Αντίστροφη μέτρηση...

Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει κανείς σας αυτό...
Είναι 11 μήνες που έχω χάσει το μπαμπά μου και νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια αντίστροφη μέτρηση μέρα με τη μέρα μέχρι να έρθει το 0, ημέρα Παρασκευή, 2 Νοεμβρίου.

Με κάνει και σκέφτομαι εκείνες τις τελευταίες μέρες ξενοιασιάς της ζωής μου όπου όλα ήταν σχεδόν ήσυχα αλλά πολύ καλυτερα από τώρα. Όταν κάθε μέρα που ξημέρωνε δεν προμήνυε τίποτα από όσα θα ακολουθούσαν. Όταν εγώ είχα βουτηχτεί στη δουλειά και δεν απολάμβανα τις τελευταίες μέρες...
Και αυτή η αντίστροφη μέτρηση με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα...Σαν να μου υπενθυμίζει ότι ο χρόνος περνά, μέρα με τη μέρα και με πάει όλο και πιο μακριά από το χαμό του μπαμπά μου. Σαν να μη θέλω να περάσει ο χρόνος όμως αυτός περνά. Σαν να μου λέει δε θα υπάρξει ξανά μέρα του χρόνου που πέρασε που να είχες το μπαμπά σου κοντά σου γιατί μόλις η μέτρηση φτάσει στο 0 θα οδεύεις στο 2ο χρόνο...

Σαν να θέλω να σταματήσω το χρόνο, δεν ξέρω γιατί...Θέλω να τον θυμάμαι σα να ήταν χτες. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασε σχεδόν ένας χρόνος παρά κάτι ημέρες! Δεν ξέρω πια το νόημα του χρόνου, φοβάμαι ότι έχω χάσει την αίσθησή του. Για μένα είναι σα να πέρασε ένας μήνας, νιώθω ότι έχασα το μυαλό μου που δεν μπορώ πια να συνειδητοποιήσω την έννοια του χρόνου...

Θα συνεχ\'ισω τον κουραστικό μονόλογό μου...
Συγνώμη γι\' αυτό αλλά ότι δεν εκφράζω στην έξω μου ζωή από το φόβο να μη χαρακτηριστώ κουραστική το εκφράζω εδώ, σε σας...
Διαβάζω για το πένθος, τα στάδιά του...Λένε ότι πρέπει να περάσει ένας ή και 2 χρόνια για να το ξεπεράσει κανείς...Προσπαθώ να καταλάβω τη διαφορά του φυσιολογικού πένθος από το μη...Τη διαφορά του φυσιολογικού από το πένθος που χρειάζεται να δουλέψεις με ειδικό...Ενώ έχω καταλάβει ότι έχω κολλήσει στη ζωή μου σε εκέινη τη μέρα και φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να προχωρήσω, από την άλλη τρομάζω στην ιδέα ότι θα μπω στη διαδικασία να το δουλέψω με έναν ειδικό.

Μερικές φορές νιώθω ότι δεν θέλω να το ξεπεράσω. Φοβάμαι ότι αν το τολμήσω, θα σηκωθώ να φύγω θυμωμένη με το θεραπευτή...
Χτες μετά το μνημόσυνο έκλαιγα απαρηγόρητα λέγοντας το απίστευτο \"Έχει περάσει ένας χρόνος και δεν έχεις γυρίσει ακόμα, τι θα κάνω;\" Πιστεύω πραγματικά ότι υπήρχε πιθανότητα να γυρίσει; Όχι, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να μην το έχει αποδεχτεί, ότι ίσως, ίσως γίνει ένα θαύμα, μόνο για μένα...Είναι δυνατόν; Αυτα που σκέφτομαι είναι τόσο παράλογα που κι εγώ η ίδια δεν με αναγνωρίζω... Θέλω όσο τίποτα στον κόσμο να γυρίσει, αυτό και τίποτα άλλο!

Πως να προχωρήσω; Νιώθω τελείως εγκλωβισμένη όσο ποτέ στη ζωή μου...

Ειναι αληθεια οτι ο μονος γιατρος ειναι ο χρονος και οτι και να πουμε περα απο αυτο ειναι ασκοπο.

Αν επιτρέπεται ποσο χρονων εισαι???

