Γενικές σκέψεις περί χωρισμού

Τόσα πολλά λόγια και τόσο λίγες πράξεις από άτομα που κάποτε βασιστήκαμε πάνω τους..
Πιστεύουμε ότι θέλουμε και έχουμε ανάγκη ν'ακούσουμε από τον άλλον και το φτιάχνουμε σαν μια πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μας,ζούμε μ'αυτό,το χουμε δεδομένο και κάπως έτσι επιφανειακά νιώθουμε καλύτερα..Ίσως όλο αυτό είναι κάπου ενδιάμεσα στην απογοήτευση και τον πόνο που νιώθουμε και στο οτί αρνούμαστε να αποδεχτούμε την αλήθεια,πως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε και τελίκα και από μόνα τους δεν ήταν όπως τα βλέπαμε και τα ζούσαμε.
Όταν όμως αισθάνεσαι τότε αναπόφευκτα πιστεύεις.. πράξεις,λόγια τα πάντα γιατί πιστεύεις και στον ίδιο τον ανθρωπό σου.
Είναι τόσο δύσκολο μετά το τέλος να πάρεις την απόφαση πως τελικά ότι έζησες ό,τι πίστεψες για τον άλλον ήταν απλά κάτι ρηχό,κάτι απλά για να γίνεται χωρίς ουσία και αλήθεια μέσα του και όσο και να προσπάθεις αυτή τη σκέψη να την αλλάξεις να αποδείξεις στον εαυτό σου πως κάνει λάθος,πως κάτι σου ξεφεύγει,πως ίσως υπάρχει δικαιολογία αυτή η σκέψη να γίνεται τελικά γεγονός να μην σου αφήνει περιθώρια αμφιβολίας?Δεν γίνεται να αγαπάς,έστω να νιώθεις κατι μέσα σου που να σε τρώει και να μην προσπαθείς για αύτο,και ως προς αυτό πιστεύω δεν υπάρχει αμφιβόλια πως κάτι βλέπεις λάθος.
Τι κάνεις αν το τέλος που βιώνεις απέχει τόσο πολύ και είναι τόσο φθηνό συγκριτικά με αυτό το όμορφο που πίστευες πως κάποτε ζούσες και για το οποίο αυτή τη στιγμή μαραζώνεις?Πως τελικά να αποδεχτείς ότι κάτι που φαινόταν αμοιβαίο και σε έκανε να χαίρεσαι διπλά που μπορείς και το μοιράζεσαι να ήταν τελικά μονόπλευρο?Δεν σε πονάει εγωιστικά αλλά είναι είναι ένα βάρος που αφότου αντιληφθείς δεν μπορείς να το εξηγήσεις σε κανέναν αλλα΄ούτε και να απαλλαχθείς από αυτό,να σου πέρασει έτσι εύκολα..Καθημέρινα κάνεις σχέδια που ποτέ δεν πραγματοποιούνταιμήπως αλλάξει κάτι,μήπως συναντήσεις τον άλλον,μήπως σου εξηγήσει,μήπως μάθεις κάτι που θα τ αλλάξει όλα?και άλλα τόσα άσκοπα! Έστω πως συνεχίζεις τη ζωή σου,γεμίζεις τη μέρα σου με οτιδήποτε άσχετο δεν σε χαροποιέι τελικά γιατί δεν εχει ουσία,γίνεται απλά για να γίνει.
Δεν ξέρω γιατί να έρχονται έτσι τα πράγματα και τι λύση υπάρχει εκτός από την αποδοχή που είναι μεγάλο βάσανο τελικά,ίσως ο χρόνος φέρει κάτι που αυτή τη στιγμή δεν αντιλαμβανόμαστε.

Το κάνεις μάθηση και το αξιοποιείς στο μέλλον.

