Τί να θυμηθώ, τί να ξεχάσω…
Δεν ξέρω καν από πού να ξεκινήσω.
Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως υπάρχει ένα πρόβλημα σε εμένα, στον τρόπο που το μυαλό μου λειτουργεί.
Well…
Πριν ένα χρόνο γνώρισα ένα παλικάρι. Έμοιαζαν όλα υπέροχα. Μπορούσα να συζητήσω μαζί του σε βάθος για πολλά θέματα. Έμοιαζε ψαγμένος τύπος. Και είναι, νομίζω.
Μόνο που στην πορεία άρχισα να διαπιστώνω -εκτός από τα όσα θεματάκια που μου είχε εκμυστηρευτεί πως έχει, όπως addictions, κατάθλιψη και άλλα- ότι έχει μια εμμονή με μια συγεκριμένη ιδεολογία σχετικά με την οικονομία/πολιτική/κοινωνία κλπ. Άρχισε να σχηματίζει στο μυαλό μου την εικόνα του brainwashed.
Είχαμε πολλές διαφωνίες πάνω σε αυτά τα θέματα και από εκεί προέκυψε κόντρα και αρνητισμός που όπως φαντάζεστε μεταφέρθηκε σε κάθε τι. Ό,τι και να συζητούσαμε κατέληγε σε κοινωνικό θέμα και από εκεί σε κάτι του στυλ «Η κοινωνία φταίει για όλα, πρέπει να την αλλάξουμε αλλιώς θα καταστραφούμε».
Είχαμε κι άλλα θέματα επίσης, όπως το ότι δεν έβλεπα το ενδιαφέρον του ενώ υποστήριζε ότι ενδιαφερόταν. Γενικά, ποτέ δεν μπορούσα να δω αυτό που έλεγε, έμπρακτα.
Ένιωθα μία μόνιμη παθητική επιθετικότητα από την πλευρά του και ένα μόνιμο invalidation με αποκορύφωμα το να με χαρακτηρίσει υπερευαίσθητη -ναι, είμαι ευαίσθητη, αλλά θεωρώ πως έχω ισχυρή λογική επίσης- προφανώς βασιζόμενος στο ότι δεν συμφωνούσα με αυτά που έλεγε και αντιδρούσα συναισθηματικά. Ας πούμε, μία φορά, απογοητευμένη καθώς ήμουν από την κατάσταση κι ενώ έφευγα από το σπίτι του (θα έφευγα έτσι κι αλλιώς, όχι λόγω καυγά) τού είπα πως μερικές φορές μού βγάζει το χειρότερο εαυτό μου και ήμουν φανερά εκνευρισμένη.
Διαπίστωνα ένα μόνιμα αντιφατικό pattern στη συμπεριφορά του που μου προκαλούσε ένα μόνιμο conflict. Αδυνατούσα να δω το ότι είναι αισιόδοξος όπως έλεγε ότι είναι, ας πούμε. Κι αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα αντίφασης.
Όπως φαντάζεστε έληξε άδοξα αυτή η ακαθόριστη σχέση -κάτι μεταξύ φιλίας και ρομαντικων συναισθημάτων- με εμένα να έχω πέσει στα τάρταρα και να έχω μπει σε μια πολύμηνη διαδικασία κατανόησης της κατάστασης. Ασύλληπτα παρατεταμένη ανάλυση, κάτι που στο παρελθόν δεν έχω ξανακάνει για κανέναν σε αυτόν το βαθμό.
Σχεδόν όλους τους μήνες της σχέσης αυτής ένιωθα μια μόνιμη επίθεση στον πυρήνα των προσωπικών αξιών μου σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις, με το πως αναπτύσσονται οι ανθρώπινοι δεσμοί, το τί είναι αγάπη, θέματα της κοινωνίας, ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Δεν μου είχε τύχει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο και δεν ήξερα καν πόσο ευαίσθητη είμαι σε αυτά τα θέματα. Ένιωσα έντονα αδικημένη, θιγμένη, misunderstood, attacked και αρκετές στιγμές ένιωθα emotionally abused από την παθητική επιθετικότητά του.
Η αδυναμία του να γελάσει, να κάνει πλάκα, να εκδηλώσει συναισθήματα, να είναι εκδηλωτικός γενικότερα, έκανε την ανάκαμψη από τον αρνητισμό ανέφικτη.
Θα πρέπει να αναφέρω πως η επικοινωνία γινόταν στα Αγγλικά όπου δεν είχα ποτέ ξαναμιλήσει μέχρι πριν (για την ακρίβεια χάρη σε αυτόν έμαθα Αγγλικά) και είμαστε από διαφορετικές κουλτούρες. Το αναφέρω αυτό γιατί έχω κατά νου ότι ένα μέρος του προβλήματος μπορεί να είναι παρεξηγήσεις/παρανοήσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι ενώ έχουν περάσει 5 μήνες από τότε, το μυαλό μου συνεχίζει να είναι ανησυχητικά απασχολημένο με την περίπτωσή του και φοβάμαι ότι δεν είναι φυσιολογικό/υγιές αυτό.
Η λογική μου είναι εδώ και ακούω ό,τι μού λέει. Παρ' όλ' αυτά δεν είναι αρκετό ώστε να πάψω να νιώθω θυμό για όσα έζησα και ένιωσα, καθώς και απογοήτευση διότι ήμουν εξαιρετικά ενθουσιασμένη με αυτόν τον άνθρωπο και με το σύνολο της γνωριμίας αυτής, από πολλές απόψεις.
Από την άλλη, έχω και τις περιόδους που νιώθω ότι τον έχω αδικήσει, ότι δεν χειρίστηκα καθόλου καλά την όλη κατάσταση, ότι θα έπρεπε να δείξω περισσότερη κατανόηση και κυρίως υπομονή από τη στιγμή που έβλεπα ότι είναι ένας άνθρωπος με διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Δηλαδή ότι χρειαζόταν βοήθεια κι εγώ δεν την προσέφερα όπως την είχε ανάγκη. Και όταν τα νιώθω αυτά είμαι λίγο πριν του στείλω μήνυμα για το πόσο τον νοιάζομαι ακόμα. Btw, εννοείται πως δεν μιλάμε όλον αυτόν τον καιρό και αυτό με δική του ανεξήγητη απομάκρυνση (μετά το «τέλος» για 2 εβδομάδες δεν είχαμε επαφή, στη συνέχεια ξαναμιλήσαμε, για 20 μέρες, μέχρι που άρχισε να με αγνοεί επιδεικτικά για 1-2 μέρες κι εκεί αποφάσισα να μην του ξαναμιλήσω από τη στιγμή που ένιωσα ότι είμαι ανεπιθύμητη).
Προσπάθησα να αναφέρω τα γεγονότα όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα. Δυστυχώς έχω παραλείψει πολλά που θα μπορούσαν να δώσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Θα χαιρόμουν να ακούσω τις όποιες σκέψεις σας.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. :-)
