exw valtwsei...(den iksera se poia katigoria na to valw...)

Γεια σας! Θα ήθελα να μοιραστώ τις ανησυχίες μου μαζί σας και ελπίζω αν μπορείτε να μου απαντήσετε.

Είμαι 21 ετών φοιτήτρια σε σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου. Νιώθω ότι η ζωή μου έχει βαλτώσει. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να δίνω τα τελευταία μου μαθήματα και να μετράω μέρες μέχρι την ορκομωσία μου (μπήκα στη σχολή στα 17μισο), χρωστάω σχεδόν όλα τα μαθήματα και ενώ νιώθω ενοχές γι'αυτό στην τρέχουσα εξεταστική έδωσα μόνο ένα μάθημα στο οποίο κόπηκα με 3/10. Δε δουλεύω ούτε έχω κάποια άλλη υποχρέωση που να μη μου αφήνει χρόνο για διάβασμα. Απλά αποφεύγω να διαβάσω είτε από βαρεμάρα/ αναβλητικότητα ή επειδή όταν βλέπω τα τεράστια βιβλία σκέφτομαι ότι ποτέ δε θα καταφέρω να μάθω όσα χρειάζεται για να πετύχω στις εξετάσεις. Από όταν έμαθα ότι πέρασα στη συγκεκριμένη σχολή είχα έναν αρνητισμό βέβαια, επειδή το αντικείμενο δε μου πολυάρεσε, αλλά αποφάσισα να συνεχίσω αφού δεν ήξερα με σιγουριά τι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου (ακόμα δεν ξέρω δηλαδή...) Αισθάνομαι ότι έχω χάσει 4 χρόνια από τη ζωή μου! Όσον αφορά τους φίλους μου είμαι μπερδεμένη. Όταν αισθάνομαι αισιόδοξη, λέω ότι ναι έχω κάποιους φίλους που μαζί τους νιώθω άνετα και περνάω σχετικά ευχάριστα. Και όντως ενίοτε βγαίνω μαζί τους, διασκεδάζω και περνάω καλά. Όταν όμως περνούν μέρες χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνο ή διαπιστώνω ότι βλέπω τις "κολλητές" μου μια φορά το μήνα από κοντά, απογοητεύομαι... Σαν να έχω διακοσμητικό ρόλο στις ζωές τους... Σχέση ολοκληρωμένη δεν έχω κάνει με άντρα. Από τη μια θέλω να νιώσω ασφάλεια και αγάπη μέσα σε μια σχέση για να προχωρήσω και από την άλλη ντρέπομαι για το σώμα μου. Μια φορά έτυχε κάποιος να δείξει ενδιαφέρον και με τη συμπεριφορά μου και τις ανασφάλειές μου πιστεύω ότι τον απομάκρυνα. Φοβάμαι μήπως δεν υπάρξει άλλος...Αλλά δε μου αρέσει η μοναξιά μου! Τι να κάνω;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν οι σκέψεις μου αγγίζουν τα όρια κάποιας διαταραχής... Δεν ξέρω, όποτε διαβάζω για συμπτώματα κάποιας ψυχικής ασθένειας μου φαίνεται ότι τα έχω κι εγώ. Δεν είμαι αντικειμενική όμως και το καταλαβαίνω. Θα το εκτιμούσα πολύ αν κάποιος μου έλεγε τη γνώμη του! Ίσως η γνώμη ενός τρίτου με βοηθήσει να δω τα πράγματα πιο καθαρά...

Ευχαριστώ

Προσπάθησε να αγαπήσεις τον εαυτό σου :)

