Αγχος ; Πανικός ; Φοβία ;

Καταρχήν, καλώς σας βρίσκω όλους εδώ .
Από τον Νοέμβριο του 2013, ξεκίνησε και το δικό μου μαρτύριο. Αφού πέρασα ένα δίμηνο εντατικών εξετάσεων με υπέρμετρο φόβο, με αφορμή ένα checkup, ότι κάτι έχω σωματικά , τελικά οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι χαίρω άκρας υγείας. Έκτοτε και αφού σιγουρεύτηκα κατά 90% ότι δεν έχω κάτι σημαντικό , ( υποβόσκει ένα πρόβλημα με όζο στο θυρεοειδή αλλά με φυσιολογικές ορμόνες), ξεκίνησε η καθημερινή ενόχληση από τα παρακάτω συμπτώματα,
- Εσωτερικό τρέμουλο με ανεξήγητο φόβο,
- Ζάλη και αστάθεια ειδικότερα όταν σηκώνομαι από καθιστή θέση, αλλά όχι μόνο,
- κάψιμο στο στήθος το πρωί που ξυπνάω,
- εύκολη κόπωση,
- ταχυκαρδίες και αίσθημα παλμών,
- Τινάγματα σαν αυτά που βιώνουμε στον ύπνο μας , αλλά εγώ τα παθαίνω στο ξύπνιο μου και αρκετά συχνά,
- Αίσθημα ότι σβήνω για κλάσματα του δευτερολέπτου,
- Φτερουγίσματα στο στήθος,
- Πονοκέφαλοι

Όλα τα παραπάνω πυροδοτούν τις σκέψεις ότι κάτι έχω σωματικά , πίεση, καρδιά κλπ. με αποτέλεσμα να με πιάνει πανικός και να κάνω σαν αγρίμι σε κλουβί.
Αποφεύγω να βγαίνω από το σπίτι , και όλα τα καλά της κατάθλιψης , νιώθω ότι δεν έχει νόημα ότι και να κάνω , δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτε , ούτε καν να δουλέψω.

Να σημειώσω ότι τελευταία έχω χάσει και καμιά 30 κιλά λόγω αλλαγής της διατροφής μου σε πιο υγιεινό μοντέλο .

Δεν ξέρω τι να κάνω μου συστήσανε να δω ψυχολόγο αλλά πραγματικά δεν ξέρω .
Ίσως να με βοηθούσατε και εσείς με τις εμπειρίες σας γενικότερα.

Πόσων χρονων εισαι?
Πως να μην χασεις 30 κιλα και να μην έχεις ζάλη και κοπωση και πονοκεφαλους? .. κατα τα λοιπα οι ιατρικες σου εξετασεις έδειξαν μια χαρά!
Εσυ ήδη επέλεξες την πλεον καταλληλη μεθοδο η οποία οξύνει και ταυτοχρονα εδραιωνει το προβλημα, κλεινεσαι στο σπιτι και δεν αφηνεις τον εαυτο σου να δραστηριοποιηθει με τη δικαιολογια ότι δεν εχεις ορεξη. Δεν δινεις ετσι στον εαυτο σου την ευκαιρια να αλλαζει νοητικες παραστασεις και η σκεψη να ξεφευγει απασχολουμενη με κάτι. Μεσω της συμπεριφορας αυτης θα διαπιστωνεις ότι αυτα που μας περιγραφεις πως σε βασανιζουν ελαττωνονται, χανονται και συναμα θα αλλάζει η διαθεση σου.
Να επιδιωξεις να βρεις καποιο καλο ψυχολογο για αρχη.

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...BA%CE%BF%CF%85

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...BA%CE%BB%CF%80

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας,
η ηλικία μου είναι 42, Γιάννη και το όνομά μου Χρήστος.

