Καλημερα σας. Ειμαί 43 ετων και παντρεμενη απο τα 24 μου. Τρεια χρονια μετα απο την κοινη στεγη και ενω ο γαμος εξεληχθηκε "λευκος" και τα θελω μου τα κατεπνιξα επαθα καταθληψη. Μετα απο ενεμιση χρονο προσπαθιας μονο με ψυχολογικη υποστηριξη ζητησα και παρετερο βοηθεια με φαρμακευτικη αγωγη την οποια τα τελευταια εξι χρονια ακολουθω μονιμα θα ελεγα πια. Παρ' ολα αυτα με τον ανδρα μου εχουμε μια κορη δωδεκα και ενα γιο τεσσαρων ετων. Το τελευταιο εξαμηνο οι αντιπαραθεσεις εχουν οξυνθη παρα πολυ και πλεον ο ανδρας μου δεν δησταζει να με βριζη μπροστα ατα παιδια, να μου λέι οτι θσ με χωριση και να με διωχνει μπροστα στα παιδια... Εγω παραμενω γιατι σκεφτομαι τις ψυχωλογικες επιπτωσεις ενος δυαζηγιου στα παιδια και ειδικα τις κορης μου η οποια εχει μπει για τα καλα στην εφηβεια.... Τα ερωτιματα μου ειναι τα εξεις: Αν προχωρισουμε σε διζηγιο κηνδινευω σοβαρα να χασω την επιμελια των παιδιων λογω του ιστορικου καταθλιψης και της αγωγης που περνω; (με δεδομενο οτι μεχρει τωρα τη φροντηδα των παιδιων σε καθε ειδους αναγκη τους βιολογικη εκπεδευτικη ιατρικη ψυχαγωγικη συναισθηματικη κλπ την εχω εγω σε ενα ποσοστο τις ταξης του εννενηντα τις εκατο) Αν σηνεχησει να μου λεει "φηγε να φηγεις" και το κανω πως πρεπει να το κανω δεδομενου οτι δεν υπαρχει περιπτωση απο μερος μου να φηγω αφηνοντας πισω τα παιδια. Σας ευχαριστω εκ τον προτερο και ζηταω σηγνωμη για τα ορθογραφικα. Ανυπομονο για τις απαντησεις σας.
