Έχω μεγάλο πρόβλημα με την αργοπορία. Είμαι ασυνεπής, καθυστερώ σε όλα τα ραντεβού και στην ουσία αυτό είναι άλλο ένα αποτέλεσμα της αναβλητικότητας που με διακατέχει, αλλά αυτή είναι άλλο και μεγάλο θέμα από μόνη της , θα με διακατέχει καιρό ακόμα και έχω πάψει να ελπίζω σε άμεση λύση.
Δεν έχω φτάσει ποτέ στην ώρα μου πουθενά. Είμαι τελείως εκτός προγράμματος. Το είχα από πάντα αυτό το πρόβλημα, το πάλευα αρκετά και το έσωνα πάντα την τελευταία στιγμή. Όμως από τότε που αρρώστησα ψυχολογικά, έχει επιδεινωθεί τραγικά με αποτέλεσμα να με κράζουν όλοι και να τσακώνομαι συνέχεια, και να προσπαθώ να αποδείξω ότι δε στήνω τους άλλους από αδιαφορία. Πρώτα κουράζω τους άλλους με τη συμπεριφορά μου και μετά με κουράζουν αυτοί με παράπονα. Με μερικούς ανθρώπους μου δημιουργούνται και νεύρα και εγωισμοί γιατί υποπτεύομαι πως δεν ενδιαφέρονται πραγματικά ή δε θέλουν να με δεχτούν με τα ελαττώματά μου, οπότε δεν έχει νόημα να αλληλοκουραζόμαστε.
Πολύ χονδρικά, η καθυστέρηση μπορεί να είναι από μισή ώρα μέχρι 2 ώρες. Έχω βαρεθεί να με κράζουν, σε σημείο που δε θέλω να με περιμένουν καν. Τους λέω να πάνε και θα τους βρω αν είναι ακόμα εκεί. Όταν πάλι πρόκειται για δική μου δουλειά και δε με περιμένει κανείς, (π.χ. δημόσιες υπηρεσίες) μπορώ να γίνω αηδιαστικά αναβλητική και να μην πάω, μέχρι να εξαντλήσω όλα τα dead lines. Μόνο μια φίλη μου το έχει αποδεχτεί πλήρως και μου λέει π.χ. να τα πούμε στις 10, για να είμαι εκεί 11. Μέχρι και ο ψυχίατρος μου κλείνει ραντεβού δήθεν μισή ώρα νωρίτερα και το υποψιάζομαι αλλά το δέχομαι γιατί μόνο έτσι βγαίνει άκρη.
Και η αργοπορία δεν είναι μόνο στα ραντεβού, αλλά παντού. Αργώ να κοιμηθώ, αργώ να ξυπνήσω, αργώ να απαντήσω σε τηλ και μηνύματα, αργώ να κάνω ο,τιδήποτε. Απλά το θέμα των ραντεβού περιλαμβάνει και άλλους και δημιουργούνται παρεξηγήσεις και νιώθω συνέχεια τύψεις. Υπάρχει κανείς με ανάλογο πρόβλημα και πως αντιμετωπίζεται?
