Μπερδεμενη....

Καλησπερα σας...Λογω αυπνιας και μοναξιας αποφασισα να μοιραστω το θεμα μ μαζι σας... Χωρισα απο μια σχεση 2 ετων,,,ομως αυτο που με απασχολει ουσιαστικα ειναι ο εαυτος μου και καποιες περιεργες αντιδρασεις μου... Τον ειχα ερωτευτει παραφορα..περυσι με χωρισε γιατι ειχα γατζωθει επανω του και τον πιεζα υπερβολικα...μετα απο καιρο μου ζητησε να τα ξαναβρουμε και να προσπαθησουμε να ειμαστε καλα....το καταφεραμε για ενα διαστημα ομως μετα αρχισα να τρελαινομαι..εβρισκα αφορμες να τσακωθουμε..εκανα τρομερες σκηνες ζηλιας κλπ..εκεινος εκανε υπομονη κ προσπαθουσε να με ηρεμησει...μου εδωσε πολλα και μ αγαπουσε..οταν ισσοροπησε η σχεση μας εγω ενιωθα κενη..ηταν σαν το δραμα και η στεναχωρια να με εκαναν καλα κ οταν ηταν ολα ηρεμα δεν αντεχα..σταματησα να εχω διαθεση για σεξ..ηθελα απλα να τον ακουω και καμια φορα ουτε αυτο...η κατασταση ηταν μια ετσι και μια ενιωθα οτι τον λατρευω και ξαναημουν καλα...μεσα σε ολα αυτο γνωρισα καποιον..δεν ειμαι καθολου περηφανη που το λεω...αλλα τον απατησα αρκετες φορες και ειχα αρχισει να δενομαι με εκεινον που γνωρισα..καπου εκει αποφασισα να χωρισω αλλα τελευταια στιγμη δεν το εκανα και αποφασισα να δωσω ενα τελος στο λαθος που εκανα και να κανω τα παντα για τη σχεση μου...με προλαβε ομως το αγορι που ειχα γνωρισει ο οποιος μου ειπε να το αφησουμε..εκει εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μ...ημουν χαλια και ξεσπουσα στο αγορι μ...δεν ηξερα τι συνεβαινε μεσα μου καθολου...επειδη ενιωθα τυψεις ουσιαστικα δημιουργουσα προβληματα και καβγαδες ωστε να αναγκασω το αγορι μου να μ χωρισει και να τιμωρηθω για αυτο που του εκανα..ετσι κι εγινε...δεν αντεξε να με βλεπει αδιαφορη και με χωρισε...και καπου εκει εχασα τη γη κατω απ τα ποδια μου..γιατι εχασα εναν ξεχωριστο ανθρωπο..γιατι τα κανα θαλασσα ολα..σας παρακαλω πριν με κατακρινετε και πειτε καποιο κλισε του τυπου τον απατησες ντροπη η θελεις φτυσιμο για να κολλησεις..να σας πω πως δεν ειναι ετσι..πιστευω οτι απλα οταν κατι παει καλα αρνουμαι να το δεχτω γιατι πιστευω πως δεν μου αξιζει και ουσιαστικα το χαλαω μονη μου για να βρεθω και παλι πληγωμενη...με βασανιζει τοσο πολυ ολο αυτο...προσπαθω ν πατησω στ ποδια μου...ξερω πως εγω κατεστρεψα τη σχεση μου μονη μου..οπως κανω παντα...δεν ξερω γιατι εκτιμαω την πραγματικη ευτυχια αφου την χασω... μηπως εχω αναγκη το δραμα στη ζωη μου τελικα και που οφειλεται αυτο...τι ειναι ολο αυτο?? πραγματικα σκεφτομαι να επισκεφτω εναν ψυχολογο να με βοηθησει να δω τι μου γινεται...και ισως επρεπε να το ειχα κανει νωριτερα για να σωσω τη σχεση μου...

λογο αυπνιας http://www.youtube.com/watch?v=ulV4_2NLIus βλεπω να απαντω εγω πρωτος! δε ξερω αν το πετυχα αλλα μου φαινεσε σαν να δυσκολευεσαι να αντιμετωπισεις αυτα που σου συμβαινουν κ δε μπορεις να ελεγξεις τα συναισθηματα σου κ μετα καπως ψαχνεσε να δεις τι συνεβει θες να το συζητισουμε παραπανω? εγω μπορω να παρλαρω παρα πολυ αρκει καπιος να τον ενδιαφερουν οσα λεω.

