ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Καλησπέρα,
είμαι καινούρια και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου. Θα χαρώ να ακούσω τις γνώμες σας. Εδώ και 8 χρόνια γνωρίζω κάποιον άντρα με τον οποίο καταγόμαστε από το ίδιο μέρος και συναντιόμαστε μόνο εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες με τον οποία έχουμε δέκα πέντε χρόνια διαφορά ηλικίας. Πάντα μεταξύ μας υπήρχε μία τυπική φιλία και αρκετές φορές ανταλλάξαμε τα νέα μας στο πλαίσιο του κοινού μας κοινωνικού κύκλου. Τις περισσότερες φορές θα με πείραζε έντονα, καθώς έχει εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και θα γελούσαμε δυνατά. Και οι δύο για μεγάλο διάστημα βρισκόμασταν σε σχέση, οι οποίες πλέον αποτελούν παρελθόν πλέον. Ομολογώ πως πάντα τον θεωρούσα γοητευτικό, αλλά δεν πίστευα πως θα γινόταν ποτέ κάτι μεταξύ μας. Πριν τρία χρόνια και για ένα μήνα ήμασταν κάθε μέρα μαζί, καθώς ο τόπος είναι μικρός και οι επιλογές λίγες, ελεύθεροι πλέον και οι δύο. Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν και πάνω σε ένα ακατάσχετο γέλιο και με άφθονο αλκοόλ στο αίμα φιληθήκαμε. Εκείνον τον μήνα ακολούθησαν πολλά πειράγματα, πολλά φιλιά και πολλά λάθη από πλευράς μου. Εμένα φούντωνε το πάθος μέσα μου και τον ήθελα και εκείνος κρατούσε την ίδια στάση φιλική/ ερωτική που ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν. Όμως, ένιωθα να με απορρίπτει! Να παίζει μαζί μου και μετά τον ολέθριο εκείνο μήνα, που χωρίς να έχει συμβεί τίποτα ουσιαστικό εγώ βρέθηκα να την έχω πατήσει μαζί του για τα καλά. Γύρισα στην Αθήνα και είχα να αντιμετωπίσω δύσκολες νύχτες. Πάτησα γερά στα πόδια μου και αποφάσισα πως ήμουν υπερβολική και πως όλα αυτά τα διόγκωνα μόνη μου. Έτσι προχώρησα τη ζωή μου και το έθαψα μέσα μου. Όποτε τον συναντούσα πλέον είχα τυπικότατες σχέσεις και δεν άφηνα περιθώρια για πολλά, όσο και αν με τον τρόπο με χάδια, βλέμματα, τριψίματα, κεράσματα προσπαθούσε να με προσεγγίσει, αλλά εγώ τα έκοβα. Καρδιοχτυπούσα αλλά αυτός δεν είχε ιδέα, αρκετά μας είχε σχολιάσει η κλειστή κοινωνία για εκείνον τον μήνα. Είχαμε ανταλλάξει νούμερα αλλά κανένας από τους δύο δεν το είχε χρησιμοποιήσει ποτέ, ούτε για ευχές. Πέρασαν δυο χρόνια έτσι, εγώ να τον βλέπω και να λιώνω από μακρυά και να ρίχνω κιλά πάγου πάνω του μέχρι που έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είχα τίποτα να φοβηθηώ από τα πειράγματά του και ότι τον έχω ξεπεράσει οριστικά. Έτσι, φτάνουμε στον Οκτώβριο του 2013, όπου ένας κοινός φίλος κανόνισε μία έξοδο των τριών μας στην Αθήνα για ποτό και πήγα αμέριμνη και αδιάφορη σε πολύ κακή ψυχολογιά για άλλους λόγους. Παράτησε τον φίλο του και έκατσε δίπλα μου και όλο το βράδυ με φρόντιζε και με πείραζε όπως τότε. Δεν του έδινα σημασία και εκείνος συνέχιζε. Με κράταγε αγκαλιά και χαίδευε στις γάμπες μου, έμπλεκε τα δάχτυλά του με τα δικά μου και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, προσπαθώντας να μην δείξω τίποτα. Με γύρισε σπίτι ο κοινός μας φίλος και μου σχολίασε πως ο …. έμοιαζε σαν βούτυρο στο ψωμί μου και εγώ σαν τη βασιλίσσα του πάγου. Δεν γνώριζε τα συναισθήματα μου γι' αυτόν και του τα εξέθεσα εκείνη τη στιγμή, αλλά καθώς το συζητάμε και μας έχει βρει το πρωί χτύπησε μήνυμα στο κινητό μου που λίγο πολύ μου έλεγε πως αυτό μεταξύ μας δεν θα μείνει στα λόγια. Την επόμενη το μεσημέρι με κάλεσε σπίτι του για καφέ και πήγα. Καταλήξαμε να κάνουμε έρωτα από το μεσημερί μέχρι το βράδυ και όλα ήταν υπέροχα, καλύτερα από κάθε όνειρό μου. Επικοινώνησα μαζί του τις δύο επόμενες ημέρες και όλα καλά, αλλά κουβέντα για να συναντηθούμε ξανά. Έτσι πήρα το θάρρος και του ζήτησα να βγούμε, αλλά μου αρνήθηκε γιατί ήταν κουρασμένος. Απογοητεύτηκα, μάζεψα τα κομμάτια μου και κλείστηκα πάλι στο καβούκι μου. Μετά από ένα μήνα ακριβώς μου έστειλε να δει τι κάνω και πως είμαι και να βρεθούμε, εγώ δεν μπορούσα και καταλήξαμε να στέλνουμε μηνύματα και να μιλάμε στο τηλέφωνο μέχρι το πρωι ζητώντας μου εκείνος να ήμαστε μαζί και να το προσπαθήσουμε και πως με θέλει και θέλει να βγει άκρη μεταξύ μας και σημασία έχει να είμαστε εμείς καλά και να περνάμε καλά και να με κρατάει αγκαλιά. Η χαρά μου δεν είχε όρια, όμως την επόμενη ημέρα που του είπα να βρεθούμε όπως είχαμε συμφωνήσει μου αρνήθηκε. Ξαναμιλήσαμε άλλη μια φορά κατόπιν δικής μου πρωτοβουλίας πάλι και στα γεννέθλια μου που με πήρε να μου ευχηθεί μιλάγαμε μισή ώρα και λέγαμε τα νέα μας. Μιλήσαμε άλλη μια φορά εκτοτε και αυτό. Το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα τον συναντήσω στο ίδιο μαγαζί με τον ίδιο φίλο όπως τον Οκτώβριο και δεν ξέρω αν πρέπει να πάω ή όχι. Φοβάμαι να τον αντιμετωπίσω, γιατί συνήθως με στριμώχνει στη γωνία και με πειράζει για τα φιλιά εκείνο το καλοκαίρι και εγώ ντρέπομαι. Θα ήθελα να δοκιμάσω μία σχέση μαζί του, αλλά δεν πρόκειται να εκθέσω τα συναισθήματά μου και τον ευατό μου ξανά. Η αυτοκυριαρχία μου είναι ότι μου έχει απομείνει. Τι να κάνω; Να πάω; Σκέφτομαι πως είναι κάτι μονόπλευρο και πως άδικα θα προσπαθήσω. Είναι ανακόλουθος στα λόγια του και δεν δείχνει να με θέλει. Όμως ελπίζω. Ακόμα και την ώρα που πληκτρολογώ το κείμενο νιώθω ηλίθια που ελπίζω.