Θέλω να πεθάνω, δεν έχω όρεξη για ζωή
Καλησπέρα σας,
Είμαι Καθηγητής σε Παν/μιο του εξωτερικού (Αμερική). Γενικά επιτυχημένος, γνωστός στο χώρο μου, οικονομικά πολύ καλά, και αυτό που θα έλεγαν τυχερός.
Επίσης - ντρέπομαι να το πώ - εμφανίσημος, αθλητής επί 20ετία κλπ. Συγνώμη, δεν θέλω να φανώ αλαζόνας, απλά δίνω ένα context για να καταλάβετε ότι δεν είναι όλοι όσοι επιθυμούν να τελειώνουν σε δύσκολη κατάσταση. Θεωρητικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πολύ καλά, αλλά όπως ξέρετε το εξωτερικό δεν αντιστοιχεί με το εσωτερικό μας δυστυχώς.
Έχασα πρόσφατα την αρραβωνιαστικιά μου λόγω κάποιας πολλαπλής διαταραχής. Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος για την διάγνωση (είμαι στον χώρο) επειδή όπως ίσως θα ξέρετε, όλα αυτά είναι δυσδιάκριτες διαγνωστικές κατηγορίες που απλά δίνουν μία κατέυθυνση στην θεραπεία αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν σε κάποιου είδους "πραγματικότητα". Βέβαια αυτή ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι έχει κάτι κι εγώ από διακριτικότητα δεν το έθιξα (γιατί ήξερα ότι ντρέπεται και δεν εμπιστεύεται εύκολα γιατί πιστεύει ότι θα εκτεθεί) αν κ έχω καταλάβει από ενδείξεις κ μαρτυρίες 3ων. Λοιπόν έφυγε. Ας πούμε ότι αποσύρθηκε από την ζωή μου και "έκλεισε τον διακόπτη". Δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί της. Χωρίσαμε πρώτη φορά επειδή "δεν την αγαπούσα κ την μείωνα". Οι κατηγορίες αυτές ήταν επαναλαμβανόμενα patterns στην ζωή της με συνεργάτες της, εργοδότες της κλπ. Είχε αλλάξει πολλές δουλειές, συνεργάτες, σχέσεις (όπως έμαθα εκ των υστέρων, είχε κάνει και απόπειρα αυτοκτονίας). Μετά την έχασα αλλά την αγαπούσα και, όταν την ξανασυνάντησα τυχαία, ξαναμείναμε μαζί. Με ρώτησε αν θα την παντρευτώ, είπα ναί. Μείναμε μαζί, δήλωνε τρελλά ερωτευμένη παντού. Το ένοιωθα ότι με αγαπούσε αλλά ταυτόχρονα με ζήλευε. Αυτό είναι πολύ ανθυγιεινό, αλλά προσπαθούσα να την βοηθήσω να πετύχει. Κάποτε ξανάφυγε γιατί "δεν την αγαπούσα". Δίνω μια σύντομη, ρηχή περιγραφή αλλά υπάρχει πολύ backround.
Είχα πολλές σχέσεις νεότερος (ήμουν κάπως επιπόλαιος όπως πολλοί νέοι άντρες μέχρι κάποια ηλικία) αλλά μόλις την γνώρισα δεν ξανακοίταξα άλλη. Το πόσο την αγαπώ δεν μπορώ να το βάλω σε λέξεις.
