Τέσσερις συγκλονιστικές ομιλίες για την Σχιζοφρένεια και την Κατάθλιψη

Φαινομενικά, η Έλεανορ Λόνγκντεν ήταν σαν όλους τους άλλους φοιτητές. Πήγαινε στη σχολή της με αυτοπεποίθηση και ανεμελιά. Ώσπου, οι φωνές στο κεφάλι της άρχισαν να μιλάνε. Αρχικά άκακοι, αυτοί οι εσωτερικοί αφηγητές έγιναν έντονα ανταγωνιστικοί κι αυταρχικοί και μετέτρεψαν τη ζωή της σε ζωντανό εφιάλτη. Διαγνώστηκε με σχιζοφρένια, της δόθηκε φαρμακευτική αγωγή και τελικά τέθηκε στο περιθώριο από ένα σύστημα που δεν ήξερε πώς να τη βοηθήσει. Η Έλεανορ αφηγείται τη συγκινητική ιστορία της μακρόχρονης περιπέτειάς της και υποστηρίζει ότι κατάφερε να επαναφέρει την ψυχική της υγεία, όταν έμαθε να ακούει και να καταλαβαίνει τις φωνές της.



«Πειράζει να διαλύσω το γραφείο σου;» Είναι μια ερώτηση που έκανε κάποτε η Έλιν Σακς στον γιατρό της, και δεν ήταν αστείο. Καθηγήτρια Νομικής, η Σακς το 2007 είπε ανοιχτά τη δική της ιστορίας σχιζοφρένειας, ελεγχόμενη από φάρμακα και θεραπεία αλλά πάντα παρούσα. Σε αυτή την καθηλωτική ομιλία, μας ζητάει να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους με ψυχασθένειες ξεκάθαρα, ειλικρινά και συμπονετικά.



«Το αντίθετο της κατάθλιψης δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ζωτικότητα, και αυτή ακριβώς ήταν που ένιωθα να με εγκαταλείπει εκείνη τη στιγμή». Σε μια ομιλία εύγλωττη όσο και συγκλονιστική, ο συγγραφέας Άντριου Σόλομον μας μεταφέρει στις σκοτεινές πτυχές του μυαλού του την περίοδο που μαχόταν την κατάθλιψη. Αυτό τον οδήγησε σε ένα αποκαλυπτικό ταξίδι ανά τον κόσμο, όπου, παίρνοντας συνεντεύξεις από άλλους με κατάθλιψη, συνειδητοποίησε με έκπληξη πως όσο περισσότερο μιλούσε στους ανθρώπους, τόσο περισσότερο εκείνοι ήθελαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους.


Ο Κέβιν Μπριλ δεν έμοιαζε με καταθλιπτικό παιδί: αρχηγός στην ομάδα του σχολείου, παρών σε κάθε πάρτυ, αστείος, με αυτοπεποίθηση. Ωστόσο μας περιγράφει την νύχτα που συνειδητοποίησε ότι – για να σώσει την ίδια του την ζωή – χρειαζόταν να πει τρεις απλές λέξεις.
http://aikaterinitempeli.wordpress.c...4%CE%B7%CE%BD/