Αρνητικές σκέψεις και απάθεια

Καλησπέρα. Σε αυτό μου το post θέλω να γράψω λίγο αναλυτικότερα τι μου συμβαίνει και να πάρω απόψεις και γνώμες. Θέμα με τους πανικούς είχα πριν από αρκετά χρόνια, όταν αποχωρίστηκα για πρώτη φορά το σπίτι μου και ήμουν σε ένα περιβάλλον όπου δεν μου άρεσε καθόλου να βρίσκομαι. Όταν ξαναμπήκα στους ρυθμούς μου, γύρισα στο σπίτι μου, όλα έγιναν πολύ καλύτερα από πριν. Στην κυριολεξία πέταγα, έγινα άλλος άνθρωπος, έκανα πολύ καλές σχέσεις, έκανα πάρα πολλά καλά στον εργασιακό τομέα. Ας μην κουράσω με αυτά. Πρόπερσι είχα μιά καταστροφική σχέση, έδωσα όλο μου το είναι και το μόνο που δεχόμουν ήταν προσβολές και ταπείνωση. Αμέσως μετά το χωρισμό μου μου βγήκε πρόβλημα υγείας για το οποίο πλήρωσα πάρα πολλά χρήματα και όπως απεδείχθει ήταν ψυχοσωματικό τελικά. Παράλληλα έκλεισα το μαγαζί που είχα και έπιασα μιά δουλειά την οποία σιχαίνομαι. Ήμουν όμως αρκετά καλά ψυχολογικά ακόμη και συνέχισα να δουλεύω νύχτα (είμαι μουσικός). Άρχισα να επικοινωνώ με μία κοπέλα με την οποία είχα σχέση παλιότερα και ήταν η καλύτερη σχέση της ζωής μου. Υποθέτω από ανασφάλεια, αφού πληγώθηκα τόσο πολύ αναζήτησα έναν άνθρωπο που ήξερα ότι με αγαπάει πολύ. Το άτομο αυτό δυστυχώς ζει στο εξωτερικό γι' αυτό και είχαμε χωρίσει και είχαμε κόψει κάθε επικοινωνία. Το προσπαθήσαμε εξ' αποστάσεως, πήγα κι εγώ ένα ταξιδάκι πέρυσι το Γενάρη εκεί που ζεί και αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να φύγω κι εγώ και να ζήσουμε μαζί. Κι εκεί άρχισε ο γολγοθάς μου. Οι πανικοί επέστρεψαν δριμύτεροι, άρχισα να έχω φοβερό άγχος καθημερινά, άρχισα να τα βλέπω όλα μάυρα, πρέπει να έπαθα κανονική κατάθλιψη σε κάποια φάση, σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα στη ζωή αυτή.Παράλληλα με έπιασε μιά τρομερή αρρωστοφοβία, άρχισα να ψάχνομαι σε όλους τους γιατρούς. Και παράλληλα βίωνα και τον πόνο της εξ' αποστάσεως σχέσης. Έγινα εντελώς άλλος άνθρωπος, εκνευριζόμουν, έκλαιγα, ζήλευα τρομερά και κάθε μέρα ήμουν σε χάλια μαύρα. Στη δουλειά μου πήγαινα με τα χίλια ζόρια την πρωινή, για νύχτα ούτε λόγος. Κάθε φορά που έκανα απόπειρα να βγω με φίλους σε μπαρ ή σε μέρη που τραγουδούσαν φίλοι μου και συνάδελφοι πάθαινα τρομερούς πανικούς στην ιδέα ότι θα με ανεβάσουν να τραγουδήσω κλπ. Αποφάσισα να διακόψω την επικοινωνία με την κοπέλα ξανά, κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και κάποιους μήνες σε ψυχολόγο που μου σύστησε η κοπέλα, σε γενικές γραμμές είμαι καλύτερα η αρρωστοφοβία έχει υποχωρήσει κατά πολύ όχι όμως τελείως, όπως επίσης και οι πανικοί όταν βγαίνω. Κανά δυό φορές ανέβηκα και είπα και μερικά τραγουδάκια σε μαγαζιά που πήγα. Επειδή όμως ακόμα δεν είμαι καλά και φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα ισιώσω, σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να πάρω κάποια αγωγή ή να μην βιαστώ και να κάνω λίγη υπομονή μήπως και καλυτερέψω με τον καιρό και κοινονικοποιηθώ περισσότερο. Δόξα τω Θεό έχω καλούς φίλους που με στηρίζουν απίστευτα άλλα έχουν κι εκείνοι τα προβλήματά τους. Ακόμα νιώθω πως απλά έχει "πέσει" λίγο το θέμα μου και δεν το έχω ξεπεράσει σε ικανοποιητικό βαθμό. Για να κάνω νέα σχέση φυσικά ούτε λόγος, πανικοβάλλομαι πολλές φορές και όταν είμαι σε μιά παρέα και υπάρχει ένα νέο "πρόσωπο". Ποιά είναι η γνώμη σας;