω να παρετε το θεμα σοβαρα αν γινεται και να βοηθησετε με τις αποψεις σας.
Το πρωτο διλλημα/ερωτημα που με προβληματιζει παρα πολύ ειναι το εξης:
1.Ρεαλισμός+κομφορμισμός(Ελ λάδα) Vs Ρομαντισμός + αντισυμβατισμός (Εξωτερικό)
Παρατηρώντας τη συντριπτικη πλειοψηφία των ανθρώπων που θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό, θα παρατηρήσουμε οτι η πλειοψηφια αυτών ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά στην Ελλάδα και δε βρίσκει, έστω και με 500 ευρώ. Ο εργασιακός τομέας ίσως είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για να "τη κάνεις", εγώ όμως δεν ανήκω στην ίδια κατηγορία.
Ο πατέρας μου έχει μια επιχείρηση που βγάζει κοντά στα 2500-3000 ευρώ το μήνα. Δεν είναι φυσικά τόσο καθαρά διότι πολλά απο αυτά τα χρωστάμε στους προμηθευτές που φέρνουν το εμπόρευμα. Εγω δουλεύω σε αυτήν την επιχείρηση. Αντίθετα λοιπόν απο τη πλειοψηφία των παιδιών, εγώ είμαι μάλλον σε πιο ευνοϊκή κατάσταση. Το να έμενα λοιπόν στην οικογενειακή επιχειρηση, φαίνεται οτι το καλύτερο και πιο ρεαλιστικό αυτή τη στιγμή, διότι πολύ απλά μου προσφέρει έτοιμη πελατεία και ένα κομμάτι ψωμί. Είναι λοιπον μια επιλογη που θεωρειται απο μενα ρεαλιστική, και γιατί οχι, κομφορμιστικη.
Απο την άλλη, είναι το εξωτερικό. Πόσο γελοίο πιστευετε οτι θα ήταν ένας άνθρωπος που έχει δική του επιχειρηση, και μαλίστα σε μια ωραια πολη (δεν μενω Αθήνα), να τα παρατήσει όλα και να φύγει εξωτερικο??
Το πρόβλημα εδω είναι οτι δεν απολαμβάνω την δουλειά που κάνω. Δεν μου αρέσει να πουλάω ψιλικά και εποχιακά είδη. Δεν μπορω να σπαταλησω τη ζωη μου μαθαινοντας πως να πουλαω καλσον, ομπρελες, ψαλιδια (Ημαρτον) βρακια, καλτσες και σουτιεν. Δεν νοιωθω χρήσιμος προς τη κοινωνία. Απο παλιά μια απο τις κύριες και κυρίαρχες επιθυμίες καριέρας που είχα ήταν να σπουδάσω διοικηση δημόσιας υγείας και να δουλεύω σε εθνικά project στο εξωτερικό, να εργάζομαι σε project προωθησης, πρόληψης και μείωσης διαφόρων αρνητικών παραγόντων που έχουν να κάνουν με την υγεία οπως παχυσαρκια, αλκοολισμό και άλλα σε μια πόλη/κοινότητα, οργάνωση και επίβλεψη νοσοκομειων, συμμετοχή σε περιβαλλοντολογικα/πολιτιστικα/αθλητικα event σε όλο το κόσμο που έχουν να κάνουν με την υγεία, καταγραφή και μελέτες πάνω στη προσπάθεια μείωσης και ελάττωσης μιας νόσου κλπ κλπ κλπ. Είναι ένα επάγγελμα που με γεμίζει και ξέρω οτι μπορώ να το καταφέρω. Βασικά είμαι σίγουρος οτι έχω και θα αναπτυξω και τα υπολοιπα απαραιτητα προσόντα για να γίνω πετυχημένος πάνω σε κάτι τέτοιο.
Έτσι λοιπον υπάρχει το παραπάνω δίλλημα του να μείνω στην μικρο-επιχειρηση μας, στην οποια εχω ηδη καταστρωσει καποια επιχειρηματικα σχεδια που θα μπορούσε να αυξήσει τα έσοδα μας. Απο την άλλη, ΚΑΠΟΙΑ απο τα είδη που πουλάμε εμείς τα παρέχουν μόνο 1-2 μαγαζιά πλέον και θα μπορούσε να μου δώσει ανταγωνιστικό πλεονεκτημα, αλλα ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ αυτο επιβεβαιωνει το γεγονος οτι το είδος μας σιγα-σιγα αργοπεθαίνει και οτι αυτα που πουλαμε στο μελλον θα τα προσφερουν τα σουπερ μαρκετ.