Αλέξανδρε πολύ όμορφα αυτά που αναφέρεις. Ευχαριστώ πολύ

Παιδια καλησπερα κι απο μενα, θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας και την δικια μου ιστορια η οποια με βασανιζει εδω κι εναν χρονο περιπου.
Ολα αρχισαν 6 μηνες μετα τον θανατο του πατερα μου, στα 22 μου χρονια. Αθλουμαι συστηματικα , ποτε δεν ειχα προβλημα υγειας παρα μονο εμφυσημα (προπτωση μητρωειδους βαλβιδας) κατι το οποιο εχουν παρα πολλοι ανθρωποι.
Το πρωτο εξαμηνο μετα τον θανατο του πατερα μου εγω αντιδραστικα και για να δινω θαρρος στους συγγενεις σηκωσα "αμυνες" και ηταν σαν να μην συνεβη ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
προφανως και ολοι παραξενευτηκαν οτι δεν ειναι φυσιολογικο κλπ. Ενα βραδυ καθως σκεφτομουν οτι ερχονται τα 6 μηνα τις προσεχεις ημερες, αρχισα να εχω ενα γαργαλιτο στο αριστερο στηθος.
(Αρχισα να τρομαζω γιατι ηταν κατι το οποια ηταν ΕΝΤΕΛΩΣ πρωτογνωρο για μενα) και μετα δυναμωνε αυτος ο πονος , αρχισα να εχω ανεξηγητα πολυ μεγαλο αγχος, δυσποινια, επερχομενο φοβο θανατου, ταχθκαρδια και τελος σπασμους.
Καταφερα να ηρεμισω με τη βοηθεια λεξοτανιλ (δεν ειχα παρει ΠΟΤΕ ουτε ασπιρινη)
Απο τοτε εως και σημερα εχω αποκτησει τα εξης ψυχοσωματικα συμπτωματα,
ταχυκαρδια, αισθημα φτερουγισματος, τσιμπηματα στην στο αριστερο πλευρο, πονοκεφαλους, μουδιασματα στο κεφαλι -σωμα, ατονια,δυσκολια στην οραση, διαταραχη υπνου .. Ολα αυτα με πιανουν υστερα απο σκεψεις που πολλες φορες δεν καταλαβαινω ουτε εγω, και κυριως το βραδυ που μενω μονος μου.
Εχω επισκεφθει ψυχολογο, εχουμε καταληξει στο συμπερασμα οτι εχω αγχωδη διαταραχη με αρχες καταθλιψης..
Προσφατα πηγα και σε ψυχιατρο μου εδωσε quepin για να μπορω να κοιμαμαι το βραδυ.
Παρολα αυτα εχοντας κανει εξετασεις ΑΚΟΜΑ καθε φορα που θα με πιασει ειναι σαν να ειναι η πρωτη φορα.. ΠΛΕΟΝ αισθανομαι οτι δεν ευχαριστιεμαι τιποτα απολυτως. περναει καθε φορα το αισθημα κι ο φοβος του θανατου. προσωποποιω οποιαδηποτε ασθενεια πανω μου.
επισης σκεφτομαι οτι αν στα 23 μου ειμαι ετσι, ποσα χρονια ζωης θα εχω ακομα; ποσο θα αντεξεις αυτος ο οργανισμος;
εσεις τι μου προτεινετε;;
ετχαριστω εκ των προτερων για τον χρονο σας

Θωμα, ζήτησε απ το ψυχολογο να σε βοηθησει να αναπτυξεις την εσωτερικη παρατηρηση της σκεψης. Τουλαχιστον η γνωστική συμπεριφορικη μεθοδος ψυχολογιας απ οτι ξερω προσφερει τετοια μεθοδο. Με απλα λόγια, μαθε να αναγνωριζεις αυτες τις βασανιστικες σκέψεις, οι οποιες όπως καταλαβα προηγουνται των ψυχοσωματικων συμπτωματων που μας περιεγραψες και ειναι η αιτία τους. Καταταξε τες ως τις διαστρεβλωμενες σκεψεις. Η αναγνωριση αυτη γινεται όταν οι σκεψεις αυτες σου ερχονται στο μυαλο ή βρισκονται σε εξελιξη. Ως εαν να υπαρχει ενα αλλο κομματι της σκεψης που να ασκει ελεγχο στο υπολοιπο. Οπως οταν βλεπεις ενα τριτο να σε πλησιαζει και καταλαβαινεις ποιος ειναι. Κανοντας το αυτο το επομενο βημα ειναι να τις σταματας, να τις απωθεις, να μην τους επιτρεπεις να συνεχισουν, η ιδια σου η σκεψη δλδ να βρισκει τη δυναμη να τις ελέγχει και να τις απωθει. Και στη συνεχεια να κατευθυνεις τη σκεψη σου αλλου. Κανε καποιες προσπαθειες να το εφαρμοσεις αυτο, πιστευω εχει καλα αποτελεσματα.

Θωμά μάλλον το άγχος από την απώλεια του πατέρα σου και το βάρος που σήκωσες για να είναι καλά οι υπόλοιποι σε κάνει να τα βιώνεις αυτά.
Καλά έκανες και πήγες σε γιατρούς και ιδικά σε ψυχολόγο, το να φοβάσαι για την υγεία σου είναι θετική σκέψη, αγαπάς τη ζωή, σιγά σιγά θα αποδεχθείς και την απώλεια του πατέρα σου.
Κι εγώ τον έχασα πριν 13 χρόνια κι ακόμα μου λείπει πολύ