Η μοναξιά και η χαρά της ελπίδας

Γιατί ενώ εδώ και δύο χρόνια τα πήγαινα καλά απο αισιοδοξία, θετικότητα και χαρά απο το καλοκαίρι ξανάρχισα να τα βλέπω μαύρα? Όταν με πιάνει η αστάθεια στην επεξεργασία σκέψεων γίνομαι αρνητικός, κακόβουλος, επικριτικός προς εμένα αλλα και όλους τους άλλους, κατσούφης και \"στραβός\". Σίγουρα δεν ζούμε στον παράδεισο αλλα όταν κάνουμε πρώτοι ένα \"καλό\" ακολουθούν και άλλοι άνθρωποι. Με τον καιρό πέρασα απο την απόγνωση στην αστάθεια (δηλάδή μια ασπρο μια μαύρο). Πως θα φτάσω στο γκρί? Γιατι ενώ μπορώ να πώ στον εαυτό μου \"έχεις ανάγκη να παίρνεις φάρμακα επειδή η ντοπαμίνη στον εγκέφαλο σου δεν είναι σταθερή\" δεν μπορώ να του επιβάλω να λειτουργεί με γνώμονα την πνευματική σταθερότητα?

Μα πρέπει να την οικοδομήσεις αυτή τη σταθερότητα, για να αρχίσει να λειτουργεί ο εγκέφαλός σου έτσι όπως λες. Θέλει πολλή προσπάθεια που θα πάρει χρόνια. Και να ξες πως ό,τι και να κάνεις, θα \'χεις και πισωγυρίσματα. Συνέχισε την αγωγή σου, πάνε στο γιατρό σου και κάνε υπομονή. Κάνε και ψυχοθεραπεία, αν θες και μπορείς. Ίσως σε βοηθήσει. Να επικοινωνείς με τους άλλους, μην κλείνεσαι. Αλλά πάνω απ\' όλα κοίτα να περνάς όσο πιο καλά μπορείς.

Θέλω να σταθώ στο τελευταίο που λες:
\"\"δεν μπορώ να του επιβάλω να λειτουργεί με γνώμονα την πνευματική σταθερότητα?\"\"
Η πνευματική σταθερότητα είναι σε όλους μας ζητούμενο. Δεν είναι δεδομένο.
Ο εγκέφαλος-και νομίζω ότι το ξέρεις πολύ καλά αυτό- δεν είναι μηχανή που έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο δράσης, είναι ένα εργαλείο.\'Αλλοτε χρησιμοποιείτε καλύτερα και όλοτε όχι.

Ζήσε με την αστάθεια, μην συμβιβαστείς...αλλά ζήσε με αυτή.

Όλοι ζούμε έτσι άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο.

Και αυτό ίσως μας κάνει ανθρώπους...

Όμορφα τα λόγια σας!

Όσον αφορά τη σταθερότητα θα μπορούσα με μπόλικη δόση χιούμορ να πώ: κάποτε ήμουν τρελος, τώρα είμαι τρελός σαν όλους τους άλλους.

Αν μπορουσαμε να ελεγξουμε τον εγκεφαλο μας θα ειμασταν σε μια διαρκη νιρβανα πιστευω... απλως σε ορισμενα πραγματα δεν μπορεις να εχεις τον ελεγχο...χρειαζεσαι φαρμακευτικη αγωγη την παιρνεις και προσπαθεις για το καλυτερο...συμβιβαζεσαι οπου μπορεις (τα λεω σε σενα να τα ακουω και γω:P)

Θα ήθελα μια μέρα να συναντηθούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις! Να συναντιόμασταν και όλο αυτο το (περίπου) 1 τοις 100 ακόμα καλύτερα. Και να δείτε που μια χαρά θα συνεννοηθούμε :)

Σιγουρα θα συνεννοηθουμε μια χαρα:)

φιλαρακι αυτο ειναι κατι του χαρακτηρα σου.αυτο θα σου συμβαινει για οσο ζεις.αυτη ειναι η φυση του ανθρωπου και θα πρεπει να μαθεις να το αντιμετωπιζεις.επειδη τον περισσοτερο καιρο εχω μαθει να ζω στο μαυρο και οι λευκες στιγμες μου ηταν ελαχιστες εχει γινει καθημερινη φυση μου.ζησε οπως τα βλεπεις αυτη τη στιγμη και οταν ερχονται τα καλα νεα απλα δες τα σαν ενα δωρο της ζωης προς τον εαυτο σου!!!

Ψυχίατρος είσαι?

Πάντως κουράγιο δεν μου δίνεις και δεν νομίζω να είναι χαρακτήρας η παράνοια αλλα αποτέλεσμα.

Δηλαδή αν είναι στη φύση μου είμαι καταδικασμένος? Φίλε εγώ θα το παλέψω όσο δεν πάει

αλλα ας μην λέω και πολλές μεγάλες κουβέντες γιατι δεν ξέρω πως θα είμαι στο μέλον. Δε βαριέσαι άλλη μια νύχτα βαριεμάρας...