Άρχισα, μετά τον πρώτο χωρισμό, ψυχανάλυση. Η διάγνωση και συμβουλή του ψυχίατρου, "δεν έχεις τίποτα, ούτε καν καταθλιπτικό επεισόδιο, αλλά η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τον εαυτό σου και να χειρίζεσαι καλύτερα τις καταστάσεις". Αν και κατάλαβα πολλά για τον εαυτό μου κ τήν Α., την ξαναδέχτηκα στην ζωή μου (την αγαπώ πολύ αλλά αυτό σας το είπα ήδη) και ακολούθως ξαναέφυγε. Με κατηγόρησε για πολλά και με γέμισε ενοχές. Είναι πολύ ικανή σε αυτό και εγώ είμαι μάλλον receptive στις κατηγορίες. Πρόσφατα έμαθα ότι παραδέχθηκε πως "ίσως δεν έφταιγε ο Αλέξανδρος". Της ξαναείπα ότι την αγαπώ και θα είμαι μαζί της αν τα ξαναβρούμε. Ξέρω ότι ίσως κάνω ένα τραγικό λάθος αλλά δεν θεωρώ την (όποια επιτυχημένη) καριέρα ισοδύναμη μιάς (ευτυχισμένης) οικογενειακής ζωής. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να μην είναι ευτυχισμένη η ζωή μας αλλά ξέρετε πως πιστεύει κανείς ότι με την κατάλληλη βοήθεια ίσως τα πράγματα θα πάνε καλά. Ευχαρίστως θα παράταγα ό,τι έχω για να είμαι μαζί της και να κάνω μία απλή δουλειά - οτιδήποτε χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν κ ζητάω συγνώμη εκ των προτέρων για το "απλή δουλειά".
Γενικά, πέφτω. Η ψυχανάλυση με έχει βοηθήσει σε πολλά αλλά μέχρι ένα σημείο. Αλλά το χάνω σιγά σιγά. Χαρά δεν έχω, όρεξη για δουλειά όχι. Θέλω να πεθάνω και σκέφτομαι την αυτοκτονία. Στους λίγους ανθρώπους που μιλάω δεν λέω τίποτα γιατί, αν τελικά το κάνω, δεν θα δώσω προειδοποίηση. Γενικά προειδοποίηση δίνουν όποιοι μέσα τους δεν το θέλουν πραγματικά (αν και δεν μου διαφεύγει ότι εδώ, στο forum, δίνω, το οποίο είναι ενθαρρυντικό). Εγώ όμως έχω κουραστεί, ατέλειωτα χρόνια σε πτυχία, μάστερ, εργασία σε διάφορες χώρες, μετά διδακτορικό, δημοσιεύσεις, ανέλιξη στον δύσκολο ακαδημαικό χώρο. 'Ηθελα πιά να έχω οικογένεια. Έχω καλές μέρες (πχ στο αμφιθέατρο με τους φοιτητές το διασκεδάζω) αλλά και πολλές κακές (γυρίζω σπίτι κ δεν έχω όρεξη να βγώ κ να έχω μια έστω υποτυπώδη κοινωνική ζωή).
Γλυστράω. Να σας πω ότι - αν και οπαδός της ψυχανάλυσης - είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο Θεό. Αλλά όλα αυτά είναι λίγο διανοητικά (εκτός από την πίστη) και δεν κάνουν resonate μέσα μου συναισθηματικά. Νοιώθω "χαλασμένος" και δεν πιστεύω ότι θα "φτιάξω" μετά από αυτό. Μου λείπει η αγάπη μου και δεν δέχομαι ότι επειδή έχει προβλήματα θα πρέπει να την παρατήσω όπως μου λένε όλοι - ακόμα και πολλοί δικοί της άνθρωποι που με γνώρισαν, με αγάπησαν και ήθελαν να μας δούνε μαζί. Όπως επίσης μου λένε ότι "δεν έχεις καταλάβει την αξία σου, μπορείς να έχεις όποια θέλεις". Μα δεν θέλω την όποια "καλή περίπτωση", θέλω την αγαπημένη μου με τα καλά της και τα αρνητικά της. Ξέρω ότι θα έχω δύσκολη ζωή μαζί της αλλά την έχω αγαπήσει πολύ.
Θέλω να πεθάνω. Περιμένω να τελειώσω το διδακτικό εξάμηνο για να μην αφήσω τους φοιτητές μου στη μέση και να αφήσω λίγό χρόνο μήπως και η Α. μου απαντήσει.
Ξέρω ότι θα μου πείτε να μην το κάνω αλλά - πέρα από τέτοια trivial σχόλια κ προτροπές - θα εκτιμούσα κάποια βαθύτερη παρατήρηση. Με συχωρείτε αν σας κούρασα.
Α.
