Ανχος φοβος απορηψης ντροπη.Μια συμβουλη!
Παιδια καιρο εχω να γραψω εδω και πιστευω πως εχω καλυτερεψει σε σχεση με παλιοτερα αλλα ακομη δεν εχω πολυ επικοινωνεια με τους ανθρωπους παρολο που εχω αλλαξει τα συναισθηματα μου και θελω να βρω καποιον για παρεα δεν εχω καταφερει τιποτα ακομη.Οπως εχω ξαναπει ο μονος χωρος που βλεπω κοσμο ειναι στο σχολειο.Εκει οι περισσοτεροι εχουν την παρεα τους και δεν τους ενδιαφερει να βγουν με καποιον αλλο.Μπορει ετσι να νομιζω εγω αλλα μια 2 φορες που εχω προσπαθησει να πω στους πιο στενους "φιλους" μου απο εκει να βγουμε απετυχα αφου τελικα δεν εγινε τιποτα.Στους υπολοιπους απλα δεν μπορω να παω και να τους το πω αφου ισα ισα που μιλαμε(παλιοτερα δεν μιλαγα σχεδον με κανενα).Εχω καταπολεμιση επισης σε ικανοποιητικο βαθμο την ζηλεια μου και την λυπη αν και ωρες ωρες με καταλαβαλει.Αυτο ομως που πασχιζω να αποκτησω αν και ακομη δεν εχω καταφερει τιποτα ουτε εχω βρει καποιο τροπο να το κανω ειναι το θαρος.Απο παντα ημουν ντροπαλος σε αρκετα μεγαλο βαθμο, ισως φταινε και οι καταστασεις που με εκαναν ετσι.Και ακομη χειροτερα πιστευω πως Εχω φοβερο ανχος και φοβο για την απορριψη.Δηλαδη δεν το πιστευω ειμαι σιγουρος αν και αυτο τελευταια το πολεμαω αλλα δεν εχω φτασει εκει που θα ηθελα και δεν ξερω αν θα το καταφερω.Δηλ για να κταλαβετε ΠΑΛΙΑ μπορει να περπαταγα στον δρομο και να εβλεπα απο μακρια καποιον η καποια γνωστο μου και να αλλαζα δρομο ωστε να μην με δουν επισης το να πλησιασω καποια κοπελα μου φαινοταν ακατορθωτο οπως και το να μεινω μαζι της.Στο μυαλο μου ολα εμοιαζαν ευκολα αλλα στην πραξη ηταν πολυ δυσκολα.Τωρα ενταξει αν δω καποιον στο δρομο μπορει να μην αλλαξω δρομο αλλα αυτο δεν ισχυει οταν βλεπω μερικα ατομα συγκεκριμενα.Ομως το να πλησιασω καποια ακομη φανταζει ουτοπικο και μονο που σκεφτομαι κατι τετοιο με διαπερναει ενα ανχος που εστιαζετε κυριως στο στομαχι
και μια ντροπη πως θα μοιαζω με ηλιθιος.Δηλαδη να τωρα ειναι μια κοπελα που μου αρεσει με την οποια ειχα με μιλησει λιγο πριν 3 4 χρονια αλλα εγω την θυμαμαι και την βρικα στο facebook και ειπα να την κανω αλλα και μονο στην σκεψη να της μιλησω νιωθω πολυ αβολα.ισως ειναι καλυτερα να μεινει ενας ανεκπληρωτος "ερωτας" οπως τοσες αλλες;Μηπως τελικα φταιει που ειμαι ετσι επιεδη φοβαμε το τι θα πουν οι αλλοι για εμενα και λεω απο το να με κρινουν οι αλλλοι καλυτερα να μην κανω τιποτα για να μην τραβαω την προσοχη.Φοβαμε να πω πως μου αρεσει αυτη,θελω να κανω αυτο εκεινο ...για να μην πουν τιποτα για μενα.Για να ανακαιφαλαιωσω φοβαμε την απορηψη ειμαι πολυ ντροπαλος φοβαμε μην πουν οι υπολοιποι τιποτα για εμενα και πολλες φορες νιωθω πως κανεις δεν μου δινει σημασια(δεν ειναι απλα στο μυαλο μου ετσι ειναι η πραγματικοτητα)Δηλαδη πως να κανω καποιο νεο φιλο;Μηπως ολο αυτο ξεκιναει μεσα απο την οικογενεια μου;Αν ειχε κανεις την ορεξη και διαβασε ολο αυτο ας μου πει κατι το οτιδηποτε μια δικια του επμειρια συμβουλη οτι νανε μπορει να βοηθησει:confused:.