Γεια σας! Ειμαι καινουργια στο forum, οποτε καλως σας βρηκα! Θελω να σας πω την ιστορια μου. Αρχικα, θα κανω μια αναδρομη στο παρελθον για να καταλαβετε ποσο σημαντικος ειναι για μενα αυτος ο αντρας. Οταν ημουν 14-15 χρονων γνωρισα ενα παιδι απ'το χωριο μου( μεναμε και οι δυο αθηνα και αρχισαμε να μιλαμε απο το φβ) Αυτος ηταν 22. Ηταν αυτο που λεμε "κεραυνοβολος" ερωτας. Τον ερωτευτηκα παρα πολυ και αυτος το ιδιο.. Μπορει να ακουγεται λιγο περιεργο βεβαια, λογω της διαφορας που ειχαμε (γιατι στην ηλικεια αυτη φαινεται πολυ η διαφορα..) Οι γονεις μου δεν συμφωνησαν φυσικα.. Ηταν παντα λιγο συντηριτικοι και εννοειται ειχαν πολλες ανυσηχιες πχ θα με αναγκασει να προχωρησουμε ερωτικα (γιατι ενας αντρας αυτης της ηλικειας το θελει αυτο) Αλλα δεν ακουγαμε τιποτα.. ειμασταν πολυ ερωτευμενοι.. Απ'την πρωτη στιγμη που αρχισαμε να μιλαμε ηξερα οτι θα ειμασταν μαζι για παντα...Μαζι του ενιωσα(κ νιωθω) τον απολυτο ερωτα που δυσκολα θα νιωσει καποιος στη ζωη του(μπορει κ ποτε) παρ'ολα αυτα, οι γονεις μου με κλειδωναν σπιτι, δεν με αφηναν να παω πουθενα κτλ (ρομεος & ιουλιετα στυλ :cool: ) Οι γονεις μου ηταν πολυ πιεστικοι ομως.. βεβαια λογικο, ανυσηχουσαν αλλα ηταν αυτος που ονειρευομουν..ακομα κ αν ημουν μικρη. Ποτε δεν με υποχρεωσε να κανω τιποτα.. ουτε να προχωρησουμε ουτε τιποτα.. ηταν πολυ ερωτευμενος κ αυτος.. Γενικα, μεχρι τωρα που ειμαι 22 και αυτος 29 ειμαστε μαζι.. η ζωη μας μεχρι τωρα ειναι πραγματικα σαν παραμυθι(και με καλα κ με κακα).. πολλοι προσπαθησαν να μας χωρισουν, ακομα κ να τον χασω κοντεψα εξαιτιας ενος ατυχηματος.. αλλα παντα καταληγαμε μαζι..και ακομα ειμαι ερωτευμενη κ αυτος το ιδιο απ'οτι διχνει. Τελοσπαντον, μετα απο πολλους καυγαδες το αποδεχτηκαν και οι γονεις μου και ζουμε μαζι.. Ειναι ο αντρας της ζωης μου και ειμαι σιγουρη γι'αυτο.. και παρ'ολο που δεν ειχα καμια αλλη σχεση (εκτος απο τις εφηβικες πριν τον γνωρισω, που δεν μετρανε γτ δεν ειναι σχεσεις ουσιαστικα) δεν το μετανιωνω.. μονο εκεινον θελω . Τελοσπαντον, ειμαστε πολυ ευτυχισμενοι μαζι και κανουμε ονειρα για οικογενεια κτλ. Δεν μας εχει περασει τιποτα..(πολλοι δεν το πιστευουν) γι'αυτο πιστευω οτι ειναι ο απολυτος ερωτας. Ολα ομως παγωσαν πριν μια εβδομαδα. Γυρισα σπιτι και τον βρηκα με αλλη. Εκεινο το βραδυ ειχε παει σε ενα club να χαλαρωσει(το προηγουμενο βραδυ ειχαμε τσακωθει πολυ)..εγω ελειπα στν πατρα(οπου σπουδαζω).. Γυρισα και πραγματικα τρελαθηκα.. Εφυγα τρεχοντας..εκλεγα.. δεν θυμαμαι πολλα πραγματα απ'τη συγχυση..μονο οτι ετρεχε απο πισω μου και μ ελεγε οτι μ'αγαπαει. Δεν μπορουσα να το πιστεψω! Σκεφτομουν μεχρι κ να κανω καποια τρελα.. αφου για μενα ειναι ολη μου η ζωη. Το αλλο πρωι με πηρε 1000 τηλεφωνα.. δεν το σηκωνα. Το συζητησα με καποιους φιλους και την κολλητη μου που κατα τυχη βρισκονταν κ αυτοι στο ιδιο club ..ειπαν οτι ειχε γινει λιωμα(ηταν πολυ στεναχωρημενος απ΄τον τσακωμο μας) Ειπαν οτι δεν μπορουσε να παρει τα ποδια του καλα καλα.. Και αυτος το ιδιο μου ειπε.. ηρθε κατω απο το πατρικο μ(οπου μενω τωρα) κ φωναζε οτι μαγαπαει , οτι δεν καταλαβαινε τι εκανε..
Τι να κανω? Ειμαι σε ασχημη κατασταση.. δεν μπορω χωρις αυτον .. αλλα συγχωρειται η προδοσια? Τι λετε να κανω? :(