Μην αποθαρρύνεσαι. Έτσι είναι στη ζωή. Λίγες οι χαρές. Πολλές οι λύπες.
Αναζήτησε καταρχήν τη συμβουλή κάποιου ειδικού, για ν\' αρχίσεις να βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα. Έπειτα προσπάθησε να μεταφέρεις στο περιβάλλον σου αυτά που σκέφτεσαι. Δείξε ποια είσαι. Μην κρύβεσαι. Θα σε καταλάβουν. Ή εν πάσει περιπτώσει θα καταλάβεις εσύ ποιος σε καταλαβαίνει.
Αν αφιερώσεις λίγο χρόνο, για να διαβάσεις όσα γράφονται μέσα σ\' αυτό το φόρουμ, θα διαπιστώσεις πως αυτό που σου συμβαίνει κάθε άλλο παρά σπάνιο ή παράξενο είναι. Και δεν είναι καθόλου ντροπή. Αναρίθμητα παιδιά πέρασαν και περνάν όσα περνάς. Είσαι τυχερή που άρχισες έστω και τώρα να προβληματίζεσαι γι\' αυτά που ζεις. Μακάρι να βρεις τη δύναμη και τον τρόπο να το αντιμετωπίσεις. Στο εύχομαι ολόψυχα.

θησαυρέ...:)μάλλον πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις για τον πραγματικό θησαυρό.

Θα πρέπει να ξέρεις πως πολλοί νέοι και νέες αυτής της ηλικίας έχουν βαλτώσει...!Σίγουρα πολλοι νιώθουν έτσι όπως εσύ για διάφορους λόγους..όμως εσύ ανοίχτηκες και αυτό είναι θέληση για αλλαγή:)

Μου έρχονται διάφορες ερωτήσεις στο μυαλό όπως \" αν ήταν επιλογή σου η σχολή που εχεις περάσει η των γονιών σου? \" \"Μένεις μακρυά απο τον τόπο που μεγάλωσες η παραμένεις εκεί?\"αν θέλεις να μοιραστείς τέτοιες σκεψεις θα ήταν ωφέλιμο. Κάθησε και σκέψου τι θεωρείς για εσένα σημαντικό, τι θέλεις πραγματικά?Σίγουρα για κάτι θα ενδιαφέρεσαι , ένα πτυχίο ? καλύτερη επαφή με τους ανθρώπους? μια αλλαγή στη ζωή σου? Κάνε επίσης μικροενέργειες που σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα και γιατί όχι ίσως μέσα απο διάφορες ενασχολήσεις γνωρίσεις κι άλλους ανθρώπους και αυτοί εσένα....χμ..πάνε ένα γυμναστήριο? κάλεσε τους φίλους σου πιό συχνα? ή πάνε μάθε κάποιο είδος χορού..όπου ανεβαίνει και η ψυχολογία μέσω της κίνησης και της μουσικής!Όπως λέει και μία φράση και τίτλος \"η μοναξιά είναι απο χώμα\"... και επίσης οι σκέψεις σου δεν αγγίζουν τα όρια καμίας διαταραχής ,οι ανησυχίες σου όμως σίγουρα αγγίζουν τα όρια της ηλικίας σου!

Βάλε προτεραιότητες και δώσε αξία εκεί που εσύ νομίζεις πως υπάρχει ικανοποίηση και ευτυχία, μπορέι να μην ειναι η σχόλη πρώτα για εσένα ,αλλα οι φίλοι σου, ή η προσωπική σου ζωη και μετά βρες εναν τρόπο να τα συνδυάσεις επικοδομητικά..έτσι νομίζω εγώ βέβαια..

*και κάτι άλλο...μην ανησυχείς, όλοι νομίζουμε οτι έχουμε συμπτώματα κάποιας ψυχικής ασθένειας , οταν ήμαστε μπερδεμένοι...!

hi tresure.

αρχικα περασα σε μια σχολη που δεν ηθελα τοσο πολύ. εμεινα μονο στο πρωτο εξάμηνο και ξαναέδωσα πανελλαδικές. στο εξάμηνο αυτο δεν παρακολουθούσα κανενα μαθημα, και δεν περασα και κανενα. σκεφτηκα ότι φταίει η σχολή...

όταν ξαναέδωσα πανελλαδικές πέρασα στην σχολή που ήθελα από μικρος! φυσικη :).
δεν παρακολουθούσα μαθηματα και πάλι, και έχω περάσει μονο εργαστηρια και αγγλικά.