Ολα θα περάσουν όταν θα ξεκινήσεις να αποχαρακτηρίζεις τον εαυτό σου σε συνάρτηση με τον πατέρα σου. Οσο πιο πολύ επενδύουμε συναισθηματικά κάπου τόσο πιο δύσκολος είναι ο αποχαιρετισμός. Να θυμάσαι οτι η εξέλιξη είναι ένας διαρκές αντίο σε ό,τι μας φορά συναισθηματικά δεσμά. Εγώ τον έχασα 9 ετών και μέχρι τα 12 του έγραφα καθημερινά γράμματα.

Κρίνο, έχασα το μπαμπά στα 27, πριν ένα χρόνο. Όχι δεν είναι άσκοπο να πείτε κάτι πέρα από αυτό γιατί αλλιώς δε θα είχε νόημα να γράφει κανείς σε αυτή την ενότητα του πένθους.
Όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτα άλλο από το να τα κρατάω όλα μέσα μου γιατί ντρεπόμουν για όλα αυτά που περνούσα εγώ και η οικογένειά μου από μικρή και έτσι έμαθα και αργότερα ως ενήλικας. Πολύ δύσκολα ανοιγόμουν, ακόμα και για τα πιο απλά προβλήματά μου. Ώσπου μια μέρα με επισκέφτηκαν οι κρίσεις πανικού, αποτέλεσμα όλης αυτής της καταπίεσης που επέβαλα στον εαυτό μου.
Θα σας πω κάτι που μου φαίνεται τόσο παράδοξο...Για μια φορά στη ζωή μου με το θάνατο του μπαμπά μου ένιωσα τόσο ελέυθερη να εκφράσω τον πόνο μου, ένιωθα τόσο μεγάλη ανάγκη να το κάνω που με ικανοποιούσε κιόλας...Δηλαδή ενώ πονούσα, ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ελεύθερη να το δείξω. Μπορεί βέβαια να πονούσα περισσότερο επειδή δεν προσπαθούσα να αποσπάσω την προσοχή μου από όλο αυτό και δεν με ενδιέφερε τι θα έδειχνα στους άλλους, μπορεί να μην ανοιγόμουν για τον πόνο μου παρά σε ελάχιστους ανθρώπους, αλλά δεν έκρυβα τη θλίψη μου από κανέναν, ήμουν πραγματικά σα ζόμπι ακόμα και στη δουλειά. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις δεν καταλάβαινε κανένας τίποτα, είχα μάθει πολύ καλά να παιζω το ρόλο μου.

Liber μου εγώ δεν έχω δικαίωμα να μιλάω μπροστά στη δικιά σου απώλεια...Με συγκίνησε πάρα πολύ αυτή σου η πράξη. Δεν την έκανες ούτε για 1 μήνα, ούτε για ένα χρόνο αλλά για 3. Γλυκιά μου εύχομαι να έχει αναπαυθεί η ψυχή του και με κάποιο τρόπο να ξέρει όλα αυτά που ήθελες να του πεις και του τα έγραφες.

Ναι, το βλέπω ότι ακόμα και αυτό το τόσο οδυνηρό γεγονός προκαλεί την εξέλιξή μου, είτε το θέλω είτε όχι. Και όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αναγνωρίζω και θετικά στοιχεία στην εξέλιξη αυτή...

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Όλη μου τη ζωή δεν έκανα τίποτα άλλο από το να τα κρατάω όλα μέσα μου γιατί ντρεπόμουν για όλα αυτά που περνούσα εγώ και η οικογένειά μου από μικρή και έτσι έμαθα και αργότερα ως ενήλικας. Πολύ δύσκολα ανοιγόμουν, ακόμα και για τα πιο απλά προβλήματά μου. Ώσπου μια μέρα με επισκέφτηκαν οι κρίσεις πανικού, αποτέλεσμα όλης αυτής της καταπίεσης που επέβαλα στον εαυτό μου.
Θα σας πω κάτι που μου φαίνεται τόσο παράδοξο...Για μια φορά στη ζωή μου με το θάνατο του μπαμπά μου ένιωσα τόσο ελέυθερη να εκφράσω τον πόνο μου, ένιωθα τόσο μεγάλη ανάγκη να το κάνω που με ικανοποιούσε κιόλας...Δηλαδή ενώ πονούσα, ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ελεύθερη να το δείξω. Μπορεί βέβαια να πονούσα περισσότερο επειδή δεν προσπαθούσα να αποσπάσω την προσοχή μου από όλο αυτό και δεν με ενδιέφερε τι θα έδειχνα στους άλλους, μπορεί να μην ανοιγόμουν για τον πόνο μου παρά σε ελάχιστους ανθρώπους, αλλά δεν έκρυβα τη θλίψη μου από κανέναν, ήμουν πραγματικά σα ζόμπι ακόμα και στη δουλειά. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις δεν καταλάβαινε κανένας τίποτα, είχα μάθει πολύ καλά να παιζω το ρόλο μου.

