Εξαρτημένη σε μόνιμη βάση απο σχέσεις
Καλησπέρα..Είμαι η (ας πούμε)Δανάη..Γράφω πρώτη φορά στο forum και δεν ξέρω αν έκανα την εγγραφή για να λάβω τις απόψεις σας παύλα βοήθεια σας, ή αν είχα απλά ανάγκη να καθίσω και να καταγράψω το πρόβλημα μου μήπως και συνειδητοποιήσω απο μόνη μου τι μου συμβαίνει..
Είμαι 30 ετών,μοναχοπαίδι και με γονείς σε διάσταση.Ο πατέρας μου είναι ενας σχετικά περίεργος άνθρωπος.Μπορεί τη μια μέρα να ειναι ο καλύτερος μπαμπάς και σύζυγος του κόσμου,και την επομένη να μεταμορφωθεί στον πιό κακό,είρωνα και αναίσθητο άνθρωπο του κόσμου.,πληγώνοντας τόσο τη γυναίκα όσο και την κόρη του,εμένα δηλαδή.Ας πουμε οτι μεταξύ μας σαν οικογένεια έχουμε μια σχέση μίσους-πάθους.Αυτό ειναι ένα γεγονός που το παραθέτω θεωρώντας οτι ίσως έπαιξε ρόλο στη δημιουργία του χαρακτήρα μου σαν άνθρωπο.
Λοιπόν...Ποιό είναι το θέμα μου..Ολόκληρη η ζωή μου (και η διάθεση) εξαρτάται απο το άν έχω κάποιον άντρα στη ζωή μου.Θέλω μονίμως να ασχολούμαι με κάποιον,καθώς και κάποιος να ασχολείται μαζί μου.Είτε σαν σχέση,είτε σαν εραστής,δε με νοιάζει...Απλά να υπάρχει..Εξαρτημένη απο σχέσεις λοιπόν.Το περίεργο ποιό είναι..Μπορεί να είμαι με κάποιον,να νιώθω ερωτευμένη,αλλά στη συνέχεια να αρχίσω να φέρομαι περίεργα,άσχημα και με μια ψυχρότητα που ο άλλος πιστεύει οτι δεν τον θέλω και στο τέλος με παρατάει..Και όταν με παρατήσει,κλαίω και χτυπιέμαι σαν να έχασα την αγάπη της ζωής μου για κανένα δίμηνο μέχρι που το ξεχνάω και μετά βρίσκω άλλον να ασχολήθω..Και μετά πάλι τα ίδια..Εδώ να πώ οτι συνήθως βαριέμαι να βγαίνω με φίλους.Βγαίνω μαζί τους όταν είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή,διαφορετικά εξαφανίζομαι και δικαιολογούμαι λέγοντας οτι έχω πολλή δουλειά..Άρες μάρες κουκουνάρες,ξέρω...
Επίσης,κερατώνω κάθε μα κάθε σχέση μου.Ακόμα και όταν είμαι καλά σε μια σχέση,ειναι δεδομένο οτι αν μου δοθεί η ευκαιρία,θα κερατώσω.Περιττό να πώ οτι καταστρέφω κάθε καλή μου σχέση και στο τέλος κολλάω με άτομα τα οποία μου δυσκολεύουν τη ζωή..Και όσο περισσότερο μου δυσκολεύουν τη ζωή,τόσο περισσότερο εγώ δένομαι.Παράδειγμα..Είμαι σχεδόν 2 χρόνια τώρα(εδώ θα με κρίνετε περισσότερο,λογικό όμως..)με κάποιον ο οποίος έχει 9 χρόνια σχέση με μια άλλη κοπέλα.Η σχέση τους είναι αρρωστημένη,μίσους-πάθους,τη μια βρίζονται και χτυπιούνται και την άλλη είναι μέσα στα μέλια.Ανέκαθεν με τρέλαινε που δεν την χώριζε ενώ η σχέση τους είναι παρανοϊκή,ωστε να είναι μαζί μου.Του παρέχω αγάπη(?),ηρεμία,και παρ'ολα αυτά εκείνος δε μπορεί να τη χωρίσει...Εγώ στα πατώματα βέβαια..Δεν είμαι κακός άνθρωπος,ούτε καμιά ψωνισμένη γκόμενα που θέλει να κάνει το κομμάτι της,ειλικρινά..Δίνω πολλή αγάπη όταν είμαι με κάποιον,μέχρι που κάποια στιγμή τα καταστρέφω όλα φοβούμενη οτι θα τα καταστρέψει ο άλλος πρώτα..Απο ανασφάλεια;Δε ξέρω..Αυτό προσπαθώ να καταλάβω..
Θα ήθελα πολύ να μοιραστώ τις απόψεις σας..