Ωραιες σκεψεις ...δειχνουν προβληματισμο..αναζητηση και λιγο πονο..τις κανω κι εγω συχνα..συνηθως νιωθω πως δεν καταληγω καπου αμεσα..οτι αργει η επεξεργσια,οτι τα χω ακανει ψιλομπαχαλο..αλλα εχω μαθει να λειτουργω ετσι..εσυ;σε νοιαζει να βρεις μια απαντηση,θες. να το μοιραστεις,τι εχεις αναγκη;

Δεν υπαρχει ανθρωπος που να μην εχει κανει αυτες τις σκεψεις. Εγω εχω καταληξει στο εξης, να εχω λογικες απαιτησεις απο τη σχεση μου, να μην ζηταω δηλαδη πραγματα που δεν μπορει να μου δωσει η κοπελα/συζυγος (ποτε βεβαια δεν ειχα το προβλημα του να ζηταω αλλα λεμε τωρα), και επισης ενα απλο πραγμα, να εχουμε επιγνωση του που βαδιζει η σχεση (ε εδω εκανα τρομερα λαθη), και να μην φανταζομαστε οτι θα λυθουν ολα καποια στιγμη απο μονα τους, οταν δεν υπαρχει θεληση και απο τις δυο πλευρες τοτε ειναι ωρα για αντιο... Το λεω καπως απλοικα βεβαια, αλλα το να προσπαθουμε να βλεπουμε και να ακουμε το τι πραγματικα συμβαινει και οχι το τι θελουμε να συμβαινει, ειναι το ποιο σημαντικο, και δυσκολο. Ελπιζω στην επομενη μου προσπαθεια να τα κανω και πραξη αυτα που λεω :)

Αν τελειωσει μια σχεση δεν σημαινει αυτοματα οτι δεν αξιζε , οτι ηταν ρηχη ή οτι δεν ηταν αληθινο αυτο που εζησες .
Δυστυχως ή ευτυχως πολλες ομορφες σχεσεις καποτε τελειωνουν . Για εμενα το ζητημα ειναι να κρατας τα μαθηματα που πηρες και να δημιουργεις ακομα πιο ομορφες σχεσεις στο μελλον.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Αν τελειωσει μια σχεση δεν σημαινει αυτοματα οτι δεν αξιζε , οτι ηταν ρηχη ή οτι δεν ηταν αληθινο αυτο που εζησες .
Δυστυχως ή ευτυχως πολλες ομορφες σχεσεις καποτε τελειωνουν . Για εμενα το ζητημα ειναι να κρατας τα μαθηματα που πηρες και να δημιουργεις ακομα πιο ομορφες σχεσεις στο μελλον.

---

Γεια στο στομα σου.

τα παθηματα σιγουρα καποια στιγμη γινονται μαθηματα,ισως όταν μπαινει στη μεση το συναισθημα καπου χανεις τις ισορροπιες,το τι ζητας και τι δινεις..παρολα αυτά συμφωνω στο ότι πρεπει να εχεις επιγνωση του τι θελεις από τον αλλον και τι περιμενεις από μια κατασταση και φυσικα το ποτε να φευγεις ..

φωτεινη αν με ρωτας συμπερασματα ακομη δεν εχω βγαλει και ολο τα σκέφτομαι τα πραγματα,είμαι σε μια φαση που μετα από μηνες αρχιζω αναγκαστικα να αποδεχομαι καταστασεις τις οποιες δεν πρεπει να αλλαξω και δεν θα το κανω αλλα αυτό που με βαραινει πιο πολύ είναι το ότι εχω αναγκη για απαντησεις,ισως για εξηγήσεις,απο σεβασμο και μονο για ο,τι καλο ειχα ζησει μ αυτόν τον ανθρωπο ,εφόσον δεν γινεται να φερουμε το χρονο πισω τουλάχιστον να καθησυχαστω σκεπτομενη πως και για κεινον ότι είχαμε ειχε ουσια,δεν ηταν μια απ τα ιδια,τελειωσε ασχημα αλλα οσο υπηρχε δεν ηταν χασιμο χρονου..