Εσας θα σας φαινοταν λογικο ενας ανθρωπος που εχει δικη του επιχειρηση? Πιστευετε οτι στη καριερα πρεπει να κυνηγαμε το επαγγελμα που μας ταιριαζει ή αυτο είναι κατι "αλαζονικο" εν καιρο κρίσης και πρέπει να βολευομαστε με τα σιγουρα πράγματα?
2: Απλότητα (Ελλάδα) Vs Προβλήματα (Εξωτερικό).
Με τον παραπάνω τίτλο εννοώ οτι αν μείνω στην ΕΛλάδα, όλα πλέον θα είναι απλά στη ζωη μου. Θα ειμαι κοντα στους γονεις μου, στους γνωστους, ξέρω πως να "τρεχω" την επιχειρηση μου, (τα βασικά δηλαδή), θα ειναι πιο ευκολο να βρω καποιο σπιτι, θα έχω ευκολη προσβαση στην ωραια Εληνικη ζωη, οπως στις παραλιες τα καλοκαιρια, τις βολτες και τους ζεστους ανθρώπους, και ολα τα θετικα που προσφερει το Ελληνικο κλιμα και ιδιοσυγκρασια.
Στο εξωτερικο απο την αλλη, θα αντιμετωπισω διαφορα προβληματα. Θα πρεπει να βρω πανεπιστημιο (δλδ εχω βρει πολλα, και με καποια εχω επικοινωνησει, αλλα υπαρχει διαφορα μεταξυ της επικοινωνιας και του τελικου "deal") θα πρεπει να βρω part-time δουλειά, καθώς δεν γνωριζω τις γλωσσες που μιλουν στη Β.Ευρωπη και θα εχω μειονεκτημα εναντι των ημεδαπων διεκδικητων, θα πρεπει να βρω και να μεινω σε σπιτι, (δηλαδη αυτο που οι Δανοι και οι Ολλανδοι αποκαλουν "σπιτι"...), να πηγαινω απο αγγελια σε αγγελια και απο συγκατοικηση σε συγκατοικηση. Δεν με απασχολει να σπαταλησω τα νεανικα μου χρονια μεσα στη μιζερια (ειμαι 23 χρονων) αλλα οχι και τοσο ρε γμτ.
3: Μικροαστικες και κομπλεξικες αντιληψεις λογω ηλικιας.
Εδω εννοω το εξης θεμα: Η διαμορφωση και η ιδιοσυγκρασια ενος ανθρωπου εχουν διαμορφωθει ήδη απο την ηλικια των 20 χρονών. Αυτο σημαίνει, οτι μέχρι την ηλικα των 19-21 χρονων, ημουν αρκετα φιλελευθερος και ανοιχτομυαλος σε νεες προτασεις πανω σε νεο τροπο ζωης και ευκαιρίες. Τωρα, στα 23 μου, εχω "παραξενεψει" καπως, με την εννοια οτι η ιδιοσυγκρασια μου, οι προτιμησεις μου, ο τροπος συμπεριφορας μου κλπ κλπ εχουν επηρεαστει απο την Ελληνικη κουλτουρα και πλεον ειναι πιο δυσκολο για μενα να τα εγκαταλειψω ολα αυτα για να ενστερνιστω μια ξενη κουλτουρα. Για παραδειγμα, παλαιοτερα δεν ειχα προβλημα να φυγω στο εξωτερικο και να μην τηλεφωνω καν στους γονεις μου (το εκανα οσο σπουδαζα στην Αθηνα βασικα!). Τωρα νοιωθω πιο "προσκολλημενος" σε αυτους και μου ειναι αβολο να ζω σε αλλη χωρα απο αυτους. Παλαιοτερα πιστευα οτι ακομα και αν κλεισει η επιχειρηση μας εμενα δεν θα με ενδιεφερε διοτι θα εβρισκα αλλη δουλεια. Τωρα σκεφτομαι τους κοπους του παππου μου να ανοιξει αυτο το μαγαζακι 90 χρονια πριν για να το προσφερει στο πατερα μου για να το προσφερει αυτος σε μενα. Ακουστε δηλαδη κατι μικρο-κομπλεξικες αντιληψεις που μου εχουν μπει στο κεφαλι εντελως ξαφνικά. Ιδιαιτερα με την επιχειρηση εχω προσκολληθει τοσο πολυ που νοιωθω "οικογενειακο" χρεος μου να την αναλαβω και να συνεχισω να την "τρέχω". Πολλές φορες εχω σκεφτει οτι αυτη η αντιληψη με κρατα μακρια απο το να φυγω στο εξωτερικο και να ακολουθησω τα όνειρα μου. Επισης σκεφτομαι ποσο θα στενοχωριοταν ο παππους μου ( ο οποιος εχει πεθανει μια δεκαετια τωρα...) αν ζουσε και μαθαινε οτι εγω δεν θα αναλαμβανα την επιχειρηση του. Οσο χαζα και ηλίθια και αν ακουγονται αυτά, είναι πραγματα που μου εχουν μπει στο κεφάλι και με εμποδιζουν απο το να δω το πραγματικο μου συμφέρον.