εχω αυπνιε.ς παλυ λυπαμαι αν δεν ειμαι πρηγορικος απεναντισου. ομως σε σεβομαι κι θαμε αληθης. δεν αξιζεις υποκρισια δειχνεις αξια κι εξυπνη κοπελα με αισθηματα
αυτο που κανες ξερουμε οτι ναι λαθος, υποκηψες στην αδυναμια τη ηδωνης, το να αγαπας.,το να δινεις να υποσχεσαι ψυχη κι σωμα για καποιο δυαστημα σε ενα ανθρωπο που ερωτευθηκες θελει τσαγανο, πρεπει να σε συγουρη απο πριν οτι θα αντεξεις στον πιρασμο. οτι θα σε πιστη, ξερω οτι δεν ειναι ευκολο κι δε καμω τον αγιο ολοι μας εχουμε κανει μια προδοσια. αλλα γτ?? γιατι βρε κουκλαμου δεν βρησκεις το θαρρος ? γτ. δεν παραδεχεσαι το σφαλμασου κι την αδυναμιασου προς την ηδωνη? γτ δε λες οτι υποκιψες στη σαρκικη απολαυση στην ευχαριστηση της ικανοποιησης απο εναν αλλο ανδρα? γτ δε το λες. ετσι ωστε τωρα που κιδευεις τονωερωτα που σκοτωσες. τωρα την ηστατη αυτη στιγμη να του χαρησεις την αξιοπρεπια που πρεπει μονο αν εισαι ειλικρηνεις προς αυτο! οχι προς "αυτον "που αγαπησες αλλα προς τον εαυτοσου προς το συναισθηαμα που εζησες. νομιζω οτι θα πρεπει να βρεις το θαρρος κι να εισαι σωστη.να λες την αληθεις στην καρδουλασου.

συγνωμη που δεν υποταχθηκα στην επιθιμιασου για να μη σε κρινω,αλλα ειμαι αληθινος, ειμαι κι θα σου γραφω οπως πραγματικα
θες κι αξιζει η καρδουλασου, γτ μπορει να σε λαθος αλλα ειμαι ο τελευταιος που θα σε κρξει,ειμαι. αυτος που εχει χασει την ευκερεια για μια ομορφη ζεστη κι χαρουμενη οικογενεια

παντος αυτο που λες. αυτοκαταστροφη. στην ζωημας το εχουμε αρκετοι,δυστυχως.πανω που χουμε παλεψει που αγονιστει να καταφερουμε κατι, ειτε να ζεστανουμε την μοναχικη καρδιαμας μεσα σε μια αξιολογη αγγαλια! να βρουμε ενα ομορφο ερωτα δλδη. μεχρι το να δουλεψουμε κι να αποκτισουμε ηστερα απο μοχθο την επαγκελματικη. κατακτιση μας. αλλα κι οποιο αλλο αγαθο κι στοχο ου βαζουμε κατι παθαινουμε κατι μας κυριευει. σαν μια αλλη δυναμη που μας εξουσιαζει κι σαν δαιμονισμενοι μονομιας τα γκρεμιζουμε! αυτοκαταστρεφομαστε παθιασμενα! νιωθω προσωπικα σαν να λυτρωνομαι απο την ησυχια. του χορτατου! αυτου που βολεφτηκε κι μοναχας απολαμβανει. .εκει ερχετε αυτο το κακο που θελει να μας κανει να τα γκρεμισουμε ολα επειδη εχουμε βαθιa. μεσα στα μαραμενα φυλα της καρδιας μας την επιθημια να λαχταρουμε ξανα! να γινουμε παλυ κυνηγη του ονειρου μας. μας δαμαζει πλεον το παθος να ξανα μπουμε στην περιπετια για να ξανα παλεψουμε να ξανα κινδινεψουμε με όδηγο την ελπιδα προς τον νεο μας στοχο.
δε ξερω αλλα καπως ετσι το εξηγω αυτο το αυτοκαταστροφικο παθος, αν κι μακαριζω να ειχα ασυτο τον ερωτα για δημιουργια προς την επεκταση των ως τωρα κεκτημενων κι οχι προς την καταστροφη κι παλυ απο την αρχη