Originally Posted by
howtodream8
sot86, καλησπερα...καταφερα να διαβασω μεχρι την τριτη γραμμη χωρις να μην βουρκωσω και μεχρι το τελος της αναγνωσης δεν αντεξα. Και αυτο γιατι περα απο την απωλεια που ειναι φυσικα ενα συγκλονιστικο γεγονος, η σχεση που περιγραφεις με τη μητερα σου μοιαζει πολυ με αυτη που εχω με την δικη μου. Ετσι ακριβως λεει και η μητερα μου, οτι ο,τι και αν συμβει αυτη παντα θα με αγαπαει και θα με προσεχει πιο πολυ απ'ολους, οσο και αν συνεχιστει η κατρακυλα, οσο κακους ανθρωπους και αν βρω, οσο και αν πονεσω και απομωνωθω και ειμαι αποκρουστικη, αυτη ακομη θα με αγαπαει. Κι επειδη στην ουσια εχω μονο αυτην στον κοσμο, σκεφτομαι συνεχεια οτι αν την χασω θα πεσω μαζι της στον θανατο. Οπως βεβαια καταλαβαινεις, αυτες ειναι βαθια φορτισμενες συναισθηματικα σκεψεις που η μανουλα σου και η δικια μου σαφως δε θα ηθελε ποτε μα ποτε να κανουμε. Καποια στιγμη της ειχα εξομολογηθει οτι ο μονος λογος που παρακαλουσα στο νοσοκομειο να με σωσουν απο μια αποπειρα ηταν για να ξαναδω το χαμογελο της. Δεν υπηρχε αλλος λογος. Και το ειχα ονειρευτει εντονα. Παρολαυτα, η σχεση αυτη εξαρτησης που υπαρχει προκαλει ταυτοχρονα και πολλα αλλα προβληματα που δυσλειτουργουν τη ζωη μας. Σκεψου δηλαδη οτι μονο στην ιδεα οτι μπορει να μεινω χωρις αυτην, με πιανει κριση αγχους, βαζω τα κλαματα, παω και την αγκαλιαζω πολυ σφιχτα και αλλα τετοια....Η μαμα μου οπως και η δικια σου φανταζομαι, δε θα ηθελαν ποτε να φερομαστε ετσι και να πονεσουμε αντιστοιχα στο δεκαπλασιο στην απωλεια τους. Ο,τι και να γινει, οπως και αν ερθουν τα πραγματα, η αγαπη της μανουλας παραμενει, ακομη και ως αναμνηση. Οταν εμενα εκτος Ελλαδος και δεν την ειχα κοντα μου, προσπαθουσα στις δυσκολες στιγμες να φερνω στο μυαλο μου καποια λογια της, την μυρωδια της, την απιστευτη αισιοδοξια που κουβαλαει και ηταν πηγη εμπνευσης για να συνεχισω τον αγωνα μου.
Γλυκια μου, οφειλεις στον εαυτο σου και στην μανουλα σου να παραμεινεις ψηλα, δυνατη. Και ναι, ισως οντως χρειαστει ενα διαστημα να ακολουθησεις καποια αγωγη και τωρα θα σου φαινεται ματαιο και βουνο. Οπως λεσ χαρακτηριστικα, πιστευεις οτι μετα την θεραπεια θα ξανακυλησεις. Και αυτο μεσα στο προγραμμα ειναι. Πολλα μπορουν να συμβουν μεχρι να φτασεις στην αποδοχη και τη συνειδητοποιηση. Ομως η ζωη ειναι ετσι, αναπαντεχη και απροβλεπτη, πολλεσ φορεσ σκληρη και βιαιη, εμεις ομως ειμαστε παικτες και πρεπει να συνεχισουμε μεχρι το game over. Δυναμη θα βρεις απο εσενα την ιδια, αλλα στο κοντινο μελλον, τωρα ειναι πολυ νωρισ ακομη για να δραστηριοποιηθεις και να κανεις οτιδηποτε για να ξεχνιεσαι. Δεν ειμαι της αποψης του 'ξεπερασε το'. Αυτο θα ερθει με την παροδο του χρονου, η πληγη ειναι πληγη και θα παραμεινει για παντα, παρολαυτα καποια μερα θα μπορεσεις να πορευτεις παραλληλα με αυτην, χωρις να μενεις πισω.
''The mother-child relationship is paradoxical and, in a sense, tragic. It requires the most intense love on the mother's side, yet this very love must help the child grow away from the mother, and to become fully independent''.