Με αλλα, απλουστερα λογια, οσο μεγαλωνω θελω να "βολεψω" και να σταθεροποιησω καπως τη ζωη μου, παρα να μπαινω σε νεες περιπετειες.
Μια αλλη πραγματικα κομπλεξικη και "νοσταλγικης" φυσης σκεψη που μου εχει μπει στο μυαλο ειναι οτι, ενω παλια με θυμομουν να ελεγα "θελω να παω να ζησω στη Νεα Υορκη" και "Θελω να ταξιδεψω σε ολο το κοσμο" τωρα το βρισκω καλυτερο να μεγαλωσω (και να πεθανω) στη πολη που μεγαλωσα. Κοντα στο σχολειο μου, παρεα με τους φιλους μου, παρεα με τους παλιους συμμαθητες μου, και να μοιραζομαστε και να απολαμβανουμε τις κοινες αναμνησεις μας. Προκεται δηλαδη για ενα τροπο σκεψης ρομαντικης, ιδεολογικης και "γεροντιστικης" φυσης που δεν την ειχα παλαιοτερα!!!!
Παρα τις ερευνες που εχω κανει, δεν μπορω να εξηγησω αυτη τη ξαφνικη αλλαγη σκεψης τα τελευταια 2 χρονια.
4: Το προβλημα της μη-αναστρεψιμης επιλογης.
Το τέταρτο θέμα που με βασανίζει είναι ο βαθμός κατά τον οποιο η επιλογή μου θα είναι αναστρέψιμη.
Αν για παραδειγμα ζησω στην Ελλαδα και μεχρι την ηλικια των 35 δω οτι δεν τα βγαζω περα? Τι θα κανω? Θα φυγω στην ηλικια των 35 για μεταπτυχιακο στο εξωτερικο? Και αν εχω παιδί?
Αν απο την αλλη δυσκολευομαι να επιβιωσω στο εξωτερικο, υποφερω και αποτυχω στη δουλεια μου, μηπως θα αρχισω να βριζω την ωρα και τη στιγμη που εγκατελειψα την οικογενειακη επιχειρηση για να ακολουθησω αυτο που μου αρεσει να κάνω???? Διοτι ενα πραγμα που μισω είναι να φτασω σε μια ηλικία και να ανακαλύψω οτι εκανα μεγαλα λαθη στη ζωη μου που κοστισαν τα νεανικα μου χρόνια.
Οπως ειπα και στην αρχη του κειμενου, μου λειπει ο αυθορμητισμος διοτι θελω να αναλυω τα παντα με ακριβεια ωστε να γνωριζω με πολυ λιγα ποσοστα λαθους/αποκλισης το αποτελεσμα των πραξεων μου. (Με απλα λογια θελω να μαντευω το μελλον).
Αυτο που με εκνευριζει περισσοτερο, είναι οτι στην ηλικα των 45-50 χρονών, θα γνωριζω ποια αποφαση επρεπε να είχα πάρει και ποια όχι. Αλλά τότε πλέον θα είναι αργά...
Εσεις τι πιστευετε? Αξιζει να αφηνατε τη χωρα σας και μια σιγουρη δουλεια, ενα σιγουρο κομματι ψωμι, για να κανετε μια δουλεια που σας γεμιζει, ή το θεωρειτε πολύτελεια αυτη την εποχή?
Αξίζει να μπεις σε νεους κόπους και μπελάδες χωρις να γνωρίζεις πως θα είναι το μέλλον, και αν η αποφαση αυτη θα βγει σε καλό ή σε κακό?? Αξίζει να παρατησετε τη πολη σας, τους φιλους σας, και γενικοτερα τα πραγματα με τα οποια μπορει να ειστε λιγο συναισθηματικα δεμενοι, για να φυγετε απο αυτον τον μικροκοσμο και να τα ανταλλαξετε με καλυτερο εργασιακο περιβαλλον και καλυτερες χωρες? (Προφανως εννοω τη Β.Ευρωπη και τις Αγγλο-Σαξωνικες χώρες)
