Η πρωτη ειναι η πιο ζορικη.Ενα επικινδυνο κοκτειλ απογνωσης και οργης.Απογνωση γιατι δεν αλλαζει τιποτα,απογνωση γιατι οι μερες ειναι ιδιες και μουντες.Οργη με τους αλλους,οργη με την κατασταση,και πανω απο ολα οργη με εμενα.Οργη που δεν μπορει να εκτονωθει,γιατι αφ ενος δεν μου φταινε οι αλλοι,αφ ετερου θα τα κανω χειροτερα αν τα βαλω και με τους λιγους που με ανεχονται.Και ετσι η οργη συσσωρευεται μεσα μου,τεινει να γινει αυτοκαταστροφη,δεν αντεχω να ειμαι εγω,θελω να σκισω το δερμα μου και να βγω εξω,νιωθω ενα καψιμο μεσα μου,θελω να σταματησω να ειμαι σε αυτο το σωμα.
Η αλλη οψη ειναι πιο ανεκτη.Ενα μεθυστικο μουδιασμα πιανει το κεφαλι μου.Η καρδια μου χτυπαει πιο δυνατα,ο ρυθμος της αναπνοης πεφτει και η αναπνοη γινεται πιο βαθια,αλλα παραδοξως νιωθω πιο ηρεμος.Ειναι λες και παραδινομαι στο κακο,το αφηνω να με πνιξει,κουραστηκα να κολυμπαω.Το μυαλο μου αδειαζει απο σκεψεις και επικεντρωνεται το βλεμμα μου σε ενα σημειο για αρκετη ωρα,χωρις πολυ προσπαθεια.
Δυο οψεις ανεξαρτητες μεταξυ τους(δεν ακολουθει η μια την αλλη) και εξισου επικινδυνες.