λατρεύω την σχολή μου, αλλα αποφεύγω το να πηγαινω, εκτος αν η παρουσίες είναι υποχρεωτικές (φέτος, 4το έτος, άρχισα να παρακολουθώ μαθηματα). αυτά τα περι βαρεμάρας που μου λένε κατα καιρους, δεν μου φαίνονται λογικά. δεν έχει νοημα το να βαριέμαι 3 χρόνια να παρακολουθήσω έστω και ένα μάθημα (κι ενώ μου αρέσουν). και εξάλλου 2-3 χρόνια πριν αρχίσω την σχολή μου, ασχολιόμουν με πολλά πραγματάκια σχετικά με την φυσική, τα οποία μου έπαιρναν πάααααρα πολλές ώρες καθημερινά. νιωθω θυμό προς τον εαυτό μου που τώρα δεν κάνω τιποτα. επομένως η \"βαρεμάρα\" είναι μια.. πρόχειρη δικαιολογία.
στο \"αναβλητικότητα\" που είπες συμφωνώ απόλυτα. εμενα τουλαχιστον, με αγχώνει το να πηγαινω στα μαθηματα και καθώς και κάποιες σκέψεις ότι ισως δεν είμαι αρκετά καλος για την σχολή μου. Γιαυτο και πιστευω την απέφευγα.

οι σχέσεις με το άλλο φυλο... όποτε με πλησιάζει κάποια και νιωθω ότι \"ερχόμαστε πολύ κοντα\" , την διώχνω με έμμεσο τροπο, πολλές φορές χωρις να το συνειδητοποιώ.

όλα τα παραπάνω πιστεύω έχουν μια στενή σχέση μεταξύ τους.

μεχρι στιγμής δεν έχω βρεί κάποια λύση.. γιαυτο και δεν σου λέω τι να κάνεις :P

όσο για το αν θα υπαρξει άλλος, σκέψου πόσοι μένουν από τα περίπου 3 εκατομμύρια αντρών στην Ελλάδα αν αφαιρέσεις εναν. το αν έχεις ερωτική σχέση, πιστεύω, είναι κυρίως θέμα του αν το επιδιώκεις ή αν το αποφεύγεις.

Γεια σας και πάλι!

Αρχικά θέλω να σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις! Είναι πολύ σημαντικό για μένα ότι κάποιοι ασχολήθηκαν και έγραψαν κάτι. :)

Οι λόγοι που επέλεξα τη συγκεκριμένη σχολή δεν είναι ξεκάθαροι μέσα στο μυαλό μου. Οι γονείς μου ποτέ δε με πίεσαν να επιλέξω οτιδήποτε. Μου έδωσαν πλήρη ελευθερία επιλογής. Από την άλλη δε με βοήθησαν στο να καταλάβω τι θέλω. Μάλλον φταίω κι εγώ σ\'αυτό, επειδή δεν συζητούσα πολύ μαζί τους. Δε ζητούσα τη συμβουλή τους. Στο λύκειο ειδικά είχα κλειστεί στον εαυτό μου και δε μιλούσα σε κανένα.

Το μόνο μου που ονειρευόμουν πριν περάσω σε κάποια σχολή ήταν να περάσω σε άλλη πόλη και να φύγω από το πατρικό μου. Να ζήσω μόνη μου και να γίνω ανεξάρτητη. Δεν ήξερα ούτε ακόμα ξέρω τι μου ταιριάζει σαν αντικείμενο σπουδών. Αλλά ήθελα πολύ να ζήσω μόνη μου! Πράγμα που δεν έγινε επειδή όταν συμπλήρωνα το μηχανογραφικό η μοναδική αντίρρηση της μητέρας μου ήταν να μη βάλω σχολές που βρίσκονται σε άλλες πόλεις. \"Αφού με τα μόρια που έχεις περνάς σίγουρα εδώ, γιατί να δηλώσεις σχολές σε άλλες πόλεις; Νομίζεις ότι έιμαστε τίποτα πλούσιοι;\", έτσι μου είχε πει θυμάμαι. Κι επειδή δεν ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα στην οικογένειά μου δε δήλωσα άλλες πόλεις κι εξακολουθώ να μένω στο πατρικό μου.

Καμμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν ξέρω ποια είμαι. Είμαι απλά κάποια που κάνει τα πάντα για να μη δημιουργεί προβλήματα σε κανένα. Δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένη. Ουφ!