Ναι, το βλέπω ότι ακόμα και αυτό το τόσο οδυνηρό γεγονός προκαλεί την εξέλιξή μου, είτε το θέλω είτε όχι. Και όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αναγνωρίζω και θετικά στοιχεία στην εξέλιξη αυτή...

---

Απʼ ό,τι βλέπω, γνωρίζεις καλά τι αισθάνεσαι και γιατί. Ό,τι κι αν περνάς τώρα, κοίτα στο μέλλον να μην περιμένεις να φτάσεις στο αμήν, για να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Μην περιμένεις να έρθει κάτι να διαλύσει το γύψο που σε τυλίγει. Θα ʽχεις καταλάβει πως δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς σα μούμια απʼ το φόβο μήπως φανεί έτσι ή αλλιώς στους άλλους. Αν μπορείς και όσο μπορείς άσε τη «γλυπτική» στους καλλιτέχνες κι άφησε τον εαυτό σου να αυτοσχεδιάζει. Ποτέ δεν ξες τι μπορεί να σου «ζωγραφίσει».
Σκέψου πως μʼ αυτό τον τρόπο καθίσταται αδύνατο να αντιληφθούν όσοι αγαπάς τα αισθήματά σου γενικά και τα αισθήματά σου απέναντί τους ειδικότερα. Κι αυτή η απώλεια είναι μεγαλύτερη κι απʼ τον ίδιο το θάνατο ακόμα.

Την περιέγραψες όλη αυτή την απόκρυψη συναισθημάτων με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Μπράβο σου κορίτσι μου.

Ξέρεις ποιος είναι ο δεύτερος σημαντικός λόγος που τη χρησιμοποιούσα/ώ; Σαν μια άρνηση των δικών μου συναισθημάτων.
Δηλαδή π.χ. αν δεν το συζητήσω (κάτι αρνητικό που μου συνέβη ή αισθάνομαι), θα φύγει πιο εύκολα από το μυαλό μου και σε λίγο χρόνο θα είναι σα να μη συνέβη κάτι τέτοιο, θα το απωθήσω πιο εύκολα.
Ή αν το συζητήσω με κάποιον φίλο, μετά κάποια στιγμή βλέποντας το φίλο αυτό όσο κι αν θέλω να ξεχάσω ότι μου συνέβη, αυτός θα το ξέρει και θα μου το υπενθυμίζει είτε ρωτώντας από ενδιαφέρον είτε άθελά του ακόμα και με την απλή παρουσία του!

Φαντάσου μέχρι που μπορεί να φτάσει η άρνηση των συναισθημάτων ενός ανθρώπου. Έτσι από παιδί λειτουργούσα κι έπειθα τον εαυτό μου, ε εντάξει τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο φαίνονται! Ή εγώ δε θα γίνω ποτέ έτσι, σαν τη μαμά μου, που γκρινιάζει συνεχώς και προκαλεί όλους τους καυγάδες, εγώ θα γίνω μια ήρεμη κοπέλα που δεν γκρινιάζει ποτέ. Ή εγώ δεν θα μαλώνω με το σύντροφό μου όπως οι δικοί μου, θα γίνω μια ήρεμη και γλυκιά σύντροφος που δε θα προκαλεί τσακωμούς κι αν κάτι την πληγώσει πολύ χωρίς πολύ πολύ να το συζητήσει θα σηκώνεται και θα φεύγει από τη σχέση χωρίς πολλές φανφάρες!